එදා නිවාඩු දවසක්. රාධාත්, ෆාරාත්, තාරකත් මනුකගේ ගෙදර ගියා. මනුකගේ ගෙදර හැමෝම යහළුවන් ආදරයෙන් පිළිගත්තා. කතාබහ කළා. නොදැනීම දවල් වුණා.

"පුතා, යාළුවොත් එක්ක එන්න කෑම කන්න."

"රාධා, ෆාරා, තාරක, යමු යමු කෑම කන්න." හැම දෙනා ම අත් සෝදා ගත්තා. කෑම කන්න වාඩි වුණා. අම්මා හැමෝටම බත් බෙදුවා'

"කොළ සම්බෝලය හරි ම රසයි නැන්දේ." "මොනවද මේ කොළ?" රාධා ඇසුවා.

"මේ මුකුණුවැන්න."

"මුකුණුවැන්න සම්බෝලය මං අදමයි කෑවේ."

"මේවා අපියි වගා කළේ." මනුක හරි සතුටෙන් කිවුවා.

"මනුකට වගා කරන්න ඉඩ තියෙනවා ද? වත්තේ ඉඩක් නෑ නේ."

"කවීෂා, අපි කෑම කාලා ඉවර වෙලා යමු. මං පෙන්වන්නම් අපේ පාත්ති."

"ලස්සන පුංචි ගෙවත්තක්" කවීෂා කිවුවා.

"ඔව් පුතේ, පිළිවෙළකට වගා කළොත් පුංචි ඉඩක වුණත් වගා කරන්න පුළුවන්." මනුකගේ තාත්තා කිවුවා.

"අපේ තාත්තා තමයි, උඩ තට්ටුවේ වවමු කිවුවේ."

"මනුක මේ මොනව ද?" ෆාරා ඇසුවා.

"මේ නිවිති, අර ගොටුකොළ, ඊට එහා පැත්තේ කංකුං. අර තියෙන්නේ සාරණ. ඊට මෙහා පැත්තේ මුකුණුවැන්න. පෝච්චිවල තියෙන්නේ වම්බටු, බණ්ඩක්කා වගේ එළවළු." මනුක කියාගෙන කියාගෙන ගියා.

"රම්පෙ, කරපිංචා, අමු මිරිස් අපි කඩෙන් ගෙනෙන්නේ නැහැ." තාත්තා කිවුවා.

"මටත් ආසයි අපේ වත්තේ වගා කරන්න." ෆාරා කිවුවා.

"බොහොම හොඳයි දුව, මමත් එළවළු පැළ ටිකක් දෙන්නම්."