අමිල : අපේ පල්ලියේ මංගල්‍යය දවසේ පල්ලියට යන පාර හරිම ලස්සනට තිබුණා නේද?

තාරක : ඇත්තමයි, මටත් එදා හරිම සතුටුයි. පාර කපන ශ්‍රමදානේ දවසේ ගමේ හැමෝ ම එකමුතුවෙන් සහෝදර දයාවෙන් වැඩ කළා. ධර්මදාස මාමා, සරෝජා නැන්දා, තුවාන් අයියා, දේවි අක්කා වගේ ගමේ හැමෝම එදා පාර කපන්න වෙහෙස වුණා.

අමිල : ඇයි? අපේ පන්තියේ යාළුවො. පන්සිළු, චමුදිත,ක්‍රිශ්ණා,ෆාතිමා. ඒ හැමෝමත් අපට කොච්චර උදව් කළා ද?

තාරක : ඔව්, අපට කෑම බීමත් අරගෙන ආවා.

අමිල : අපේ ගම දිහා බලා හැමෝ ම එකමුතු ව සහෝදරත්වයෙන් ජීවත් වෙනවා නම් කොච්චර හොඳද?

තාරක : පල්ලියේ පියතුමා ඒ ගැන ප්‍රශංසා කළා. ස්තුති කළා. අපි ජාති, ආගම්, භේද අමතක කරලා පොදු වැඩවල දී එකමුතු වීම ගැන මංගල්‍ය දවසේ පියතුමා පැවසුවේ හරි සතුටින්.

අමිල : ඇයි පියතුමා දේශනාවේ දී කිව්ව කතාවට අනුව ලාසරස් මරණින් නැගිට්ටුවෙත් ජේසුස් වහන්සේගේ හොඳ ම යාළුවා නිසා නේද?

තාරක : ඔව්, ජේසුස් වහන්සේ යහළුවන්ට මෙන්ම තමන්ට වැරදි කළ අයටත් ආදරය කළා. අපිත් ඒ වගේ හැමෝටම ආදරය කරමු.

ආදර දෙවි පියාණෙනි, මේ පුංචි රටේ සිටින අප හැම දෙනා
ව ම එකමුතු කළ මැනව. ජාති ආගම් භේද ඉවත දමා යහපත්
දරුවන් ලෙස ජේසු සමිඳු ගිය මග යන්නට අපට පිහිට වුව මැනව
ආමෙන්.