අපේ සිංහල හිංදු අලුත් අවුරුදද
අපේ සිංහල හිංදු අලුත් අවුරුදද
යම් කෙනෙක් හෝ කණ්ඩායමක් විසින් බොහෝ කාලයක් තිස්සේ පවතින සම්ප්‍රදායක් අභියෝගයට ලක් කරමින් එහි සම්භවය පිලිබඳව ආන්දෝලනාත්මක ප්‍රකාශයක් කරන්නේ නම් ඒ සඳහා පුරාවිද්‍යාත්මක හෝ ඓතිහාසික ලිඛිත සාධක ඉදිරිපත් කළ යුතුය. එසේත් නැතහොත් පවතින සම්ප්‍රදායක් අදට නොගැලපෙන්නේ යයි ප්‍රකාශ කරන්නේ නම් අද කාලයට එසේ නොගැලපෙන්නේ ඇයි දැයි හේතු සහගතව පෙන්වා දිය යුතුය. එසේ නැතහොත් එය පදනම් විරහිත ප්‍රකාශයක් වනු ඇති අතර ඒ ප්‍රකාශය නැවත නැවත කියමින් යන අනුගාමිකයන්ගේ අන්ධ භක්තිය සහ විචාරශීලී නොවන අන්තගාමීත්වය පෙන්නුම් කරයි. සිංහලයන් බොහෝ කල් සිට සමරන සිංහල අවුරුද්ද සම්බන්ධයෙන්ද එසේමය.
සිංහල අලුත් අවුරුදු සමයේ ආර්ථික තත්වය සහ මුදල් ගලනය පිලිබඳව ඇතැම් අයගේ අප්‍රසාදයක් පවතියි. ඇත්තෙන්ම ඇතැම් අයගේ ක්‍රියා කලාපයන් සැලකූ විට අවුරුදු සමයේ අධික මුදල් නාස්තියක් සිදු වන බව පෙනෙයි. සාමාන්‍යයෙන් අවුරුදු සමයේ මුදල් වියදම් වෙන ආකාරයන් බොහෝ ඇත. ඇඳුම් පැළඳුම් ගැනීමට, නිවසේ තීන්ත ගෑම සහ සුළු අලුත් වැඩියාවන්, අලුත් අවුරුදු රස කැවිලි සෑදීමට, අලුත් අවුරුදු උත්සව, සාදයන්/සුහද හමුවන් සහ මත්පැන් වලට ප්‍රධාන ලෙසම මුදල් වැය වෙයි. මේ මුදල් වැයවෙන ක්‍රම එකින් එක සලකා බලමු. මත්පැන් සහ අධික වියදම් සහිත සාදයන් ඍජුවම ප්‍රතික්ශේප කළ හැකිය. ඒවා අනවශ්‍ය වියදම් වන අතර කවර උත්සවයක් හෝ සැමරීමට ඒවා අවශ්‍ය නැත. ඇඳුම් පැලඳුම් සැලකූ විට පුද්ගලයෙක්ට වසර තුළ ඇඳුම් මිලදී ගැනීමට වැඩිම වියදමක් යන්නේ අලුත් අවුරුදු සමය තුලදීය. නමුත් යම් කිසි පුද්ගලයෙක් වසරකදී මිලදී ගන්නා ඇඳුම් ප්‍රමාණය අවුරුදු සමරන දිනය මත රඳා පවතීද? සාමාන්‍යයෙන් සිදු වන්නේ මිනිසුන් වසරකදී ගන්නා ඇඳුම් මිලදී ගන්නේ අවුරුදු සමයේ වීමයි. අවුරුද්ද තිබෙන දවස වෙනස් උනත්, අවුරුදු සැමරීමක් නැති උනත් මිනිසුන් තමන් වසරකදී ගන්නා ඇඳිම් ප්‍රමාණයම වෙනත් දිනයන්හිදී ගනු ඇත. අවසන් වශයෙන් බැලූ විට වසරක් තුළදී පුද්ගලයෙක්ට ඇඳුම් සඳහා යන වියදම අවුරුදු සැමරීම මත එතරම් රඳා නොපවතින බව පෙනෙයි. නිවසේ තීන්ත ආලේප කිරීම, සුද්ද පවිත්‍ර කිරීම සහ අලුත් වැඩියා කිරීමද එබඳුමය.