එදා ඊශ්රායෙල් ජනතාව පාලනය කළේ ආහබ් කියලා රජ කෙනෙක්. ඔහු හරි ම දරුණු ලෙස තමයි රට පාලනය කළේ. ඔහු සමිඳාණන් වහන්සේ ඉදිරියේ නපුරු දේ කළා. ජනතාව දෙවි සමිඳාණන්ගෙන් ඈත් කරවීමට ක්රියා කළා. මෙවැනි කාලයක තමයි දෙවියන් වහන්සේගේ දිවැසිවර සේවාවට මා තෝරගත්තේ. ආහබ් රජුගේ අයහපත් ක්රියා කලාපය නිසා මා දෙවියන් වහන්සේගේ අණ පරිදි නියඟයක් ඇති වීමට සැලැස්වූවා.
දෙවියන් වහන්සේ වදාළ ලෙස මම ඒ කාලයේ කෙරිත් නම් ඔය ළඟ සැඟව සිටියා. මම වතුර බීවේ එම ඔයෙන්. මට ආහාරවලින් කිසි අඩුවක් තිබුණේ නැහැ. දෙවියන් වහන්සේගේ අණ පරිදි කපුටන් මට උදය සහ සවස් කාලයේ කෑමට රොටි සහ මස් දුන්නා.
එහෙත් ටික දවසක් යන විට වැස්ස නැති නිසා ඔය සිඳී ගියා. නැවතත් සමිඳාණන් වහන්සේ වදාළ පරිදි එතැනින් පිටත්ව ශාරෙපත් නගරයට ගොස් ජීවත් වුණා.
එහි දී ද සමිඳාණන් වහන්සේගේ අණට කීකරු වී වැන්දඹු ස්ත්රියක් ඇයට සහ ඇගේ පුත්රයාට කන්නට තිබූ අන්තිම පිටි ටිකෙන් සෑදු රොටි ද බීමට වතුර ද ගෙනත් දුන්නා. සමිඳාණන් වහන්සේගේ අණට කීකරු වූ නිසා එම ස්ත්රියගේ පිටි බඳුන නියඟය ඉවර වනතෙක් අඩු වූයේ නැහැ.
ටික දවසක් යන විට එම වැන්දඹු ස්ත්රියගේ පුතා හොදටම රෝගාතුර වී හුස්ම ගැනීම නතර වුණා. මම දෙවියන් වහන්සේට කන්නලවු කරමින් යාච්ඤා කළා. මගේ හඩට උන්වහන්සේ සවන් දුන්නා. වැන්දඹු ස්ත්රියගේ පුතාට නැවත ජීවිතය ලබා දුන්නා.
මේ කාලය අතර තුර ආහබ් රජ සහ ජනතාව දෙවිඳුන් වෙතට යොමු කිරීමේ වුවමනාව මට තදින්ම දැනුණා. එ නිසා මම ආහබ් රජ හමුවීමට ගියා. ඔහු විසින් කරන ලද අයහපත් දේවල් ගැන කියා දුන්නා.
තව ද ඊශ්රායෙල් සෙනඟට සැබෑ දෙවියන් කවුරුන් දැයි ඔප්පු කිරීමට කාර්මෙල් කන්ද මත පූජාවක් සූදානම් කළා. එහි දී වූ සිදුවීමෙන් පසු අපගේ දෙවි සමිඳාණන් වහන්සේ සැබෑ වූ එක ම දෙවියන් වහන්සේ ම බව ජනතාව පිළිගත්තා. ඔවුන් නැවත සිත් හරවා ගත්තා. නියඟය ද කෙළවර වුණා. දෙවියන් වහන්සේ හා ජනතාව අතර දුරස් වූ සබඳතාව නැවත ගොඩනැඟුණා.