ජාලිය පාසල ඇරිලා ගෙදරට එනකොට පාර දෙපැත්තේ කිහිප දෙනෙක් හිටියා. සීයාත් ගේට්ටුව ළඟ හිටියා.

"මොක ද වෙලා තියෙන්නේ සීයේ?" ජාලිය ඇහුවා.

"සීතා නැන්දලාගේ ගෙදරට හොරු පැනලා. දැන් පොලිසියෙන් ඇවිත් හොරු අල්ලගෙන ගියා," සීයා කිවුවා.

"ඇයි සීයේ ඒගොල්ලො හොරකම් කරන්නේ?"

'සමහරු නැතිබැරිකම නිසා හොරකම් කරනවා. සමහරු පුරුද්දට හොරකම් කරනවා. තවත් සමහර අය ලෙහෙසියෙන් සල්ලි හොයා ගන්න හොරකම් කරනවා. අනුන්ගේ වස්තුවලට ආසාවෙන් හොරකම් කරන අයත් ඉන්නවා. කොහොම කළත් හොරකම් කිරීම හොඳ නෑ. ඒක වැරැදි වැඩක්," සීයා කිවුවා.

"හොරකම වගේ ම වැරැදි වැඩ තවත් තියනවා. මස් පිණිස සතුන් වෙළෙඳාම් කරන්න හොඳ නැහැ. වසවිස විකුණන්නත් හොඳ නැහැ. මත්ද්‍රව්‍ය වගේ ම අවි ආයුධ වෙළෙඳාම් කරන එකත් විශාල පවක්. මේ වගේ අධාර්මික වෙළෙඳාම් නොකරන්න කියලයි බුදුරජාණන් වහන්සේ දේශනා කළේ," සීයා තව දුරටත් ජාලියට කියා දුන්නා.

"ඔව් සීයේ අපට දහම් පාසලේ දී කියලා දුන්නා ලෝවැඩ සඟරාවේ කවියක්. ඒකෙන් කියවෙනවා අපි වැරැදි වැඩ කරන්න හොඳ නෑ කියලා."

"පුතාට මතක ද කවිය?" සීයා ඇහුවා.

"ඔව් සීයේ,

අදමින් ජීවත් වනවා                     විතරට
දැහැමින් මිය යනු සොඳමයි             දනහට
මෙලෙසින් වදහළ මුනි බණ         සිහිකොට
සැබැවින් පින්කොට පැමිණෙවු        නිවනට"

"පුතා දන්නවා ද තේරුම?"

"ඔව් සීයේ. අධර්මයෙන් ජීවත් වෙන්න හොඳ නැහැ. ධර්මානුකූලව ජීවත් වෙන එක හොඳයි. අයහපත් දේ කරමින් බොහෝ කල් ජීවත් වෙනවාට වඩා ධාර්මිකව මිය යාම හොඳයි,"ජාලිය කිවුවා.

"බුදුරජාණන් වහන්සේ දේශනා කළ ධර්මයට අනුව අප පින්කම් කර, ධාර්මිකව ජීවත් වී නිවන් දකින්නත් උත්සාහ කරන්න ඕන," සීයා ජාලිය කියපු කවියේ අදහස සම්පූර්ණ කළා.

"ඔව් සීයේ හාමුදුරුවොත් අපට ඒ ගැන කියා දුන්නා."

"ඔව් පුතා. මගේ පුතාත් වැරැදි වැඩ නොකොට හොඳ දරුවෙක් වෙන්න උත්සාහ ගන්න ඕනෑ," කියමින් සීයා ජාලියගේ හිස අතගෑවා.