වසරකට එක් වරක් වත් තමන් ජීවත් වන නිවස පිරිසිදු කර නව පෙනුමක් ගෙන දීම සාමාන්‍යයෙන් අපගේ සිරිතකි. අවුරුදු සැමරීමක් නැතත් වසරකට වරක් එම කටයුත්ත වෙනත් දිනයක කරන්නේ නම් එම වියදමම වැය වෙයි. එම නිසා එයටද වාර්ෂික වියදම අවුරුදු සැමරීම මත රඳා නොපවතියි. අලුත් අවුරුදු කෑම සඳහා නම් ඍජු ලෙස අවුරුද්ද මත රඳා පවතින වියදමක් යයි. නමුත් ප්‍රධාන ලෙසම පිටි වර්ග, සීනි සහ පැණි වර්ග ආශ්‍රිතව හදන මේ රස කැවිලි සඳහා විශාල වියදමක් යන්නේ නැහැ නේද… අලුත් අවුරුදු සැමරීම ඉහත දේට පමණක් සීමා කරන්නේ නම් අවුරුදු සඳහාම වැය වෙන වියදම ඉතා අවම කරගෙන අවුරුදු සැමරිය හැකිය.
දැන් තරමක් වියදම් වන පහත අංගයන් සලකා බලමු. අවුරුදු සමයේ ගම්, නගර, පාසල් සහ වර්තමානයේ විවිධ ආයතන මට්ටමෙන්ද වල පවත්වන අලුත් අවුරුදු උත්සව සඳහා සැලකිය යුතු වියදමක් වැය වෙයි.(එහෙත් එය සාමූහික ක්‍රියාවක් නිසා එක් පුද්ගලයෙක්ගෙන් වැය වෙන ප්‍රමාණය එතරම් විශාල නැත) මේ බක් මහ උළෙලෙහි දකින ප්‍රධානම ප්‍රයෝජනය වන්නේ එයින් වර්ධනය කරන අපේ එකමුතු කමයි. ගමේ පිටියේ පැවැත්වෙන අවුරුදු උළෙලෙහි ක්‍රීඩා කරන්නේ සහ සංවිධාන කටයුතු කරන්නේ බොහෝ විට ළමා සහ තරුණ පිරිස්ය. ඒවා නැරඹීමට සහ සහභාගී වීමට ගමේ බොහෝ වැඩිහිටියන්ද පැමිණෙයි. සරල ලෙසම ගමේ අය එතනට රැස් වී ක්‍රීඩා කර විනෝද වෙයි. සිංහලයාගේ සමගිය එකමුතු බව වැඩීමට මෙවැනි දේ බොහෝ වැදගත් වෙයි. ගම් මට්ටමෙන් පමණක් නොව නගර, පාසල් හෝ ක්‍රීඩා සමාජ මඟින් සංවිධානය කරන අවුරුදු උත්සව මඟිනුත් එම ඵලයම ලැබෙයි. අධික වියදමෙන් තොරව සරල ලෙසින් නෑදෑ හිතමිත්‍රාදීන්ට පවත්වන සාදයන් සඳහාද යම් වියදමක් යයි. මත්පැන් සහ අධික වටිනාකමකින් යුතු කෑම වර්ග වලින් තොරව සාමාන්‍ය කෑම වේලක් පිලියෙල කිරීමෙන් වියදම බොහෝ අඩු කරගත හැකිය. මෙවන් වියදමක් වසරකට වරක් දැරීම එතරම් ගැටලුවක් ලෙස මම නොදකිමි. මෙහිදී ද අවුරුදු උළෙලෙහිදී මෙන්ම අපේ අය අතර එකමුතුව වර්ධනය වෙයි. පරණ තරහ අමතක කර දමා නෑදෑ හිත මිතුරන් නැවතත් සුහදත්වය වර්ධනය කර ගනියි.