සිංහල භාෂාවේ ඵෙතිහාසික භාෂා ලක්ෂණ
සිංහල භාෂාව නුතන ඉන්දු ආර්ය භාෂා අතරෙහි පැරණිත ම ලේඛන වාර්තා සහිත භාෂාවකි. සිංහල ලේඛන වාර්තා ක්‍රි.පූ. 3 වන සියවස තරම් ඈත ඉතිහාසයකට උරුමකම් කියයි. ප්‍රස්තුත භාෂාවක් සතුව පවතින ලේකන වාර්තා එම භාෂාවේ ඉතිහාසය හැදෑරීමේ ප්‍රධාන සහ විශ්වාසනීය එකම සාධක වෙයි. සමීපාතිතයේ භාෂා ලක්ෂණ හැදෑරීමට විවිධ මාධ්‍ය පැවතිය හැකි වුව ද දිග ඉතිහාසයකට උරුමකම් කියන සිංහලය වැනි භාෂාවක ඉතිහාසය සදහා එබදු සාධක විද්‍යාමාන නොවේ.
සිංහල භාෂාවේ ඉතිහාසය හැදෑරීමේ දී ප්‍රධානත ම සාධකය ලෙස සලකා බැලෙනුයේ ඵෙතිහාසික ලේඛන වාර්තා පිළිබද කරනු ලබන විධිමත් විග‍්‍රහයක් තුලින් එම භාෂාවේ පරිණාමය විශද වෙයි. මෙසේ භාෂාවක ඉතිහාසය පිළිබද කරනු ලබන වාග් විද්‍යාත්මක විග‍්‍රහය ඵෙතිහාසික වාග් විද්‍යාත්මක විධිනිධියන්ට අනුගත ව සිදුවෙයි. භාෂාවක දෘෂ්‍යමාන ලේඛනවාර්තා කාලානුක්‍රමය යටතේ අවධිවශයෙන් වෙන් වෙන් ව හදුනා ගෙන එම එක් එක් අවධියක භාෂා ලක්ෂණ විභාග කිරීම සිදුකෙරේ. එසේ හදුනා ගන්නා ලද භාෂාත්මක ලක්ෂණ අවධි වෙන් වෙන් ව තුලනය කිරීමෙන් භාෂා පරිණාමීය ක්‍රියාවලිය හදුනා ගැනීම ඵෙතිහාසික වාග් විද්‍යා විධි නියමයි.
එසේ තත් අවධීන්හි භාෂාව කෙරෙහි බලපෑ පරිණාමීය සිද්ධීන් හි ප්‍රතිඵල නුතන ව්‍යවහාර සිංහල භාෂාව තුල දක්නට ලැබේ. එම ඵෙතිහාසික භාෂා පරිණාමීය සිද්දි ඇසුරෙන් විමසා ගත යුතු ඇතැම් ලක්ෂණ ද ව්‍යවහාර සිංහලය තුල දක්නට ඇත. එබදු ලක්ෂණ නිරාකරණය කිරීම සමකාලීන වශයෙන් කෙරෙන විග්‍රහාත්මක විවරණයකින් සිදු නොවේ. එහෙයින් එය ඵෙතිහාසික වාග් විද්‍යාතව හා සම්බන්ද විය. භාෂාවක ඉතිහාසය පිළිබද විමර්ශනය ප්‍රධාන ක්ෂේත්‍ර දෙකක් යටතේ සිදු කළ හැකි ය. විද්‍යමාන වාර්තා ඇසුරෙන් ප්‍රස්තුත භාෂාවක ඉතිහාසය හැදෑරීම ඉන් පළමු වන්නයි. එහෙත් භාෂාව හා සම්බන්ද සෑම කරුණක් ම විද්‍යමාන වාර්තා ඇසුරෙන් අද්‍යනය කල නොහේ. එබදු අවස්ථාවක ඵෙතිහාසික වාග් විද්‍යාඥයෝ ප්‍රදාන වශයෙන් ක්‍රම දෙකක් බාවිතා කරති.
- අන්තර් ප්‍රති නිර්මාණ න්‍යාය
- තුලනාත්මක ප්‍රතිනිර්මාණ න්‍යාය
යන න්‍යායන් දෙකයි. මෙම න්‍යාය දෙක මගින් සිදු කෙරෙනුයේ භාෂාවක ප්‍රාග් භාෂා ලක්ෂණ විමර්ශනය කිරීමයි. ප්‍රාග් භාෂාව යනු ලේඛන වාර්තා ඉක්මවා ගිය අවධියෙහි භාෂාවයි. එහි දී අන්තර් ප්‍රති නිර්මාණ න්‍යාය ප්‍රස්තුත භාෂාවක එක් අවධියක භාෂා ලක්ෂණ වලට පමණක් අනුයෝග කෙරෙන අතර තුලනාත්මක ප්‍රතිනිර්මාණය න්‍යාය යටත් පිරිසෙන් භාෂා දෙකක් සමග හෝ සම්බන්ධ ව ඉතා ගැබුරින් විමර්ශන කෙරනු ලබයි. මෙහි දී මෙම න්‍යාය දෙක පිළිබද දීර්ඝ කරුණු දැක්වීමක් සිදු නො කෙරේ.
ප්‍රස්තුත මාතෘකාවට අනුයෝග වන පරිදි මෙම න්‍යාය දෙක අතුරින් වඩාත් වැදගත් වනුයේ අන්තර් ප්‍රතිනිර්මාණ න්‍යාය වේ. භාෂාවක විද්‍යමාන ලේඛන වාර්තා ඇසුරින් එම භාෂාවෙහි කිසියම් අවධියක හෝ කිහිපයක තොරතුරු විමසිය හැකි බව ඉහත දී දැක්විණි. මහාචාර්ය සෙනරත් පරණවිතාන මහතා විසින් රච්ත සීගිරි ගී විවරණ කෘතිය එබදු විග්‍රහයකට කදිම උදාහරණයකි.
ඒ හැර සිදත් සගරාව ද එබදු ආකාරයේ ව්‍යාකරණයක් ද යන්න විමසා බැලිය යුතු ය. අපගේ පුද්ගලික මතය සිදත් සගරාව ද එබදු විවරණයක ලක්ෂණ දරන බවයි. ඉහත දක්වන පරිදි ප්‍රස්තුත කිසියම් අවදියක විග්‍රහාත්මක තොරතුරු කෙරෙහි මෙම අන්තර් ප්‍රතිනිර්මාණ න්‍යාය අනුයෝග කිරීම ඵෙතිහාසික වාග් විද්‍යාඥයින්ගේ නියමයි. ඒ එක් එක් අවධියක භාෂා ලක්ෂණ ප්‍රස්තුත භාෂාවේ ඉතිහාසයට සම්බන්ධ ඇතැම් ලක්ෂණ වලට නිදසුන් සපයන බැවිනි.මේ ආකාරයෙන් සළකා බැලීමේ දී පෙනී යන ඉතා ගැබුරු කරුණක් වන්නේ අද අපි සියලුදෙනා භාවිත කරනු ලබන සිංහල භාෂාව බොහෝ ඈත අතීතයේ සිට කෙමෙන් කෙමෙන් වර්දනය අද පවතින තත්ත්වයට පත් වී ඇති බවයි. 
