(ශුද්ධ ලුක් 15 : 11-24)

(එක්තරා පියෙකුට පුතුන් දෙදෙනෙක් සිටියා. බාල පුතා පියාට අකීකරු විය. දිනක් ඔහු පියාට කතා කර....)

බාල පුතා: තාත්තේ ඔබේ දේපළවලින් මට අයිති කොටස දෙන්න.

පියා : (ටිකක් කල්පනා කරයි) ම්...... එහෙනම් පුතේ මෙන්න ඔබේ කොටස. හැබැයි මේවා නාස්තිකර ගන්න එපා.

බාල පුතා: දැන් මට ඇති තරම් සල්ලි තියෙනවා. ඒ නිසා මට දැන් දුර රටකට ගිහිල්ලා විනෝදෙන් ජීවත් වෙන්න පුළුවන්.
(බාල පුතා වෙනත් දුර රටකට පිට ව ගියා. එහි දී ඔහු තමාගේ සම්පත නාස්තිකර දැම්මේ ය)

(තමාට ම කියා ගනියි.)
අනේ මගේ වස්තුව ඔක්කොම ඉවර වෙලා. යාළුවොත් මාව අතහැරලා ගිහින්. මම රස්සාවක්වත් හොයා ගන්න යනවා.
(අවසානයේ ඔහු ඌරු කොටුවක රැකියාවකට ගියේ ය.)

මට බඩගිනියි. ඌරන් කන කෑමවලින් වත් මගේ බඩ පුරවා ගන්න ඕනෑ.
(ඔහුට තම පියාගේ ගෙදර මතක් විය.)

මම තාත්තා ළඟට යනවා. තාත්තා මාව බාර ගනියි ද? ඔව්, මම යනවා.
(ඔහු මෙසේ සිතා, නැවත හැරී ගෙදර ආවේ ය. පියා ආදරයෙන් ඔහු පිළිගත්තේ ය.)

පියා : මගේ බාල පුතා මට නැවත හම්බ වුණා.

පුතා : පියාණෙනි, දෙවියන් වහන්සේටත් ඔබටත් විරුද්ධ ව මම වැඩ කළා.

පියා : මොහුට හොඳ ම සළුව අන්දවන්න. ඇඟිල්ලෙහි මුදුවක් පලඳවන්න. අපි උත්සවයක් පවත්වමු. මගේ නැති වුණ පුතා මට නැවත හම්බ වුණා.

දෙවියන් වහන්සේ ද අපට අසීමිත ව කමාව දී ප්‍රේමයෙන් අප පිළිගන්නා සේක.