වසරක් පාසා මෙම ක්‍රියාවලිය සිදු වීමෙන් සිංහල ජාතියේ එකමුතු බව රැකී පැවතීමට ඉවහල් වෙනවා නේද…
අවුරුදු සමයේදී යෙදෙන ක්‍රියාවන් පිලිබඳව ආර්ථික ඇසින් බලා තක්සේරු කළ යුතුද? එය සිංහලයන්ගේ ක්‍රමය නොවෙයි. සිංහලයන් අතීතයේ සිටම අල්පේච්ඡ ජාතියක් බව ප්‍රකටය. සාමාන්‍ය ගැමියන් පමණක් නොව අපේ සිංහල රජවරු පවා මහා ධන නිධාන රැස් කර තැබුවේ නැත. පාප මිත්‍ර බසින් මුලාවූ කාශ්‍යප කුමරු ධාතුසේන රජුගෙන් සැඟවූ ධනය පෙන්වන්නැයි බලකල විට ධාතුසේන රජු කලා වැවෙන් දිය දෝතක් ගෙන එය තමන්ගේ ධනය බව පැවසීය. අදටත් නිධන් හොරු නිධන් සොයන්නේ බුදු පිළිම සහ දාගැබ් බිද මිස පුරාණ රජ මාළිගා හාරා නොවෙයි. එසේ වන්නේ පොලවෙන් වටිනා මුතු මැණික් මතු වූ විට රජවරු ඒවා තමාගේ භාණ්ඩාගාරයේ රැස් කර තබා නොගෙන චෛත්‍ය ආදියෙහි නිධන් කළ නිසා නේද… අපි නිවන අරමුණු කරගත් ජාතියකි. ගැමියාගේ සිට රජ කුමරා දක්වා තමා රැස් කළ දේ මිය යනවිට දමා යන බවත් රැගෙන යන්නේ තමා කළ කුසල් අකුසල් පමණක් බවත් දැන සසර කෙටි කර ගැනීමට වැඩ කළහ. අපි ධනයෙන් මිනුම් කිරීම එතරම් පුරුදු නොකලෙමු. ධනය රැස් කිරීමට වඩා එකමුතු බව, කුසල් බඳු දේ රැස් කර වර්ධනය කරගත්තෙමු(මෙයින් ඉතුරු කිරීම නරක දෙයක් ලෙස නොසලකමි. ගිහියන් වශයෙන් මුදල් ඉපයීම මෙන්ම එයින් කොටසක් අනාගතයේ හදිසි අවශ්‍යතාවය සඳහා හෝ දියුණුවක් සඳහා ඉතිරි කිරීම ඉතා හොඳ පුරුද්දකි. එහෙත් ලෝභය වැඩෙන පරිදි වැඩි වැඩියෙන් මුදල් එක් රැස් කර තබා ගැනීමත් ආර්ථික ලාභ සහ වාසි වලින් හැම දෙයක්ම මිනීමට යාමත් නොකළ යුතුය). එම නිසා අවුරුදු යහපත් දේට වැය කරන මුදල් මෙන්ම ඒවායෙන් ලැබෙන මුදලෙන් මිනිය නොහැකි ප්‍රතිලාභ ගැනද සිතා බලන්න. සියල්ල ආර්ථික මිණුම් දඬු වලින් මිණිය නොහැකිය. අනවශ්‍ය ප්‍රෝඩාකාරී වියදම් වලින් බැහැරව අපිට අර්ථවත් ලෙස අවුරුදු සැමරිය හැකිය.
