අපි සැවොම මිනිස්සු වෙමු. මිනිසුන්ට තනි ව ම ජීවත් විය නොහැකි ය. ඔවුන් එකිනෙකාට උදවු උපකාර කර ගත යුතු ය. ඔවුහු එකිනෙකා සමග සාමූහික වශයෙන් ජීවත් වන අය වෙති.

අන්‍යෝන්‍ය සබඳතා පිළිබඳ ව නබි සල්ලල්ලාහු අලෛහි වසල්ලම් තුමා, ඔවුන් ශරීරයේ අවයවවලටත්, ගොඩනැගිලිවල ගල්වලටත් උපමා කර ඇත්තේ ය.

මිනිස් සබඳතා සැමියා  බිරිඳ අතර සම්බන්ධය හා දෙමාපියන් දරුවන් අතර සම්බන්ධය ලෙස ආරම්භ වේ. එසේ ම නෑදෑහිතවතුන්, අසල්වැසියන්, යහළු මිත්‍රයන් යනාදී වශයෙන් දීර්ඝ වේ. එකිනෙකාට උදවු උපකාර කිරීමෙන් එම සබඳතා ශක්තිමත් වන්නේ ය. එයින් සහෝදරත්වය ද ඇති වේ.

"ගැත්තෙක් තම සහෝදරයාට උපකාර කරන තාක්කල් අල්ලාහු තආලා එම ගැත්තාට උදවු කරමින් සිටී" යැයි නබි සල්ලල්ලාහු අලෛහි වසල්ලම් තුමාණෝ පවසා ඇත්තාහ. එසේ ම මුස්ලිම් වරයකුගේ මෙලොව ඇති වූ දුකක් නැති කරන්නාට අල්ලාහු තආලා පරලොවේ දී ඔහුගේ දුක නැති කරන්නේ ය" යැයි ද පවසා ඇත්තාහ.

සලාමයට පිළිතුරු දීම, රෝගීන්ට සැනසිලි වදන් කීම, භෝජන සංග්‍රහ ආරාධනාවට සහභාගි වීම, කිවිසූ කෙනෙකු වෙනුවෙන් ප්‍රාර්ථනා කිරීම, ජනාසාවක් සමග එක් ව යාම යනාදිය මුස්ලිම්වරයකුට කළ යුතු සමහර යුතුකම් වේ.

මේවා මිනිසුන් අතර සමානාත්මතාව ඇති කිරීම සඳහා අප පොළඹවන්නේ ය.

අපට ද්‍රව්‍යමය වශයෙන් උදවු කිරීමට නොහැකි නම්, සිනා මුසු මුහුණින් අන් අය දෙස බැලීම, ඔවුන් වෙනුවෙන් ප්‍රාර්ථනා කිරීම, බිම වැටුණු දෙයක් අහුලා දීම, ඔසවා ගෙන යෑමට නොහැකි දේ ඔසවා දීම, අනුන්ට හිරිහැර නොකර ජීවත් වීම යනාදිය ද උදවු  උපකාර කිරීමේ සමහර ක්‍රම වේ.

අපි ද අනුන්ට උදවු උපකාර කර ජීවත් වෙමු.