පිලෙමොන් 9 : 12

අද 2019.10.22 වන දිනයයි.

දුල්සර තම දිනපොත ආරම්භ කරමින් තම පැන්සල් තුඩින් මෙසේ ලියන්නට පටන් ගත්තේ ය. අද අපේ පන්තියට අලූත් ළමයෙක් ආවා. එයාගේ නම සපුමල්. එයා ඇඳගෙන ආ කමිසයේ පැත්තකින් මැහුම් ලිහිලා තිබුණා. කිසි ම කෙනෙක් එයත් එක්ක කතා කළේ නැහැ. එයා ලොකු දුකකින් තමා හිටියේ. මට ද එයා ගැන ලොකු දුකක් දැනුණා.

අද 2019/10/23 වන දිනයයි.
මම උදෙන් ම පාසලට ගියා. මම කෙළින් ම ගියේ යහළුවා සොයාගෙනයි. ඊයේ ඔයත් එක්ක කවුරුත් කතා කළේ නැති නිසා ඔයාගේ හිත රිදුණා ද කියා මම ඇහුවා. ඉන් පස්සේ මම ජේසුස් වහන්සේගේ ප්‍රේමය ගැන ඔහුට කියලා දුන්නා.

අද 2019/10/24 වන දිනයයි.
මම අදත් ගියේ සපුමල් සොයාගෙනයි. ඔහු මා වැළඳ ගත්තා. මාත් සමග ඇඬුවා. මම කිවුවා ඔයා තමයි මගේ හොඳ ම යහළුවා කියලා. මට මතක් වුණේ පාවුලූ තුමා හා ඔනේසිමස්ගේ කතාවයි.

පාවුලූ තුමා යනු ජේසුස් වහන්සේගේ අනුගාමිකයෙකි. ජේසුස් වහන්සේට සේවය කිරීම නිසා පාවුලූ තුමා සිරගත කර තිබුණි. එම හිර ගෙදර දී පාවුලූ තුමාට ඔනේසිමස් මුණ ගැසුණි. ඔනේසිමස් යනු සේවකයෙකි. ඒත් පාවුලූ තුමා ඔහුට ආදරය කළේ ය.

මෙම සිදුවීම කොපමණ ප්‍රේමනීය ද කියනවානම් පාවුලූ තුමා තම හදවත සේ, ඔනේසිමස් හැඳින්වීය. එම පිළිගැනීම අප සැම දෙනාට ම මහත් ආදර්ශයකි.

ඔනේසිමස් පිළිබඳව පාවුලූ තුමා තම දිනපොතෙහි සටහන් කරන්නට විය.

ආදරණීය දුවේ පුතේ, මෙම අවස්ථාව ඉතා ම ආදර්ශවත් අවස්ථාවක්. ජාති, ආගම්, කුල, පන්ති වැනි භේද අමතක කර සැම දෙනා ම එක හා සමාන ලෙස පිළිගත හැකි නම් ඔබත් වටිනා දරුවෙක්.

පුංචි ඔබටත් පාවුලූ තුමාගේ ජීවිතයෙන් මහත් ආදර්ශයක් ගත හැකි බව විශ්වාසයි.

යාච්ඤාව
ආදරණීය දෙවි පියාණෙනි, අපට ද පාවුලූ තුමන් ලෙස සැම
දෙනාහට ම එක ලෙස සලකන්නට කියා දුන් නිසා ස්තූතියි.
සැම දෙනා එක ලෙස පිළිගනිමින් ප්‍රේම කරන්නට පුංචි මම ද
පොරොන්දු වෙමි.
ආමෙන්.