මම හිතන්නේ නැහැ ගිහියන් ලෙස අපි කරන සියලුම දේ හැකිතරම් බෞද්ධ බවට නැඹුරු කළ යුතුයි කියල. කළ යුත්තේ අපේ අතින් බුදු දහමට පටහැනි ක්‍රියාවක් වෙනවා නම් බුද්ධිමත්ව විමසා බලා එවැනි ක්‍රියාවන්ගෙන් ඈත් වීමයි. උදාහරණයක් ලෙස සිංහල වෙදකමේ සතුන්ගේ කොටස් වලින් සාදාගන්නා ඖෂධ වර්ග තිබේ. එසේ වූ පමණින් අපි සිංහල වෙදකම සම්පූර්ණයෙන්ම ප්‍රතික්ශේප කළ යුතුද? සත්ව කොටස් භාවිත නොකර වෙනත් ඖෂධ වර්ග යොදාගෙන සිංහල වෙදකමෙන් අපිට බොහෝ සේ ප්‍රයෝජන ගත හැකිය. එලෙස බුදු දහමට පටහැනි ලෙස වෙන ක්‍රියාවන් නවතා ගත හැකිය. බුදු දහමට නැඹුරු වීමේදී වෛද්‍යවරයා තෙරුවන් නැමදීමෙන් පසු වෘත්තිය ආරම්භ කල හැකිය(බොහෝ බෞද්ධයන් එසේය. ව්‍යාපාරිකයෙක් පවා වෙළඳ සැලේ මුලින්ම කරන්නේ තෙරුවන් නැමදීමයි). එයින් එහාට ගොස් වෛද්‍ය කර්මයට තව දුරටත් බුදු දහම යෙදවිය හැකි යයි නොසිතමි. වෛද්‍යවරයා භාවිතා කරන්නේ වෛද්‍ය ක්‍රමයට අදාළ මෙවලම්ය. ඖෂධ නියම කරන්නේ වෛද්‍ය ක්‍රමයට අනුවය. බුදු දහමට ඇති දැනුමට අනුව නොවෙයි. අපි ගිහියන් වශයෙන් කරන වෙනත් ක්‍රියාද එසේය. බෞද්ධයන් ලෙස සසර ගමන කෙටි කර ගැනීම සිහි තබා ඒ අනුව කටයුතු කළ යුතු අතර ගිහි ජීවිතයේදී කරන ක්‍රියා බුදු දහමට පටහැනි නොවී කරාම ප්‍රමාණවත් වෙයි. එම ක්‍රියා සහ බුදු දහම පටලවා ගත යුතු නැත. පටලවා ගත් විට පාර පිසදමමින් ගමන් කල අන්ත අවිහිංසාවාදීන් මෙන් අපිට ජීවත් වීමට සිදු වෙනු ඇත. සිංහල අවුරුද්ද්ද අපිට බුදු දහමට පටහැනි නොවී සිංහල චාරීත්‍රානුකූලව සැමරිය හැකිය. අවශ්‍ය වන්නේ එයයි.
මේ පිලිබඳව ඇතැම් අයගේ පටලවා ගැනීම කෙතරම්ද කියතොත් අවුරුදු සැමරීම අපා ගත වෙන පාප කර්මයක් ලෙස දක්වයි. කනා මුට්ටි ගැසීම, ගෝනියේ බැස දිවීම ආදී අවුරුදු ක්‍රීඩා මිත්‍යා දෘශ්ටික දෙයක් ලෙස දක්වයි. ඔවුන් මෙලෙස දෘශ්ටිගතව වෙනත් දේ දෙසද බලන්නේ නම්, ඔවුන්ට සංගීතය රස විඳීමක් කළ නොහැකි වනු ඇත. එය මිත්‍යා දෘශ්ටික වදන් කියන කෝටු කැබලි වලින් යකඩ පතුරු වලට ගැසීමක් පමණක් බව දක්වනු ඇත. වෛද්‍යවරු ත්‍රිපිටකයේ සඳහන් නොවූ වෛද්‍යක්‍රම මඟින් එනම් මිත්‍යාදෘශ්ටික ක්‍රම බෙහෙත් නියම කරන බැවින් ලෙඩක් සෑදුන විට වෛද්‍යවරුන් කෙරෙහිද නොයා සිටිය යුතුය. විනෝදය සඳහා කරන ක්‍රීඩාවක ස්වභාවය තේරුම් ගැනීමට බැරි