16 - අපේ පාසලේ පිරිත් පින්කම
“තිසර පුතේ, අත්තම්මාගෙ ගෙදර ලබන මාසේ පිරිත් පින්කමක් තියෙනවලූ. අත්තම්මා ඊයේ නායක හාමුදුරුවන්ට පිරිතට ආරාධනා කරලා, දිනත් වෙන් කරවාගෙන,” අම්මා කීවා ය.
“එහෙනම් අම්මේ අපට පාසල් නිවාඩුව ලැබුණු ගමන් ම ගමේ යන්න පුළුවන්,” තිසර කීවේ ය.
පාසල් නිවාඩුව ලැබුණි. අම්මාත්, තාත්තාත්, මමත් ගමේ යාමට සූදානම් වුණෙමු. අම්මා ස්වාමීන් වහන්සේලාට පිරිකර සූදානම් කරගෙන තිබුණි. ගමේ යාමට තිබූ ආශාව වෙනදාටත් වඩා දැනෙන්නේ පිරිත් පින්කම නිසා යැයි මට සිතුණි.
අප එහි යන විට අත්තම්මා මග බලාගෙන සිටියා ය. අපි සැම ඇයට වැඳ ගෙට ගොඩ වුණෙමු. “පුතාලා හැමෝට ම තුනුරුවන්ගේ පිහිටයි!” ඇය අපට ආශීර්වාද කළා ය.
තේ පානය අතරතුර පැවැත්වීමට නියමිත පිරිත් පින්කම පිළිබඳව අපි සාකච්ඡා කළෙමු.
“අත්තම්මේ, අපේ පාසලෙත් අවුරුද්ද මුල පිරිත් පින්කමක් පැවැත්වූවා,” තිසර කීවේ ය.
“පිරිත් මණ්ඩපයකුත් හැදුවා ද පුතේ?” අත්තම්මා ඇසුවා ය.
“ඔව් අත්තම්මේ, ඒ පිරිත් මණ්ඩපය සරසලා තිබුණේ ගොක් කොළවලින්. සුදු රෙදිවලින් උඩු වියන් බැඳලා තිබුණා. නා දලූ, නුගපත්, බුලත් හා පුවක් මල් කිනිති එල්ලලා තිබුණා. ස්වාමීන් වහන්සේලාට ආසන පනවලා ඒවාට සුදු පිරුවට එලා තිබුණා.
මණ්ඩපය ඇතුළේ මේසයක් තියලා සුදු පිරුවට අතුරා ධාතු කරඬුව තැන්පත් කරලා තිබුණා. ලොකු පිරිත් පැන් කළයකුත් තිබුණා. පිරිත් මණ්ඩපය වටේ පුන්කලස් තියලා පහන් පත්තු කරලා තිබුණා. ශාලාවෙන් පිටත මිදුලේ මල් පහන් පැලක් සාදා තිබුණා. එදා අපේ පාසල බෞද්ධ කොඩිවලින් සරසලා තිබුණේ පන්සලක් වගේ කියලා මට හිතුණා.”
“ඉතිං පුතේ, පිරිත් මණ්ඩපයට ධාතූන් වහන්සේලා තැන්පත් කරඬුව වැඩම කරනවනේ. ඒ නිසා බුද්ධ රත්නය වැඩ සිටිනවා. පිරුවානා පොත් වහන්සේ වැඩම කරන නිසා ධර්ම රත්නයත් වැඩ සිටිනවා. පිරිත් දේශනා කරන්න ස්වාමීන් වහන්සේලා වැඩම කරන නිසා සංඝ රත්නයත් වැඩ සිටිනවා. තුනුරුවන ම වැඩම කළා ම කොහොමත් පාසලත් පන්සලක් වගේ තමයි.”
“ඔව් අත්තම්මේ, හේවිසි හඬ මැද්දෙ මුතු කුඩ යටින් පාවඩ මතින් තමයි තුනුරුවන වැඩම කළේ. විදුහල්පතිතුමා හිසට සුදු පිරුවටයක් දමා ධාතු කරඬුව හිස මත තබාගෙන ආවා. පිරුවානා පොත් වහන්සේ වැඩමවූයේ දෙවනුවයි. ඊට පිටුපසින් ස්වාමීන් වහන්සේලා පේළියට වැඩම කළා. මම ස්වාමීන් වහන්සේලාට නමස්කාර කර පා ධෝවනය කළා. තාරක උන්වහන්සේලාගේ දෙපා පිස දැමුවා.
