අලුත ගෙනා මනාලිය - ජී. බී. සේනානායක
මෙම පද්‍ය නිර්මාණය සඳහා වස්තු විෂය වී ඇත්තේ අලූත විවාහ වූ තරුණයෙකු හා තරුණියක අතර සිදු වන සිදුවීමකි. කාව්‍යකරණයේ සාම්ප‍්‍රදායික රාමුව බිඳ හෙළමින් කවිය ආකෘතිය අතින් මෙන් ම අන්තර්ගතය අතින් ද නවමු මඟකට ගෙන ඒමේ කාර්යයේ පුරෝගාමියා වූ ජී. බී. සිය නිර්මාණය වෙත ප‍්‍රවේශ වන්නේ අත්දැකීම තුළ ම ජීවත් වෙමින් උත්තම පුරුෂ දෘෂ්ටිකෝණයෙනි.
”හිස නමා ගති ඈ
සිහින් රතැඟිලි පටලවා ගති
සතියකට පෙර ගෙනා වර.
විළිබරය මගෙ රන්වන් මනාලිය.”
අත්දැකීම ඉදිරිපත් කරන්නා බාහිර කථකයෙකු නො වී නිර්මාණය තුළ සිටින්නෙකු වීමෙන් ඉතාමත් පහසුවෙන් මෙම අත්දැකීම සිය මනස් අභ්‍යන්තරයේ ද මවා ගන්නට සහෘදයාට ඉඩකඩ සැලසීම ජී. බී. ගේ කාව්‍යකරණයේ සූක්ෂම බව හෙළිදරවු කරයි. හේ කාව්‍යකරණයේ යෙදෙනුයේ සහෘදයාගේ මනසේ චිත්ත රූප ජනනය වන අයුරෙනි. නැතහොත් ඉන්ද්‍රිය රූප ජනනය කරගත හැකි වන අයුරෙනි. අත්දැකීම ඉදිරිපත් කරන්නා අලූත විවාහ වූවෙකු වන බව හේ සතියකට පෙර මනාලියක ගෙනා බව කීමෙන් අනාවරණය කෙරුණ අතර පළමු පද පේළි කිහිපය වැය වී ඇත්තේ ඔහුගේ මනාලියගේ විළියෙන් බර වූ රූපකාය සහෘද චිත්තභ්‍යන්තරයේ දෘෂ්‍ය රූප බවට පෙරළනු පිණිස ය.
මෙම මනාලිය කෙබඳු තැනැත්තියක් ද යන වග සහෘදයා දැන ගන්නේ කථකයාගේ කෝණයෙනි. ඔහු වැඩි වශයෙන් ම දකින්නේ ඇගේ සබකෝල ස්වාභාවයෙන් යුත් ලජ්ජාශීලී ස්ත‍්‍රි විලාසයයි. ඒ සාම්ප‍්‍රදායික වූත් සහජයෙන් ම ගැහැනිය වෙත ආරෝපණය වූත් සැබෑ ගැහැනු ස්වාභාවයයි; සැබෑ ගෑනු කමයි. සහෘදයා ඈ එවැන්නියකැයි දකින්නේ ඔහු (කථකයා) ඔස්සේ ය. ඈ හිස නමාගත් වන ම ය. දෑඟිලි එකිනෙක පැටලී ඇත. ඇගේ ලජ්ජාශීලී බව එයින් ම පැහැදිලි වෙයි. විළිබර යැයි ද කථකයා ම පවසයි. එක් පසකින් රූපණය කොට පෙන්වා තවත් පසකින් සිය ප‍්‍රකාශනයකින් ද තහවුරු කරමින් කවියා මෙම අලූත ගෙනා මනාලියගේ චරිත ස්වාභාවය හා ඉරියව් මනරම් අයුරින් සහෘද චිත්තාභ්‍යන්තරයේ ගොඩ නංවන්නට සමත් වෙයි.