අය ධර්මය කෙසේ නම් අවබෝධ කරගනිත්ද? ගිහි ජීවිතයේදී කරන සියලුම ක්‍රියාවන් බුදු දහමේ සඳහන් විය යුතු නැත. තමන් කරන දේ බුදු දහමට පටහැනිද නැද්ද යන්න බුද්ධිමත්ව විමසීමයි අවශ්‍ය වන්නේ. භික්ශූන් වහන්සේලා සම්බන්ධයෙන් නම් එම තත්වය වෙනස් වෙයි. උන්වහන්සේලා භාවනා කළ යුතු කර්මස්ථානයේ සිට වැසිකිලි වත් දක්වාම උපදෙස් බුදු දහම අනුව කළ හැකිය සහ කළ යුතුය. ඒ සියලු විස්තර ධර්මයේ සහ භික්ශු විනයේ දක්වා ඇත. එහෙත් ගිහි අප කළ යුතු නොකළ යුතු සියල්ල වෙන් වෙන් වශයෙන් දක්වා නැත. දක්වා ඇත්තේ බෞද්ධයන් ලෙස බුදු දහමට අනුකූල ලෙස ජීවත් විය යුතු බවයි. උදාහරණයක් ලෙස ජීවිකාව සඳහා සම්මා කම්මන්තයක් කළයුතු බව දක්වා ඇත. එහිදී සම්මා කම්මන්තයට අයත් වෙන සහ අයත් නොවෙන සියලු වෘත්තීයයන් වෙන් වෙන්ව දක්වා නැති නමුත් සම්මා කම්මන්තයන් සහ එසේ නොවන ඒවා වර්ග කරන අයුරු දක්වා ඇත. එය නිසි ලෙස තේරුම් නොගතහොත් සම්මා කම්මන්තයක්ද එසේ නොවන එකක් ලෙස වැරදියට වටහා ගනු ඇත. එම නිසා බුදු දහමේ දක්වා නැති සියලු ක්‍රියාවන් අපායගාමි ඒවා ලෙස නොසලකා ඒවා අකුසල් සිදුවෙන ක්‍රියාවන්ද එසේ නැද්ද යන්න තේරුම් ගත යුතුය. එසේ නැතහොත් ත්‍රිපිටකයේ නැති නිසා ජ්‍යෝතිශ්‍ය එපා කියනවා මෙන්ම ත්‍රිපිටකයේ නැති නිසා වෛද්‍ය ක්‍රම ආදියද එපා කීමට සිදු වනු ඇත. බුදු දහමේ සඳහන් නොවන ශිල්ප ක්‍රම වලින් යම් යම් ප්‍රයෝජන ගිහියන් ලෙස ජීවත් වන අපිට ගත හැකිය. එහි වරදක් නොමැත. මහන දම් පුරන්නේ නම් එම ශිල්පයන් අදාළ නැති අතර බුදු දහම අනුව සසරෙන් එතෙර වීම ඒකායන අරමුණ කරගෙන ක්‍රියා කළ යුතුය.
සිංහල අවුරුද්ද අහෝසි කර ඒ වෙනුවට වෙසක් උත්සවය අපගේ ජාතික උත්සවය කරගත යුතු බව ඇතැම් අයගේ අදහසක් පවතියි. නමුත් එහිදී ගැටලු කිහිපයක්ම මට පෙනෙයි. ජනවාරි පලවෙනිදා බටහිරයන් සමරන අවුරුද්ද අපෙත් අවුරුද්ද වීමට ඉඩ ඇත. තවද වෙසක් සමයේ බෞද්ධ කටයුතු හැර වෙනත් දේ අප නොකරන බැවින් අවුරුදු සමයේ කළ බොහෝ දෑ අත් හැරීමට සිදු වෙයි. අපගේ එකමුතු කම වර්ධනය කරන අවුරුදු උත්සව, නෑදෑ හිත මිත්‍රාදීන් හමුවීම ආදී වැදගත් අංගයන් අත් හැරී යයි. අපේ සාමූහික බව අඩුවී පෞද්ගලිකත්වය වැඩීමක් මෙයින් සිදු වෙනව නේද…වෙනත් තේරවාදී බෞද්ධ රටවල් ද බෞද්ධ නොවන ජාතික සහ සංස්කෘතික උත්සව සමරනව.
