"තාත්තේ, තාත්තේ...
මෙන්න මී මැසි රංචුවක් අපේ වත්ත උඩින් යනවා. නංගී එන්න බලන්න," උදාර තාත්තාටත් නංගීටත් මිදුලට අඩඟසමින් කීවේ ය.
"මී මැස්සො නවතින්න, වද බඳින්න තැනක් හොයනවා ඇති පුතේ..."
"තාත්තේ අන්න උන් අපේ කොහොඹ ගහේ බෙනය ළග එකතු වෙනවා." තාත්තා නංගී සමග මිදුලට පැමිණියේ ය.
"පුතේ මී මැස්සෝ වද බඳින්න තෝරාගෙන තියෙන්නේ හොඳ ම තැනක්," තාත්තා උදාරට කීවේ ය.
"ඒ වුණාට තාත්තේ කොහොඹ ගහේ පොතු, කොළ, මල්, ගෙඩි ඔක්කොම තිත්තයිනේ. මී මැස්සෝ එකතු කරන මී පැණිත් ඒ නිසා තිත්ත වෙයි ද තාත්තේ?" උදාර ඇසුවේ ය.
"පුතා හොඳ ප්‍රශනයක් ඇහුවේ. කොහොඹ ගහ කොයි තරම් තිත්ත වුණත් ඒ ගහේ බඳින මීයෙ පැණි තිත්ත වෙන්නේ නෑ. මම පුතාලට කියලා දෙන්නම් මේ ගැන කවියක්.
"ගුණමකු දනන් හා
සමඟ විසුවත් නැණැති සුදනෝ
මනා ගුණ නොහරිත්
කොසඹ තුර තුළ බැඳි මීය මෙන්"
"මේ කවිය රණස්ගල්ලේ හාමුදුරුවෝ ලියපු ලෝකෝපකාරය පොතේ තියෙන්නේ. මේ කවියේ තේරුම අහගන්නකෝ...
"ණුවණැති මිනිස්සු ගුණමකුවන් ආශ්‍රය කළත් කවදාවත් තමන්ගේ යහපත් ගති ගුණ වෙනස් කරන්නේ නෑ. හරියට කොහොඹ තිත්ත වුණත් ඒ ගහේ බැඳපු මී වදයේ මී පැණි කවදාවත් තිත්ත වෙන්නේ නැහැ වගේ."
"ගුණමකුවන් කියන්නේ වැරැදි වැඩ කරන අය නේද තාත්තේ?"
"ගුණමකුවන් කියන්නෙ පුතේ, තමන්ට කවුරු හෝ කළ උපකාරයක් අමතක කරන, කෙළෙහි ගුණ නොසලකන අයට. ඒ අයට අසත්පුරුෂයන් කියලා කියන්නත් පුළුවන්."
"ඒ වගේ අයව ආශ්‍රය කරන්න හොඳ නෑ නේද තාත්තේ?"
"අපිට සමහර වෙලාවට ඒ අයවත් ආශ්‍රය කරන්න සිද්ධ වෙනවා මගේ පුතේ. ඒත් අපි ඒ වගේ වැරැදි වැඩ නොකර අපේ හොඳ ගතිගුණ ආරක්ෂා කර ගන්න හිතට ගන්න ඕනෑ. ඒ අයගේ වැරැදි වැඩවලට උදවු කරන්නවත් ඒ අය වගේ වැරැදි විදියට ජීවත් වෙන්නවත් නෙමෙයි ඒ අයව ඇසුරු කළ යුත්තේ. අපේ තියෙන හොඳ ගති ගුණ රැකගන්න දියුණු කර ගන්න අපි පුරුදු වෙන්න ඕනේ. එතකොට කොයි තරම් තිත්ත වුණත් කොහොඹ ගහේ බැඳපු මීයේ පැණි තිත්ත නෑ වාගේ අපේ ජීවිතත් ගුණ ධර්මවලින් දියුණුවට පත්වෙනවා."
"තාත්තේ, මම මේ කවිය කට පාඩම් කරගෙන නංගීටත්, යහළුවන්ටත් කියලා දෙනවා," යි උදාර කීවේ ය.