ඈ ඉතා රූමත් බව කවියා නො කියයි. ඒ වෙනුවට හේ එය සහෘදයාට දැනෙන්නට ඉඩ හරියිි. නැතහොත් රූපණයට අවකාශ විවෘත කරගනිමින් ඈ රූමත් වන බව සහෘදයාට මවා පෙන්වයි; ඉන්ද්‍රීය ගෝචර රූප මවයි. සිහින් රතැඟිලි පිළිබඳ ව කරන ප‍්‍රකාශයත් ‘රන්වන් මනාලිය’ යන යෙදුමත් ඈ රූමතියක බව සඟවා කියන (ව්‍යංගාර්ථවත්) යෙදුම් ය. ඇය ලැජ්ජාශීලී රූමතියක බව ඒ අනුව පැහැදිලි වෙයි.
ජී. බී. සිය පද්‍ය නිර්මාණ බණකතා ගද්‍ය කියවන්නා සේ රිත්මිත බවක් සහිත ව ආඝාතය (විරාමය, යතිය) තබමින් උස් හ`ඩින් කියවන්නැයි කීවේ ය. අර්ථය නිසා ඇති වන ස්වයං විරාමයන් නිසා එහි දී නො දැනුවත් ව ම මෙන් ස්වයංසිද්ධි විරිතක් අවස්ථානෝචිත ව පහළ වෙයි. ‘විලිබරය මගෙ රන්වන් මනාලිය’ යන පද්‍ය පාදය ඔහු කියන සේ අර්ථය නිසා උපදින විරාමයට ඉඩ දෙමින් කියවන විට පහළ වන උච්චාරණ රිත්මය කථකයා තුළ මෙම ගැහැනිය දිනා ගැනීමට ලැබීමෙන් පහළ වූ ප‍්‍රහර්ෂය පැහැදිලි කරවයි. තමන් දිනා ගත් ගැහැනියගේ සියුමැලි බව, විළිබර බව පිරිමියාට සතුටකි; ඇගේ රූමත් බව තමන්ට ආඩම්බරයට හේතුවකි. මෙය මෙම කථකයාට පමණක් නො ව බොහෝ පිරිමින්ට පොදු වූවකි. මෙවන් ලියකගේ අයිතිකරු තමන් යැයි කියා ගන්නා මොහොතේ දී අමුතු ම සතුටක් පහළ වීම එහෙයින් අරුමයක් නො වෙයි. මෙම කථකයාට සිදු වී ඇත්තේ ද එයයි.
කථකයාට ඇය පෙනෙනුයේ දැල් තිර අස්සෙනි. ඒ ඈ ඔහු හමුවට ඍජු ලෙස නො පැමිණි නිසා ය. එයින් ද පහළ වන්නේ එක් පසකින් ඇගේ ලැජ්ජාශීලී ස්වාභාවය ම ය.
”දැල් තිර අස්සෙන්
පෙනෙයි ඈ
ඔබ යනු, මොබ එනු
පට පිළි ගෙන, අබරණ පෙට්ටි ගෙන.”
ඈ ඔහු හමුවට ඍජු ලෙස නො පැමිණෙන නිසා කථකයාට ද ඈ ඍජු ලෙස නො පෙනෙයි. නමුත් ඍජු ව නො වුණත් ඔහුට ඈ පෙනෙයි. ඒ ඔහු ඇගේ රුව දකින්නට නෙත් දල්වා බලා සිටින හෙයිනි; ඔහුගේ නෙත්වල පැටලෙන්නට මෙන් ඈ ද එහා මෙහා නිතර යන එන හෙයිනි. දැල් තිර අස්සෙන් ඈ මෑතට නො ආයේ ඇගේ ලැජ්ජාශීලී ස්වාභාවය නිසා බවට සැක නැත. නමුත් ඇයට ද ඔහු දකින්නට අවශ්‍ය ය; ඔහුට පෙනෙන්නට අවශ්‍ය ය. ඈ පට පිළි ගෙන, අබරණ පෙට්ටි ගෙන දැල් තිර අස්සෙන් ඔහු අසළින් එහා මෙහා ගමන් කළේ එහෙයිනි. වසර ගණනක් පෙම් කොට ඉන් පසු සිදු වූ විවාහයක දැකිය නො හැකි වන මෙම එකිනෙකාට ආගන්තුක බව විවාහයෙන් පසු දළු ලා මෝරන නැවුම් පේ‍්‍රමයක රස සහෘදයා වෙත ගෙනෙන්ට සමත් ව ඇති අයුරු අපූර්ව ය.