අපගේ සිංහල ජාතිය තැනී ඇත්තේ මිනිසුන්ගෙන් පමණක් යයි සිතන්නේ නම් එය නිවැරදි නොවේ. අපගේ ජාතිය කාලයත් සමඟ පැවතෙන්නේ පියාගෙන් පුතාට උරුම වෙන ලේ සබඳතාවයෙන් නොවෙයි. අපගේ ජාතිය සංස්කෘතිය, භාශාවෙන් සහ පුද්ගලයන් අතර ඇති සහයෝගීත්වය ආදී වූ කරුණු සම්මිශ්‍රණයක් මත රඳා පවතියි. මෙම කරුණු එකක් හෝ විනාශ වී ගිය පසු අපගේ ජාතිය දුර්වල තත්වයට පත් වෙයි. උදාහරණයක් ලෙස අපගේ සිංහල භාශාව සලකමු. සිංහල භාශාව දැනටත් ලෝකයේ ශීඝ්‍රයෙන් වඳවී යන භාශාවක් බව ඇතැම් අය දක්වයි. කෙසේ හෝ අපගේ භාශාව මළ භාශාවක් බවට පත් වී මිනිසුන් එය භාවිතයෙන් ඈත් වී වෙනත් භාශාවන් භාවිතා කළ හොත් ඉන් පසු සිංහල ජාතිය කුමන තත්වයකට පත් වනු ඇත්ද? සිතා බලන්න. අපි අපගේ අනන්‍ය වූ අංගයන් ආරක්ශා කරගත යුතුය. පවත්වා ගත යුතුය. එම අංගයන් එකින් එක හැලී ගියහොත් අත් පා එකින් එක සිඳ ලූ මිනිසෙක් විනාශ වී යන ලෙස සිංහල ජාතියත් තුරන් වී යනු ඇත. මෙයින් මම අපි අතීතයේ සිටි ලෙසම කාලයත් සමඟ කිසිදු වෙනසක් නොවී සිටිය යුතු බවක් අදහස් නොකරමි. අපි එසේ නොසිටිය යුතුය. “අලුත් අලුත් දෑ නොතනන ජාතිය ලොව නොනගී” ලෙස කුමාරතුංග මුනිදාස පඬිවරයා දක්වා ඇත. අපි ජාතියක් ලෙස බුද්ධිමත්ව අලුත් අංග, සිරිත් විරිත් එකතු කරගත යුතුය. අපි කාලයක් තිස්සේ කරගෙන ආ දේ බුද්ධිමත්ව විමසා බලා නොගැලපෙන්නේ නම් අත් හළ යුතුය. එම වෙනස් වීම් තුළින් ජාතියේ ගමන තීරණය කළ යුත්තේ ජාතියේම සිටින අයමය. අලුත් රැලි,ප්‍රවණතා නිර්මාණය කරන පිටස්තරයන් පසු පස විමසීමකින් තොරව ගොස් ඔවුන්ගේ හොඳ සහ නරක දෙකම අනුකරණය කිරීමෙන් එම වෙනස ලබා ගත නොහැකිය. නොදැනුවත්කම් සහ පෞද්ගලික ලාභ අපේක්ශාවෙන් ජාතිය තුළින්ම මතු වෙන පිළිල බඳු වූ බලවේගද මර්දනය කළ යුතු වෙයි. මහා ශුද්ධ වූ බෞද්ධයන් වීමට දගලන ඇතැම් අයට නොතේරෙන දෙයක් නම් තමන්ට බුදු දහම ලැබීමට සිංහල ජාතියෙන් වූ සේවයයි. සිංහල ජාතිය නොවී නම් අද මෙරට මිත්‍යාදෘශ්ටික රටක් වනු ඇත. ඉන්දියාවෙ බුදු සසුන අභාවයට යාමට එක් හේතුවක් වූයේ ප්‍රබල ජාතියක අනුග්‍රහය නොලැබීමයි. එම නිසා කෘතගුණ සැලකීමක් ලෙසද අපේ රටෙහි බුදු සසුන සුරැකී අනාගතයට ලබා දීම සඳහාද සිංහල ජාතියද අපි ආරක්ශා කරගත යුතු බව මෙරටේ බෞද්ධයන් ලෙස අප අවබෝධ කරගත යුතුය. මේ කරුණු සැලකූ විට සිංහල අවුරුදු වැනි ජාතික උත්සව හේතු රහිතව නැසීමට ඉඩ නොදී තවත් ජාතික එකමුතුව ඇති කරන ලෙස වර්ධනය කළ යුතුය.
