ගුරුතුමී පන්තියට එන විට වාඩි වෙලා හිටපු ළමයි ඔක්කොම හිට ගත්තා.

"ආයුබෝවන් තෙරුවන් සරණයි! දරුවනි," ගුරුතුමී කිවුවා.

"ආයුබෝවන් තෙරුවන් සරණයි! ගුරුතුමී."

ගුරුතුමී ළමයි කවුරුත් දිහා හොඳට බැලූවා. සුජානි දුකෙන් ඉන්නවා ගුරුතුමීට පෙනුණා. ගුරුතුමී ඒ ගැන සුජානිගෙන් ඇහුවා.

"මට අද උදේ ම ළමයෙක් නරක වචනවලින් බැන්නා. මං කිසි වරදක් කළෙත් නැහැ," සුජානි කිවුවා.

"ඔව් ගුරුතුමී අපටත් ඇහුණා. ඒ ළමයගෙ වචන හරි නපුරුයි," අනෙක් ළමයිනුත් කිවුවා.

"ඒ ළමයා කවුද කියල මම දැන් අහන්නේ නැහැ. පසුව ඒ ගැන කතා කරමු. දැන් හිත හදාගෙන පාඩමට සූදානම් වෙමු," කියූ ගුරුතුමිය සුජානිගේ හිස සහ මුහුණ අතගෑවා. සුජානි අහිංසක ලෙස සිනාසුණා.

"අද අපට ඉගෙන ගන්න තියෙන්නෙත් සුභාෂිත වචන ගැනයි. පුතාලා කියන්න බලන්න සුභාෂිත වචන කියන්නේ මොනවා ද කියලා," ගුරුතුමී විමසුවා.

"හොඳ වචන," තිළිණි කිවුවා.

"යහපත් වචන," සුජිත් කිවුවා.

"ඔව් දරුවනේ, අපි කතා කරන යහපත් වචනවලට තමයි සුභාෂිත වචන කියලා කියන්නේ. බොරු කීම, කේලාම් කීම, පරුෂ වචන කීම, හිස් වචන කතා කිරීම හොඳ ළමයි කරන්නේ නැහැ. වෙනත් කෙනකුගේ හිත රිදෙන වචන කතා කිරීම නරක ගතියක්. සතුන් වුණත් පරුෂ වචන කියනවාට බනිනවාට කැමැති නැති බව දුවලා පුතාලා ඉගෙනගෙන තියෙනවා නේද?"

"ඔව් ගුරුතුමී නන්දිවිසාල ජාතක කතාව අපිට මතකයි. දහම් පාසලේ දී අපි ඉගෙනගෙන තියෙනවා.”

"අපි කොහේ දී ද සුභාෂිත වචන කියන්න ඕනෑ?" ගුරුතුමී ඇහුවා.

"පන්සලේ දී," සිතුලි කිවුවා.

"පන්තියේ දී," නාලක කිවුවා.

"ගෙදර දී," කලණි කිවුවා. "හොඳයි. පන්සලේ දි, පන්තියේ දි, ගෙදර දි විතරක් නෙවෙයි, අපි හැම තැනක දී ම යහපත් වචන කතා කරන්න ඕන. ඒකට වෙලාවක් ස්ථානයක් ඕනෑ නැහැ. ඔයගොල්ලො ඔක්කොම යාළුවෝ. යාළුවෝ වුණා ම සමගියෙන් ඉන්න ඕන. ආදරයෙන් කරුණාවෙන් කතා කරන්න පුරුදු වෙන්න ඕනෑ."

"සුභාෂිත වචන කතා කරන අයට කවුරුත් ආදරය කරනවා. ඒ වගේ ම කවුරුත් ගරු කරනවා. සුභාෂිත වචන කතා කරන අයගේ අවවාද අහන්න හැම දෙනා ම කැමැතියි. සුභාෂිත වචන නිසා හිතට දැනෙන්නේ ලොකු සතුටක්, සැනසීමක්," ගුරුතුමී නැවතත් කිවුවා.