ගෙදර ගිය යාළුවෝ සවස ආයෙත් පාසලට ආවා. ඒ, වාර අවසානයේ විවිධ ප්‍රසංගයට නාට්‍ය පුහුණු වෙන්න.

විවිධ ප්‍රසංගයෙන් පස්සේ නිවාඩු කාලේ.

"අපේ තාත්තා කිවුවා මේ ගමන කැලෑවක ඇවිදින්න යමුයි කියලා. මම කවදාවත් කැලෑවකට ගිහින් නැහැ. මම හරි ආසාවෙන් බලන් ඉන්නේ ඒ දවස එනකල්." පියුමි කිවුවා.

"අපි නම් ගමේ යනවා." රුවින්දි කිවුවා.

"ගමේ යන එකත් හොඳයි. ඒත් ඉතිං රටේ තොටේත් ටිකක් ඇවිදින්න ඕනෑ.

නැත්නම් ඉතිං ළිඳේ ඉන්න ගෙම්බො වගේ තමයි.” ගුරුතුමා ද කතාවට එකතු වුණා. රජතුමාට රඟපාන පසිඳු තවම ඇවිත් නැහැ.

යාළුවෝ කසු කුසු ගෑවා.
"ළමයි දැන් අපි නාට්‍ය පුහුණුව පටන් ගනිමු.” ගුරුතුමා කිවුවා.

"එතකොට රජතුමා..." පියුමි ඇසුවා.

"පසිඳු එනකල් මම රජ වෙන්නම්." මනුක එක අතක් ඉනට ගසා අනෙක් අත ඉහළට ඔසවා තාල තබා වටයක් කැරකුණා.

යාළුවෝ සිනා සුණා.

"ඇයි හිනා වෙන්නේ. මට රජ වෙන්න බැරි ද? පසිඳු ආවා ම මම රජකම භාර දෙනවා." මනුක කිවුවේ දෑත් දිගු කොට හිස නමමින්. යාළුවෝ හොඳට ම සිනා සුණා.

"සිතුම්... එන්න ඉස්සරහට. ඔයාගේ කොටස රඟපාන්න."

"පස්වාන් දහසකට බුදු වෙන්න දේවයන් වහන්ස, මම ඔබ වහන්සේ ඉදිරියේ මුසා බස් දොඩනවා නොවෙයි. ඒ මිනිහා මඩේ හිටවපු ඉන්න වගෙයි.

අඳේට කුඹුර දෙන්නම් කිවුවා මුලින් ම. ඒත් දැන් කෙළින් වචනයක් දෙන්නේ නැහැ.

සලකා බලන්නම්... සලකා බලන්නම්... හැමදාම සලකා බලන්නම්.”

"අන්න හරි, අද සිතුම් හොඳට රඟපෑවා. ඔය වගේ ම එදාටත් රඟපාන්න ඕනෑ." ගුරුතුමා සිතුම්ගේ හිස අත ගෑවා.

"ඔය එන්නේ පසිඳුයි තරිඳුයි හරියට ඉදිකටුවයි නූලයි වගේ." සිතුම් කිවුවෙ පසිඳුයි තරිඳුයි නැටුම් කාමරයට ඇතුළු වෙනකොට මයි.

"පසිඳු කොතැන ද තරිඳුත් එතැන. තරිඳු කොතැන ද පසිඳුත් එතැන. නාට්‍යයට නැති වුණත් තරිඳු ආවෙ පසිඳු ඉන්න නිසා." සිතුම් කියාගෙන කියාගෙන ගියා.

"වෙලාවට වැඩ කරන්න පුරුදු වෙන්න ඕනෑ." ගුරුතුමා පසිඳුගෙ පිටට තට්ටුවක් දැම්මා.

"නෑ සර්... තරිඳුගෙ මාමාගේ පුතා ළඟ ඔටුන්නක් තියෙනවා කිවුවා. අපි ඒක බලන්න ගියා."

"ඉතිං මෙච්චර පරක්කු වුණේ ඇයි?"

"තරිඳු මාමලාගේ ගෙදරට එක්ක ගියේ පරංගියා කෝට්ටේ ගියා වගේ පාරකින්. මේ පාරෙන් ලෙහෙසියි කිය කියා මාව ලොකු වටයක් එක්ක ගියා. එනකොට ආවෙ කෙටි පාරකින්."

"කෝ ඉතිං ඔච්චර දුර ගිහින් ගෙනා ඔටුන්න?" මනුක ඇහුවෙ ඔටුන්නක් පෙනෙන්න නොතිබුණු නිසා.

"අම්මෝ ... මෙයාගෙ මල්ලිගෙන් ඒ ඔටුන්න ඉල්ල ගන්න එක හරි අමාරුයි. ඒක ඉබ්බන්ගෙන් පිහාටු ඉල්ලනවා වගේ වැඩක්. හැබැයි තරිඳුගේ මාමා මට ඔටුන්නක් හදලා දෙන්න පොරොන්දු වුණා." පසිඳු කිවුවා.

"හරි. දැන් ඔටුන්නත් හරි. රජ්ජුරුවොත් හරි. අපි නාට්‍ය පුහුණුව පටන් ගනිමු."

"මෙන්න, රජතුමනි රජකම භාර ගන්න" කියමින් මනුක පසිඳු ඉදිරියේ දණ නමා දෑත් දිගු කළා.

යාළුවෝ ඔක්කොම එක හඬින් සිනාසුණා. නාට්‍යය පුහුණු වීමට පටන් ගත්තා.