සිංහලය ස්වාධීන භාෂාවක් සේ වර්ධනය වීම හා සමගාමීව සිංහල කවිය ද වර්ධනය වූ බව දැනට ඉතිරි වී ඇති පැරණි ම සිංහල කාව්‍ය නිර්මාණවලින් පැහැදිලි වෙයි. සිංහල භාෂාවෙන් ලියැවුණු පැරණි ම සිංහල කාව්‍ය නිර්මාණ අපට හමු වන්නේ සීගිරියේ කැටපත් පවුරිනි. ඉන් පසුව ලියැවුණු සිංහල කවි පොත් රාශියකින් කිහිපයක් ආරක්ෂා වී පරපුරෙන් පරපුරට පැවත එමින් සිංහල කාව්‍ය ඉතිහාසය දීප්තිමත් කරයි. කව්සිළුමිණ, සැළලිහි‚ සන්දේශය, ගුත්තිලය, සුභාෂිතය, ලෝකෝපකාරය ඒ අතරින් කිහිපයකි. අපේ පැර‚ කවි පොත් දෙකකින් උපුටා ගත් කවි කිහිපයක් මේ පාඩමේ දැක්වේ.

කාව්‍යශේඛරය

කාව්‍යශේඛරය තොටගමුවේ ශ්‍රී රාහුල හිමිපාණන් විසින් රචනා කරන ලද කෘතියකි. කෝට්ටේ රාජධානි සමයට අයත් මෙම කාව්‍ය ග්‍රන්ථය සඳහා පාදක වී ඇත්තේ පන්සිය පනස් ජාතක පොතෙහි එන ‘සත්තුභත්ත ජාතකය’ යි. පහත දැක්වෙන්නේ කාව්‍යශේඛරයේ තුන් වන සර්ගයේ එන කවි කිහිපයකි.

1. දත් කැකුළු පෑ ලා
    සුරතල් සිනා සී ලා
    බොළඳ බස් දී ලා
    කෙළී සියලඟ දූලි ගා ලා

2. කඳ කුමරිඳු ලෙසි න
    බමුණු පැටියන් සමගි න
    නො මඳ සව් ඉසුරෙ න
    වැඩිණි නව සඳ මෙන් දිනෙන් දින

3. ඉඟුරු දුරු ඈ යුතු
    මල්ගොමු හා වවා වතු
    ගව මී තමා නතු
    දසුන පිළිවිස බලව ඇති තතු

4. ඉරු ගිලෙන දව සේ
    ගහණ ද පොහෝ දව සේ
    සඳ සිකුරු දව සේ
    ගොමින් පිරිබඩ ගනුව නිව සේ

5. නිති ගේ දොර ඇමද
    කැලි කසළ දැක නොම ඉඳ
    උදාසන සවස ද
    පහන් දල්වව විමන නො වරද

ගුත්තිල කාව්‍යය

ගුත්තිල කාව්‍යය වෑත්තෑවේ හිමිපාණන් විසින් රචනා කරන ලද කෘතියකි. මෙය ද කෝට්ටේ අවදියට අයත් කෘතියකි. ගුත්තිල කාව්‍යය සඳහා පාදක වී ඇත්තේ පන්සියපනස් ජාතක පොතේ එන ‘ගුත්තිල ජාතකය’ යි. ගුත්තිල කාව්‍යයේ එන ‘උදේනි පුර සැණකෙළිය’ නමැති කොටසෙන් පහත දැක්වෙන කවි උපුටා ගෙන ඇත.

1. සදවා සුදු වැලි පිවිතුරු
    බඳවා රන් දද පියකරු
    සිටුවා දොර දොර රඹතුරු
    තබවා පුන්කුඹු විසිතුරු

2. උදා දිනිඳු කර හරණේ
    විදා අඳුරු දිසි කිරණේ
    යොදා දෙපස රන් තොරණේ
    සදා මෙලෙස පුර දෙරණේ