දෙවියන් වහන්සේට වන්දනා ස්තූති ප්‍රශංසා කරන්නටත්, අපට අවශ්‍ය දේ ඉල්ලා ගන්නටත් ඔවුන් වහන්සේ වෙත සිත යොමු කිරීම යාච්ඤාව වන්නේ ය. යාච්ඤාව දෙවියන් වහන්සේ සමග ප්‍රේමයෙන් බැඳී කරන සුහද සාකච්ඡාවකි.
ඒ සඳහා කට පාඩම් කරගත් වචන මාලාවකට වඩා තම හදවතින් නැෙඟන සිතුම් පැතුම් අවංක ව දෙවිඳුන් ඉදිරියේ ප්‍රකාශ කිරීම වඩා ඵලදායී වන්නේ ය.
පෙනෙන නොපෙනෙන සියලූ දේ මවා වදාළ සර්ව බලධාරී දෙවි පියාණන් වහන්සේට විවිධ අවස්ථාවල දී යාච්ඤා කළ යුතු ය. ඒ නිසා අපි යාච්ඤා වර්ග නිවැරදි ව හඳුනා ගත යුතු වෙමු;
දෙවි පියාණන් වහන්සේට ගෞරව කිරීමත්, ඔවුන් වහන්සේට ප්‍රශංසා කිරීමත් අපගේ යුතුකමකි. අප ද අප සතු සියල්ල ද දෙවියන් වහන්සේගේ මහිමය ප්‍රකාශ කිරීම නිසා අප ඔවුන් වහන්සේට තුති පැසසුම් කළ යුතු ය.
එසේ ම දෙවි පියාණන්ගෙන් අපට ලැබී ඇති දෙමාපියන් වැනි සියල්ල සඳහා අපි දෙවිඳුන්ට ස්තූතිය පුද කිරීම කෙළෙහි ගුණ සැලකීමකි.
අප අතින් නිතර වැරදි සිදු විය හැකි ය. එය දෙවි පියාණන්ට අනදර කිරීමකි. ඒ ගැන කමාව අයැදිය යුතු ය.
එමෙන් ම අපට අවශ්‍ය වන දේ දෙවි පියාණන් වහන්සේගෙන් ම ඉල්ලා ගත යුතු ය. අපේ අවශ්‍යතා දෙවියන් වහන්සේ දන්නා සේක. එහෙත් අපි ඉල්ලීමෙන් ඔවුන් වහන්සේ වෙත අපේ විශ්වාසයත්, බලාපොරොත්තුවත් රඳා පවතින බව ප්‍රකාශ වන්නේ ය.
අප අන් අය සඳහා ද යාච්ඤා කළ යුතු යි. එහෙත් අප ඉල්ලන දේ දේව කැමැත්ත අනුව අපට ලැඛෙන ලෙස ප්‍රාර්ථනා කළ යුතු ය. අපේ ඉල්ලීම්වලින් යහපත් දේ පමණක් ඔවුන් වහන්සේ අපට දෙන සේක. මෙම යාච්ඤාවේ අංග අප එදිනෙදා ජීවිතයට ඇතුළත් කරගත යුතු ය.
පැරණි ගිවිසුමේ සඳහන් යාච්ඤා පොත වන්නේ ගීතාවලිය යි. එහි ඉහත සඳහන් යාච්ඤා වර්ග සියල්ල ම ඇතුළත් වන්නේ ය. උදාහරණ කීපයක් මෙසේ දක්වමු. ඒවා අනුකරණය කරමින් අපි දෙවිපියාණන්ට නිරතුරුව ම යාච්ඤා කරන්නට පුරුදු වෙමු.