ලොව පළමු මිනිසා ආදම් අලෛහිස්සලාම් තුමා ය. එතුමා "අබුල් බෂර්" (මිනිස් සංගතිගේ පියා) කියා ද හඳුන්වනු ලබයි.
අල්ලාහ් ආදම් අලෛහිස්සලාම් තුමා මැව්වේ පසෙනි. ඒ සඳහා පොළො වේ සියලූ ප්‍රදේශවලින් ම පස් ලබා ගන්නා ලදී. එම නිසා පසේ පාට හා ස්වභාවය අනුව සමහරු සුදු පාටින් ද තවත් සමහරු කළු පාටින් ද තවත් සමහරු රතුපාටින් ද අනෙක් අය අතර මැද පාටින් ද දක්නට ලැබති. මිනිසුන්ගෙන් සමහරුන් මෘදු අය ද තවත් සමහරු රළු අය ද අනෙක් අය අතරමැදි ස්වභාවයෙන් ද යුක්ත වීමට හේතුව ද එය ම වන්නේ යැයි හදීස් අහමද් හි සඳහන් වන්නේ ය.
අල්ලාහ් ආදම් අලෛහිස්සලාම් තුමා මැවීමට පෙර මලක්වරුන් ආලෝකයෙන් ද ජින්වරුන් ගින්නෙන් ද මැව්වේ ය. ආදම් අලෛහිස්සලාම් මැවීමට කලින් ම පොළොවේ තම නියෝජිතයා මවන්නට යන බව අල්ලාහ් මලක්වරුන්ට දැන්වූයේ ය.
"පොළොව මත කල කෝලාහල ඇති කර ලේ සලන අය ඇයි ඔබ මවන්නට යන්නේ?" යැයි කියා මලක්වරු තම අප්‍රසාදය පළ කළහ. එයට "ඔබ නොදන්නා දේ මම දනිමි" යි මලක්වරුන්ට පිළිතුරු දුන් අල්ලාහ්, මිනිස් වර්ගයාගේ පියා වූ ආදම් අලෛහිස්සලාම් තුමාව මැව්වේ ය.
අල්ලාහ් ආදම් අලෛහිස්සලාම් තුමාට සියලූ මැවීම්වල නම් ඉගැන්වූයේ ය. පසුව, මලක්වරුන් කැඳවූයේ ය. එම මැවීම්වල නම් කියන ලෙස කීය. ඔවුහු "අපි නුඹ පාරිශුද්ධ කරන්නෙමු. නුඹ ඉගැන්වූ දේ හැර අන් කිසිවක් අපි නොදනිමු" යැයි පිළිතුරු දුන්හ. පසුව අල්ලාහ්ගේ නියෝගයට අනුව ආදම් අලෛහිස්සලාම් තුමා එම මැවීම් වල නම් කීවේ ය.
එයත් සමග අල්ලාහ් මලක්වරුන් අමතා ආදම් අලයිහිස්සලාම් ට සුජූද් කරන ලෙස අණ කළේ ය. එහෙත් එහි සිටි ජින් වර්ගයට අයත් ඉබ්ලීස් සුජූද් කිරීම ප්‍රතික්ෂේප කළේ ය.
"මම ආදම්ට වඩා ශ්‍රේෂ්ඨ වෙමි. ආදම් පසෙන් මවනු ලැබුවෙකි. මම ගින්නෙන් මවනු ලැබු අයෙකි" යැයි හේතු දක්වා ඔහු තම ක්‍රියාව සාධාරණීකරනය කළේ ය. අල්ලාහ් ගේ නියෝගයට කීකරු නොවූ නිසා ඔහු අල්ලාහ්ගේ සාපයට ලක් වූයේ ය.
ඉබ්ලීස් තමා සාපයට පත්වීමට හේතු වූ ආදම් අලෛහිස්සලාම් තුමා නොමග යැවීමට අධිෂ්ඨාන කරගත්තේ ය.
ආදම් අලෛහිස්සලාම් තුමා, තම බිරිඳ හව්වා අලෛහස්සලාම් සමග ස්වර්ගයේ ජීවත් විය. එහි දී ස්වර්ගයේ සැප සම්පත් භුක්ති විඳීමට අවසර ලැබී තිබුණි. ඒත් ඔවුහු එක්තරා ගසක් ළඟට යෑම තහනම් කරනු ලැබුවා. ඉබ්ලීස් මෙම අවස්ථාව ප්‍රයෝජනයට ගන්නට හිතුවා. එම ගසේ ගෙඩි කෑවේ නම් ස්වර්ගයේ සදාකාලිකව ජීවත් විය හැකි යැයි ඔවුන් පොළඹ වූවේය. ඔහුගේ එම මායා බසට රැවටුණු ඔවුන් දෙන්නා සත්‍යය අමතක කර එම ගසේ ගෙඩි කන්නට වුණා. ඒ නිසා අල්ලාහ්ගේ දැඩි කෝපයට ලක් වුණා.
අල්ලාහ් ඒ දෙදෙනා මෙලොවට පහළ කළා. අඹු - සැමි දෙදෙනා ප්‍රදේශයන් දෙකකට වී සිටියහ. ඔවුන් දෙදෙනා තමන්ගේ වරද ගැන සිතා පසුතැවිලි වෙමින් දීර්ඝ කාලයක් තිස්සේ අඬන්නට වුණා. තමන්ට සමාව දෙන ලෙස අයැදිමින් පසුවුණා.
"අපගේ හිමියනි! අප කළ දේ අපට ම හානිකර වුණා. ඔබ අපට සමාව නො දුන්නේ නම් අනිවාර්යයෙන් ම අපි අභාග්‍යවන්තයෝ වන්නෙමු" (7:23) යැයි ප්‍රාර්ථනා කළෝ ය.
අල්ලාහ් ඔවුනට සමාව දුන්නේ ය. දෙදෙනා ම එක් ස්ථානයක හමුවන්නට සැලැස්වූයේ ය. ඔවුහු පවුලක් ලෙස ජීවත් වූහ. ඔවුන්ට ජීවත් වීමට අවශ්‍ය පහසුකම් අල්ලාහ් ඇති කර දුන්නේ ය.
ඔවුන්ගෙන් මිනිස් වර්ගයා ඇති විය. ඔවුහු පිරිමි හා ගැහැනු වශයෙන් නිවුන් දරුවන් ලදහ. අද ලොව ජීවත් වන්නේ ඔවුන්ගෙන් ලද පරපුර ය.
"හිරු උදා වන දවස් අතුරින් උතුම් ම දවස සිකුරාදා දවස වන්නේ ය. ආදම් අලෛහිස්සලාම් තුමා මවනු ලැබුවේ එම දවසේ ය. ඔවුන් ස්වර්ගයේ නවාතැන් දෙනු ලැබූවේ ද ඔවුන් ස්වර්ගයෙන් පිටමං කරනු ලැබූවේ ද එම දවසේ ය.
ඔවුන් අභාවප්‍රාප්ත වූයේ ද එම දවසේ ය." යැයි නබි සල්ලල්ලාහු අලෛහි වසල්ලම් තුමා වදාරා ඇත්තාහ. (මුස්ලිම්)
එතුමාගේ අභාවයෙන් පසුව එතුමාගේ පුත් ෂීද් අලෛහිස්සලාම් තුමා නබිත්වයට පත් විය. මිනිසුනට යහමග පෙන් වීය. එතුමන්ට සුහුෆ් ලබා දෙන ලදී.