“ගුරු මෑණිවරු පියවරු ස්වාමීන් වහන්සේලාට වැඳ නමස්කාර කර පිළිගත්තා. පාසලේ සියලූ ම සිසුන් දෙපස සිට සාධු නාද පැවැත්වූවා. පිරිත් දේශනාවට කලින් ගිලන්පස බුද්ධ පූජාව තැන්පත් කළා. ඉන් පසුව ස්වාමීන් වහන්සේලා ගිලන්පස වැළඳුවා. විදුහල්පතිතුමා ලොකු හාමුදුරුවන් වහන්සේට දැහැත් වට්ටිය පිළිගන්වා පිරිත් දේශනාවට ආරාධනා කළා.
“උන්වහන්සේ පිරිත් පින්කම ගැන අනුශාසනාවක් පැවැත්වූවා. අත්තම්මා දන්නවා ද බුදුරජාණන් වහන්සේගේ කාලෙත් පිරිත් දේශනා පවත්වලා තියෙනවලූ. එක බමුණු කුමාරයෙක් පුංචි කාලෙ ම මිය යන බව දැනගත් දෙමාපියෝ බුදුරජාණන් වහන්සේ වෙත ගියාලූ. බුදුරජාණන් වහන්සේ ස්වාමීන් වහන්සේලා සමග එක්ව පිරිත් දේශනාවක් පැවැත්වූවාලූ. ඒ පිරිතේ අනුහසින් කුමාරයා මරණයෙන් බේරුණාලූ. ඉන් පසු දීඝායු නම් වූ ඒ කුමාරයා අවුරුදු 120ක් ජීවත් වුණාලූ.”
“ඒක තමයි පුතේ, පිරිත් පින්කමක අනුහස් බොහෝමයි.”
“අපි හැමෝ ම පිරිත් නූල දෑතේ රඳවාගෙන එදා රෑ එළි වනතුරු පිරිත් ඇහුවා අත්තම්මේ.”
“ඔව් පුතේ, පිරිත් අහගෙන ඉඳලා සාධු නාද පවත්වන්න ඕනෙ. වැඩිහිටි උදවිය දන්නවා පිරිත් දේශනා කරන විට සාධු නාද පැවැත්විය යුතු අවස්ථා. පිරිත් දේශනාවට හොඳින් සවන් දීම ඉතා ම වැදගත් දෙයක්.”
“පිරිත අවසන් වූ පසු ස්වාමීන් වහන්සේලා අපට පිරිත් පැන් දුන්නා. පිරිත් නූල් බැඳ ආශීර්වාද කළා. අපි උන්වහන්සේලාට පසඟ පිහිටුවා වන්දනා කළා.”
“එදා උදේ බුද්ධ පූජාව තැන්පත් කර ස්වාමීන් වහන්සේලාට හීල් දානය පිළිගැන්වූවා; පිරිකර පූජා කළා. දන් පැන් පූජා කරන්න අපිත් සහභාගි වුණා. දානය අවසානයේ මිය ගිය අයට පැන් වඩලා පින් අනුමෝදන් කළා. අප සියලූ දෙනාට ම සෙත් පැතුවා.”
“පුතාලගේ පාසලෙන් කරලා තියෙන පින්කම හරි අගෙයි. පාසලේ වැඩ කරපු අය මතකයට නංවලා පින්දීම කළගුණ සැලකීමක් වෙනවා. තිසර පුතා පින්කමට හොඳින් සහභාගි වෙලා තියෙනවා. ඒ නිසානෙ හැම දේ ම හොඳට මතක තියෙන්නේ.”
“ඔව්, අත්තම්මේ මට දැන් අපේ ගෙදර පිරිත් පින්කමේ කටයුතුවලට උදවු වෙන්නත් පුළුවනි.”
“මගේ පුතාට තුනුරුවන්ගේ ම පිහිටයි. අපි ගෙදර පිරිත් පින්කමත් හොඳට කරමු,” යි අත්තම්මා කීවා ය.