පහත සඳහන් වන්නේ කරුණාවන්ත පියාගේ උපමා කතාවයි.

(ශු. ලුක් 15:11-32)

1

එක් මිනිසකුට පුතුන් දෙදෙනෙක් සිටියෝ ය. බාල පුතා, "පියාණෙනි, ඔබගේ දේපළවලින් මට අයිති කොටස දුන මැනව,"යි පියාට කීය. පියා තම දේපළවලින් කොටසක් ඔහුට දුන්නේ ය.

2

බාල පුතා දුර රටකට ගොස් මිතුරන් සමග එක් වී තම දේපළ නාස්ති කළේ ය.

3

තමා සතු මුදල නැති වූ විට මිතුරෝ ඔහු අතහැර දමා යන්නට වූහ. ඔහු තනි විය.

4

ආහාර සහ ඇඳුම් නොමැතිව ඉතා අසරණ වූ ඔහුට සිදුවූයේ ඌරන් බලා ගනිමින් ඌරන්ට දෙන කෑමවලින් බඩගින්න නිවා ගැනීමට ය.

5

තමාගේ වැරදි තේරුම් ගත් ඔහු දුක් වී නැවත තම පියා වෙත හැරී ගියේ ය. ඔහු පියා වෙත ගොස් සමාව ඉල්ලීමට පෙර පියා ඔහු ආදරයෙන් සිප වැලඳගෙන භාර ගත්තේ ය.

6

බාල පුතා පැමිණි සතුටට තම පියා සාදයක් සූදානම් කර ඇති බව දැනගත් වැඩිමල් පුතා කෝප විය.

7

ලොකු පුතා කැඳවූ පියා, "මා සතු සියල්ල ඔබ සතු ය. එහෙත් අද අප ප්‍රීති වන්නේ ඔබේ මල්ලී මැරී සිට නැවත ජීවත් වන නිසා ය" යැයි පවසමින් ඔහු සැනසුවේ ය.

මෙම උපමා කතාවෙන් දෙවි පියාගේ ආදරය අපට පැහැදිලි වෙනවා. අප පව් කර ඈත් වෙන සැම විට ම දෙවිපියා දුක් වෙනවා. අප වැරදි පිළිගෙන හැරී එන තුරු දෙවිපියා බලා සිටිනවා. ඒ නිසා අපි ඉක්මනින් අපේ වැරදි හඳුනා ගෙන දෙවිපියා සතුටු කරමු.

යාච්ඤාව
අබ්බා පියාණෙනි, පව්කාර වූ මට සමාව දුන මැනව. මාගේ වැරදි
පිළිගනිමින් ආදරයෙන් ඔබ වෙත නැවත හැරී ඒමට අවශ්‍ය නිවැරදි
මග පෙන්වීම මට දානය කළ මැනව.
ආමෙන්.