නෙළුම් කවි - 2

අතීත ගැමි ජනයා ඔවුනොවුන්ගේ හේනේ, කුඹුරේ හෝ වේවා අස්වැන්න නොළුවේ අතිශයින්ම ගෞරවයකිනි.අහල පහල අසල්වැසියන් හෝ වෙනත් අය එකතු වී සුබ මොහොතින් අස්වනු නෙළීම අරඹයි. එහි දී ඇති වන විඩාව කාන්සිය දුරු කරගැනීම සඳහා කවි ගායනා කර ඇත. දහවල් කාලය උදාවෙත්ම ඔවුන්ගේ විඩාව තව තවත් වැඩි වෙයි. එවිට ඔවුන් ගී ගයන්නේ අපූර්වතම ස්වරයෙනි. එවැනි අවස්ථාවල දී ගායනා කරන ලදි කවි කිහිපයක් පහත පරිදි වේ.

උඩ බෝ මළුවේ බණ ගෙයි කොන දිලිසෙනවා

ඒ බණ ගෙයි රැලි පාලම වටම දිලිසෙනවා

කලිග රටින් ආ අට දෙන ධර්මෙ අහනවා

ඒ පිරිවර දන් අරගෙන යන්ට හැරෙනවා

සෙතක් ලැබේවා තිසරණ සරණින් හැමවර

මෙලක් දිවට අධිපති සැම නිරිදුන් අවසර

දොසක් ඇතත් දුරහැර සෙත සලසනු නිරතුර

මඳක් කියමි නෙළුම් තහංචි මම කවිකර

ඇදුනි සතක් කොළ පෙති අග තුඩු දී

පෙනුණි සුනිල් තණ පත් ලෙස නද දී

ඇදුනි යපුරුකක් ඒ නිසි කල දී

පිපණි ගොයම් මල් නව පෙත්තේ දී

ව ර ම් ව ර ම් මට මහ බඹු අතින් ව ර ම්

ව ර ම් ව ර ම් දෙවි ඉසිවර අතින් ව ර ම්

ව ර ම් ව ර ම් සක් දෙවි අතින් ව ර ම්

ව ර ම් කැපමට දෙවිඳුගෙන් ව ර ම්

පිට රත්වෙන අව්වේ සිට ගතොත් සොඳේ

අත දැවටෙන මද උගුලා ගතොත් සොඳේ

මුල තදවන බට උගුලා ගතොත් සොඳේ

ඇල් වත් සදා මේ දුක ඉසු ලුවොත් සොඳේ

තුනක් ඇදුනි කොළ පෙති ජල මත්තේ

මදක් පමණ වෙන කොට සිවු පෙත්තේ

දනක් පමණ වෙන කොට පස් පෙත්තේ

සයක් ඇදනි කොළ බොරු නැත සන්නේ

තඹුරු පුබුද මල් සවඳයි හැම විටම

බමරු ඇවිත් රොන් ගෙන යති උදයට

මදුරු කිඳුරු නද වෙත තද වාතොට

නැඹරු වෙලා ඉකි ගෝමර තරමට

සැමට කියමි වදනක් සිතුසේම අසන් නට

සතුට සිතින් පිලිගනු එය සමාවෙලා මට

කෙතට බසින්නට පළමව බුදන් වැද

පිහිට පතා දෙවියන්ගෙන් බසිමුකො අපි කුඹුරට

උදේ ඉදන් වකුටු කොන්ද දිග හැරපල්ලා 

අතේ තියෙන නෙලාපු වල් විසි කරපල්ලා

ඉනේ තියෙන ලේන්සු පොඩි අතට ගනිල්ලා

බුදුන් දහම් සඟ සරණින් ගොඩට යමල්ලා

රටට ගමට ජාතියටත් ගරු කොට

පණට කයට අප සැම උදව්වට

නිවට නොවී හොද කල ගත කෙරුවට

වෙළට බහිමු අපි ගායම නෙලන්නට

කු කු ලේ නුඹ ඇති කළෙ නම් මස් කන්න

අ කු ලේ ගිය නිසා බැරි වඅනි අල්ලන්න

ක කු ලේ කටු දෙකක් එනවා පොරකන්න

ක කු ලේ තව පමාද බන් එලිවෙන්න

වංග ගිිරියෙ වන වටකර කුමරු අඬනවා 

මල් ගවසාලා බැදි කොන්ඩෙ බඹරු අඬනවා

වෙල් එලියේ අම්බලමට යන්ට නොදෙනවා

අම්බලමේ ලෑල්ල පිට ඉන්ට නෙදෙනවා

අප බෝසත් ගන්දමාන පවුරක වැඩ තොසේ්

සිටු කුමරෙක් ඉරණැස පුර කෙතක් කර යසේ

කෙත රකානට දාසි කෙල්ල ගියා සිත තොසේ

අතු කඩමින් පැලක් තනා දුකින් එහි වෙසේ

කල් පුරා නොවේද ගොයිතැන් කරන්නේ

මල් වරා නොවේද එහි මැද පැසෙන්නේ

සෙනසුරා නොවෙද වැහි පල නුදු න්නේ

ලොවුතුරා බුදුන් කවදද දකි න්නේ

පාන්දරම මම පිනි පිට යන කලට

කිරිල්ලියෝ පැන පැන කති කරල්පිට

හොයි හෝ කියන කොට ඉගුලුති ඉදලකට

තවත් නේයි මේ ගම් ගොයි දිවෙලකට

කැකුළු තිසරු ඔසරියෙන් වසා ගෙන

රඅපඅලඅ වළලඅ දෑතේ තද දී ගෙන

මැඳලා පසකොල තෝඩ තියා ගෙන

වෙල මැද නෙළුමට යමු සැරසීගෙන