2 - පින්බිමට යන බොදු දරුවෝ
අත්තම්මා :- දුවේ, පුතේ, අපි පන්සලට යන විට සංවර සුදු ඇඳුමක් ඇඳලා යන්න ඕනේ.
සීයා :- ඒක ඇත්ත. පන්සල කියන්නේ පින් බිමක් පුතේ. අපි පන්සලේ දී ශබ්ද නගා කතා කරන්නත් හොඳ නෑ. හඬ නගා හිනා වෙන්නත් හොඳ නෑ. හොඳ දරුවෝ පන්සලේ දී සංවර ව හැසිරෙන්න ඕනෑ.
පන්සල් බිමේ දී.
කසුන් :- අත්තම්මේ, මම බුදු පිළිම වහන්සේ ළඟත්, බෝධීන් වහන්සේ ළඟත්, වෙහෙර වහන්සේ ළඟත් තියෙන මල් ආසන හොඳට පිරිසිදු කළා.
සුජානි :- මම විහාර මළුව හොඳට ඇමදුවා. කුණු එකතු කරලා කුණු වළට ගිහින් දැම්මා.
වන්දනා කරමු.
සීයා :- අපි පිළිවෙළින් වෙහෙර වහන්සේටත්, බෝධීන් වහන්සේටත්, පිළිම වහන්සේටත් මල්, පහන් පූජා කරමු.
අත්තම්මා :- දැන් අපි කවුරුත් එකතු වෙලා වන්දනා කරමු.
සීයා :- අපි වන්දනා කරද්දී, වටපිට බලන්න, කතා කරන්න හොඳ නැහැ. දොහොත් මුදුනේ තබාගෙන ගාථා කියන්න ඕනෑ.
වන්දනාවෙන් පසු.
සීයා :- දූලා පුතාලා හොඳ දරුවෝ. හොඳට ගාථා කියලා බුදුන් වැන්දා. කවුරුත් එකට එකතු වෙලා සාධුකාර දුන්නා.
අත්තම්මා :- අපි වන්දනාවෙන් පස්සේ පාවිච්චි කළ භාජන අස් කරන්න ඕනෑ.
සංඛ :- අත්තම්මේ මම මල්, පහන්, ගිලන්පස භාජන අස් කළා.
නාමලී :- මම ඒ භාජන සෝදලා අරන් තිබ්බා.
සීයා :- දූලාට පුතාලාට තෙරුවන් සරණයි.
දරුවෝ :- සීයාටත්, අත්තම්මාටත් තෙරුවන් සරණයි.