එකමත් එක කාලෙක ලස්සන මල් පිපුණු විලක් තිබුණා. ඒ විල සමීපයෙහි ගසක් මුල, වන ළැහැබක මුවෙක් සිටියා. ඒ විලේ ඉබ්බෙකුත්, ගස උඩ කෑරලෙකුත් හිටියා. මේ මුවයි, ඉබ්බයි, කෑරලයි තුන්දෙනා හරි ම යාළුවෝ; එකිනෙකාට උදවු කර ගනිමින් සමගියෙන් සතුටින් ජීවත් වුණා.

ඒ වනයේ ම පැල්පතක නපුරු වැද්දෙක් වාසය කළා. සතුන් මරාගෙන මස් කාලා තමයි මේ වැද්දා ජීවත් වුණේ. දවසක් දා මේ වැද්දා වනයේ ඇවිද යන විට මුවකුගේ පා සලකුණු දුටුවා. පා සලකුණු දුටු වැද්දා මුවා මරන්නට උපායක් යෙදුවා. සවිමත් වැල් පොටවල් යොදා උගුලක් අටවා වැද්දා පැල්පතට ගියා.

එදින රෑ මුවා උගුලට අහුවුණා. මහත් වේදනාවෙන් මුවා කෑ ගැසුවා.

තම යහළුවා කෑගසන හඬ ඇසුණු ඉබ්බා සහ කෑරලා එතැනට ආවා. “බයවෙන්න එපා යාළුවේ, මගේ දත් හයියයි. මට පුළුවන් ඔය වරපොටවල් කපලා ඔයාව බේරා ගන්න,” යි ඉබ්බා කිවුවා. “ඔව් ඔව්, එයාගේ දත් හයියයි. බය වෙන්න එපා. අපි ඔයාව බේරා ගන්නවා,” යි කෑරලා කීවා.

“වැද්දා පාන්දර ම උගුල සෝදිසි කරන්න ඒවි. මේ වරපට කපන්න ඉබ්බට ටිකක් වෙලා යාවි. මම ගිහින් වැද්දාට එන්න නොදී මග අහුරන්නම්.” කෑරලා පැල්පත දෙසට පියාඹා ගොස් වැද්දා එළියට එන තුරු බලා සිටියා. වැද්දා උගුල සෝදිසි කිරීමට යාමට ආයුධත් රැගෙන එළියට ආවා.

කෑරලා කෑ ගසමින් වැද්දාගේ ඇඟේ අත්තටු වද්දමින් ඉදිරියට ආවා. කෑරලාගේ හඬ ඇසුණු වැද්දා පිටත්වීම අසුබ යැයි සිතා කේන්තියෙන් ගේ ඇතුළට ගියා. ටික වේලාවකින් වැද්දා පිටුපස දොරෙන් යාමට උත්සාහ කළා. කෑරලා පිටුපස දොර පැත්තෙන් කෑ ගසාගෙන ඉදිරියට ආවා. වැද්දා කේන්තියෙන් නැවතත් ගෙට ගියා. පසුව යෑමට සිතා වැද්දා නිදා ගත්තා.

වැද්දා දැන් ම නොඑන බව සිතූ කෑරලා යහළුවන් සිටින තැනට පියාඹා ගියා. “අනේ! මගේ දත් කැඩිලා කටින් ලේ එනවා. මගේ කටත් රිදෙනවා. ඒත් මම වීර්යය අත්හරින්නේ නැහැ. කොහොමහරි ඔයා බේරා ගන්නවා,” යි ඉබ්බා අමාරුවෙන් කිවුවා. “ඔය දෙන්නා මගේ හොඳ යාළුවෝනේ. ඒ නිසා මාව කොහොමහරි බේරා ගනියි කියලා මම දන්නවා,” මුවා වෙව්ලමින් කිවුවා.

වරපටවල් දෙකක් කපලා ඉවරයි. තව එක වරපටයි තියෙන්නේ. ඈත වැද්දා එන බව කෑරලා දුටුවා. කෑරලා කෑ ගැසුවා. මුවා ඉතිරි වරපට කඩාගෙන දිවුවා. “ඔය දෙන්නා බේරිලා යන්න. මට එන්න අමාරුයි.” කෙඳිරිගාමින් ඉබ්බා කිවුවා. “මුවා ඇවිත් ඔයාව බේරා ගනීවි,” යි ඉබ්බාට කියමින් කෑරලා ද පියාඹා ගියා.

“මුව මස් නැති වුණාට මේ තියෙන්නේ ඉබි මස්,” කියමින් වැද්දා ඉබ්බා රෙදි කඩක තබා ගැට ගැසුවා. තමා නිසා විපතට පත් මිතුරා බේරා ගැනීමට සිතූ මුවා වැද්දාට පෙනෙන පරිදි ළඟට ම ආවා. ඒ බව දුටු වැද්දාට මුව මසුත් ඉබි මසුත් දෙක ම කන්නට සිතුණා. ඉබ්බා රෙදි කඩින් ගැටගසා ගසක අත්තක එල්ලා මුවා පසුපස දුවන්නට වුණා. මුවා කැලය පුරා දුවමින් වැද්දා කැලේ අතරමං කළා.

වැද්දා කැලේ අතරමං කළ මුවා ඉබ්බා සිටි ගස ළඟට ආවා. “ඔයා බය වෙන්න එපා, මං ආවේ ඔයාව බේරා ගන්න.” කියමින් මුවා තමාගේ අංතට්ටුවෙන් ඇන, රෙදිකඩකින් ගසේ එල්ලා සිටි ඉබ්බා බිමට දැම්මා.

වේදනාවෙන් සිටි ඉබ්බා විලට බැස වේදනාව අඩු කර ගත්තා. මුවාත්, කෑරලාත් සැඟවී බලා සිටියා.

බොහෝ වේලාවක් ගත වූ පසු වැද්දා පාර සොයා ඉබ්බා එල්ලා තබා ගිය ගස ළඟට ආවා. ඉබ්බාත් නැති බව දුටු ඔහු, “මුව මසුත් ඉබි මසුත් දෙක ම නැති වුණා,” කියමින් කේන්තියෙන් මහා හඬින් කෑ ගැසුවා.

වැද්දා ගිය පසු මුවාත්, ඉබ්බාත්, කෑරලාත් තමා ජීවත් වන තැනට නැවත ආවා. හැම දෙනා ම එකිනෙකාට උදවු කරගත් නිසා ඔවුන්ගේ ජීවිත බේරුණා. ඉන් පසුව ඔවුන් තිදෙනා සතුටින් ජීවත් වුණා.

(කුරුංගමිග ජාතක කතාව ඇසුරෙනි.)