වැඩිහිටියන් යනු අපට වඩා වයසින්, දැනුමෙන් හා අත්දැකීම්වලින් වැඩි අය ය. අපගේ දෙමවුපියන්, නෑදෑයින්, ගුරුවරුන්, අපේ වැඩිහිටියන් ලෙස හැඳින්වීමට පුළුවන.

කුඩා කාලයේ සිට ම අපේ මවුපියෝ අප ආදරයෙන් රැක බලා ගත්හ. කුස දරා මෙලොවට බිහිකර බිලිඳු වියේ දී අපට කිරි පොවා, කුසගිනි නිවා, නහවා පිරිසිදු කර, උණුසුම්ව තුරුලූ කරගෙන අප ලොකු මහත් කළේ අපගේ ආදරණීය අම්මා ය. අම්මා මෙන් ම ආදරයෙන් අපට කවා පොවා, අප ආරක්ෂා කර ගත්තේ අපගේ තාත්තා ය.

මවත් පියාත් දෙදෙනා ම අපට අවශ්‍ය පොත්පත් සහ උපකරණ ලබා දෙති. පාසල් යවා අපගේ ඉගෙනීම වෙනුවෙන් ඔවුහු විශාල වෙහෙසක් දරති; කැප කිරීමක් කරති.

නෑදෑයෝ ද, වෙනත් වැඩිහිටියෝ ද බොහෝ අවස්ථාවල දී අපගේ දියුණුවට උදවු, උපකාර කරති. අපගේ දෙමාපියන් මෙන් ම ඔවුහු ද අපට හොඳ සිරිත් විරිත් කියා දී සමාජයේ ජීවත් වන ආකාරය පෙන්වා දෙති.

ගුරුවරු ද අපගේ දියුණුවට මග කියා දෙන වැඩිහිටියෝ ය. ඔවුහු අපට දැනුම ලබා දීමට, අප යහපතෙහි යෙදවීමට මහත් වෙහෙසක් දරති; දියුණුවේ මාර්ගය අපට පෙන්වා දෙති. ගුරුවරුන් මේ සියල්ල ම කරනුයේ අප කෙරෙහි ඇති ආදරය, කරුණාව, මෛත්‍රිය නිසා ය.

සිල්වත්, ගුණවත් ස්වාමීන් වහන්සේලා ද වැඩිහිටියන් ලෙස අපගේ දියුණුවට අවශ්‍ය අනුශාසනා ලබා දෙති. අපට යහපත් මාර්ගය පෙන්වා දෙති.

වැඩිහිටියන්ට සැලකීමෙන් අපට බොහෝ ආනිශංස ලැබෙන බව බුදුරජාණන් වහන්සේ දේශනා කොට ඇත. සාලිකේදාර ජාතකය, තිත්තිර ජාතකය වැනි ජාතක කතාවලින් ඒ බව පැහැදිලි වේ.

දෙමාපියන්ට, ගුරුවරුන්ට, වැඩිහිටියන්ට ආදරයෙන්, කරුණාවෙන් සලකන දරුවන්ට සැම දෙනා ම ප්‍රිය කරති; ආරක්ෂාව ලබා දෙති.

වැඩිහිටියන්ට සැලකීම උතුම් ගුණ ධර්මයකි. වැඩිහිටි අවවාද අනුශාසනා හොඳින් පිළිගෙන අපගේ ජීවිතය ඒ අනුව සකස් කර ගනිමු.