ජෛව විවිධත්වය
ජෛව විවිධත්වය
මිහිතලය මත අධික ජෛවවිවිධත්වයක්‌ පවතින බව අපි දනිමු. මේ අනුව එකිනෙකට වෙනස්‌ ශාක හා සතුන් ඇතුළු ජීව විශේෂ මිලියන සංඛ්‍යාවක්‌ මිහිතලය මත ජීවත් වේ.
සෑම ජීව විශේෂයක්‌ තුළ ම තමා ජීවත් වන පරිසරයේ සාර්ථකව ජීවත් වීමට අවශ්‍ය වූ විවිධ ලක්‌ෂණ පිහිටා තිබීම නිසා මේ විවිධත්වය ඇති වී තිබේ. මේ නිසා ඕනෑ ම ජීව විශේෂයකට තමා ජීවත් වන පරිසරයෙන් එල්ල විය හැකි විවිධ බාධක ජයගෙන තම ආරක්‌ෂාව ද සලසා ගනිමින් මිහිතලය මත හැකි පමණින් සාර්ථක වූ ජීවීතයක්‌ ගත කිරීමට හැකියාව ලැබී ඇත.
සතුන් ගැන සලකා බලන විට ඇතැම් සතුන් ගේ වර්ණය පරිසරයේ වර්ණයෙන් ම යුක්‌ත වීම, පරිසරය අනුව වර්ණය වෙනස්‌ කරගත හැකි වීම, සතුරකු දුටු විගස ඉක්‌මනින් සැඟවීමේ හෝ පලා යැමේ හෝ හැකියාව තිබීම, විෂ වර්ග පිහිටා තිබීම හා ප්‍රහාර සඳහා විවිධ අවයව පිහිටා තිබීම වැනි විවිධ ලක්‌ෂණ පිහිටා තිබීම නිසා ඔවුනට මිහිතලය මත හොඳින් ජීවත් වීමට හැකි වී ඇත.
මිනිසා ද මේ ජීව සංහතියේ ම එක්‌ විශේෂයක්‌ පමණි. මිනිසාට ද ස්‌වභාවධර්මය මඟින් මෙවැනි ශක්‌තියක්‌ ලබා දී ඇත. ඒ ඔහුට හිමි වී ඇති උසස්‌ මනසයි.
සෑම ජීව විශේෂයක්‌ ම ස්‌වභාවධර්මයෙන් ලැබී ඇති විශේෂ හැකියාවන් මඟින් උපරිම ප්‍රයෝජන ලබාගනිමින් මිහිතලය මත ජීවත් වන බව අපි දනිමු. මිනිසා සම්බන්ධයෙන් ද මෙය මෙසේ ම වේ දැයි සිතා බලමු.
වනචාරී යුගයේ දී අන් සතුන් සමග වනගත ව සිටි මිනිසා මේ ශක්‌තිය භාවිත කොට ආරක්‌ෂාව, ආහාර හා ඉඩ වැනි මූලික අවශ්‍යතා ද සලසා ගනිමින් අන් ජීවීන් සමඟ සමතුලිතතාවකින් යුක්‌තව සාර්ථකව ජීවත් වී ඇත.
මේ අතර උසස්‌ මනස නමැති තම ශක්‌තිය ම භාවිත කොට ගින්දර සොයා ගැනීම, දියුණු දඩයම් ක්‍රම භාවිත කිරීම හා කෘෂිකර්මයට යොමු වීම වැනි ක්‍රමවේද මඟින් ඔහු තම පැවැත්ම තවදුරටත් තහවුරු කරගෙන ඇත.
එහෙත් මිනිසා තමාට ස්‌වභාවධර්මය ලබා දුන් විශේෂ ශක්‌තිය වන දියුණු මනස අසාමාන්‍ය ලෙස භාවිත කරමින් ස්‌වභාවධර්මයට ම එරෙහි ව ක්‍රියා කිරීමට පෙලඹුණේ ඇයි ද යන්න ද සැලකිය යුතු ගැටලුවකි.
ඕනෑ ම විශේෂයකට අයත් ජීව ගහණයක පාලනයට මෙන්ම පැවැත්මට ද හේතු වන ප්‍රධාන හේතු 3කි. එනම් ආහාර ප්‍රමාණය, ඉඩ ප්‍රමාණය හා විලෝපීයයන් ඇතුළු සතුරන් ගෙන් ආරක්‌ෂා වීම යන කරුණු 3යි.
මිනිසා තම දියුණු මනස භාවිත කර ගනිමින් වැඩි වැඩියෙන් ආහාර නිපදවා ගත්තේ ය. අන් ජීවීන් ගේ වාසස්‌ථාන පවා සාහසික ලෙස උදුරා ගනිමින් ඉඩ ප්‍රමාණය ද වැඩි කර ගත්තේ ය. එමෙන්ම දියුණු මෙන්ම භයානක අවි ආයුධ නිපදවා ආරක්‌ෂාව ද සලසා ගත්තේ ය.
මේ හේතු නිසා අද මිනිස්‌ ගහණය අන් සියලු ම ජීව ගහණ අභිබවමින් ඒවා විනාශ කරමින් අධික ලෙස වර්ධනය වෙමින් පවතී. මේ ක්‍රියාවලියේ සීමාවක්‌ ද අපට නො පෙනේ. මේ අනුව ස්‌වභාවධර්මයෙන් ලද ශක්‌තියක්‌ ස්‌වභාවධර්මයට ම එරෙහි ව එල්ල වී තිබීම එක්‌තරා අන්දමකින් ස්‌වභාවධර්මය උපහාසයට ලක්‌ කිරීමක්‌ නො විය හැකි ද?
මේ අතර තවත් යමක්‌ කිව යුතු ය. ඒ, හැම සත්ත්ව විශේෂයක්‌ ම ස්‌වභාවධර්මයා තමාට දී ඇති වාසියෙන් උපරිම ප්‍රයෝජන ලබාගන්නා අතර මිනිසුන් ගෙන් බොහෝ දෙනකු තම වර්ගයට ලැබී ඇති වාසිය වන උසස්‌ මනස නිසි ලෙස භාවිත නො කරන අවස්‌ථා ද දක්‌නට ඇති බවයි. එනම් මිනිසාට ලැබී ඇති උසස්‌ මනස මඟින් ආත්ම විශ්වාසයක්‌, ආත්ම ධෛර්යයක්‌ හා ඒ අනුව ආත්ම ශක්‌තියක්‌ ද ගොඩනඟාගෙන ඕනෑ ම කටයුත්තක්‌ සාර්ථකව ඉටු කරගත හැකි ව තිබිය දී බොහොමයක්‌ දෙනා විවිධ වූ අදෘශ්‍යමාන බලවේගවල ද පිහිට පැතීමට යැමයි. එවැනි බලවේගවල ද ඇතැම් විට සත්‍යයක්‌ තිබිය හැකි ය. එහෙත් මිනිසාට තම මනස තරම් වූ ශක්‌තියක්‌ තවත් නැත.
