උගතුන් අතර පැතිරුණු සිංහල කවිය සංස්කෘත භාෂා ඥානය හා පොත් පත් මගින් උකහා ගත් දැනුම මත සකස් වූවකි. සිංහලය හැර වෙනත් භාෂා නො දත්, පොත පතෙහි පැතිරුණු දැනුමක් නැති පොදු ජනයා අතර ද කවි සම්ප්‍රදායක් විය. එය ජන කවිය නමින් හැඳින්වෙයි. ගැමියාගේ එදිනෙදා ජීවිතය ඇසුරෙන් ලද අත්දැකීම් පාදක කර ගෙන බිහි වූ ජන කවි බොහෝ ය. ජන කවියෙන් ගැමියාගේ දුක, සතුට, තනිකම ආදි හැඟීම් ප්‍රකාශ කර ඇත. විවිධ වෘත්තීන් ඇසුරෙන් නිර්මාණය වී ඇති ජන කවි අතර පැල් කවි, ගැල් කවි, නෙළුම් කවි, පාරු කවි ආදිය දැකිය හැකි ය. මෙම පාඩමට ඇතුළත් වන්නේ ගැල් කරුවන්ගේ වෘත්තිය ඇසුරු කරගෙන නිර්මාණය වූ ජන කවි ය.

තණ්ඩලේ දෙන්න දෙපොළේ දක්කනවා
කටුකැලේ ගාලෙ නො ලිහා වද දෙනවා
හපුතලේ කන්ද දැකලා බඩ දනවා
පව් කළ ගොනෝ ඇදපන් හපුතල් යනවා

ආරන්නේ පඳුර වට කර දලූ ලන්ට
පීරන්නේ වරල තෙල් ගා ඔප වෙන්ට
මෝරන්නේ හඳේ කරුවල වැඩි වෙන්ට
තේරෙන්නේ නැද්ද මේ දුක දෙවියන්ට

සසඳ සසඳ අපි හඳපානේ යනවා
මම්මල බඳට ගොන් බානක් දක්කනවා
සත්සිය සගවුවට රෝදේ කැරකෙනවා
දත් කැකුළට අපි කුරුණෑගල් යනවා

එගොඩ ගොඩේ නා කණුවේ බැන්ද ගොනා
මෙගොඩ ගොඩේ සපු කණුවේ බැන්ද ගොනා
දෙගොඩ තලා යන වතුරට පැන්න ගොනා
අනේ මගේ රන්මුතු වල්ලියා ගොනා

කළුගල් තළාලයි පාරට දමන්නේ
එම ගල් පෑගිලයි ගොන් කුර ගෙවෙන්නේ
ගොනා නොවෙයි හරකයි බර අදින්නේ
කිරිගල් පොත්ත කන්දයි මේ ගෙවෙන්නේ

වයිර ගොනා දණ ගහලා අදින කොට
මයිල ගොනා පැන්නයි පස්සට හොරට
මොකද කරන්නේ පූරුවේ කළ පවට
පව් කළ ගොනෝ ඇදපන් ගාල ගාවට

බතට කන්න බැරි බතලේ ගල කන්ද
අලට කන්ට බැරි අලගල්ලේ කන්ද
හුනට කන්ට බැරි හුන්නස් ගිරි කන්ද
මෙකඳු තුනට නායක සමනල කන්ද

කඳු ඇදලා දෙපයට සවි නැත ඉතිනේ
බර ඇදලා ඉල ඇට පොඩිවිය තදිනේ
දුක සිතිලා ගම නෑයන් මතක් උණේ
ගම ඉඳලා වත් පණ යන්න නො ලැබුණේ