”ඔබ යනු, මොබ එනු”, ”පට පිළි ගෙන, අබරණ පෙට්ටි ගෙන” යන පද්‍ය පාද විරාමය තබමින් කියවන විට පහළ වන රිත්මය, අපූර්ව ජවනමය රූප පෙළක් සහෘද මනසෙහි මවාලන්නට සමත් වෙයි. මෙම කථකයාගේ අලූත් මනාලියගේ සබකෝළයෙන් පිරි වේගවත් චලන, ඈ කලබලයෙන් කලබලයෙන් පට පිළි - අබරණ පෙට්ටි ගෙන එහා මෙහා යන අයුරු සිනාමා රූ පෙළක් සේ සිත් බිතෙහි චිත‍්‍රණයට ඒ රිද්මයෙන් සැලසුණේ මනා පිටිවහලකි.
තම ස්වාමිපුරුෂයා සමග එක්තැන් ජීවිතයක් ඇරඹුමට පැමිණ ඈ ඔබමොබ ඇවිදින පා හඬ ඇගේ රුව නො පෙනෙන විටක පවා කථකයාට ඇසෙයි.
”ඇසෙයි නො පෙනෙන විටත්
සාලයෙන් කාමරයට
කාමරයෙන් සාලයට
යන පා හඬ.”
වරෙක ඈ සාලයෙන් කාමරයට යන්නී ය. යළි කාමරයෙන් සාලයට එන්නී ය. මේ දසුන් ඔහුට නො පෙනෙයි. ඇගේ චලනයන් ඔහු දැනගන්නේ ඇගේ පියවර හඬිනි. ඇගේ හඬින් ඔහුගේ මුළු දිවයම පිරී යන අයුරකී. නිවස තුළ ඇගේ පා හඬ පමණක් ඔහුට වෙන් කර ගත හැකි වීමෙන් සහෘදයාට වටහාගත හැකි වනුයේ මෙම නිවසේ දිවි ගෙවන්නේ මෙම තරුණ යුවළ පමණක් බව හෝ අන් සියලූ හඬ යටපත් කරමින් ඇගේ පියවර හඬ ම ඇසෙන්නට නම් ඔහු ඒ හඬ ගැන නිතර විශේෂ අවධානයෙන් සිටිනවා විය යුතු ය යන උපකල්පනයන් ය.
මෙම උපකල්පනයන් දෙකෙන් ම මතු වන්නේ රසයකි. මේ යුවළ සිටිනුයේ හුදෙකලා නිවසක නම් තරුණියගේ මෙම කෝළයෙන් යුතු සුකුමාර හැසිරීම් සම්භෝගයක පෙරමඟ සලකුණු වැනි ය. ඔවුන් ඔවුනොවුන්ගේ ව සිටිය දී ඇගේ මෙවන් හැසිරීම් දෙදෙනාගේ ම දළු ලා වඩන ආශාව තව තවත් උද්දීපනය කරනට සමත් වන හෙයිනි. එය තරුණයාට කරන ඇරයුමක් වැනි හෙයිනි. ඔවුන් සිටිනුයේ හුදෙකලා ව නො ව අන් සියලූ හඬ යටපත් කරමින් ඇගේ පියවර හඬ ම ඇසෙන්නට තරම් ඔහු ඒ හඩ ගැන නිතර විශේෂ අවධානයෙන් සිටිනවා විය යුතු ය’ යන උපකල්පනය ගතහොත් එයින් පහළ වන්නේ ද මේ දෙපළ තුළ එකිනෙකා ගැන දළු දමමින් වැඩෙන ආශාවයි; ආලයයි; නැතිනම් රාගයයි. තරුණිය ඔහු ඉදිරියේ ඔබ මොබ යමින් ඔහුට ඇසෙන්නට හඬ උපදවා පියවර තබමින් සිය සහකරුගේ ආකර්ෂණය තමන් වෙත උපදවන්නට වෑයම් ගනියි. මෙය ගේහසික පේ‍්‍රමයක අතිශය යථාර්ථවත් ස්වාභාවයකි. සිය ලිංගික සහකරුගේ ආකර්ශනය සෑම ගැහැනියක් ම අපේක්ෂා කරන අවශ්‍යතාවයකි. එය නැවුම් පෙමකටත් මුහුකුරා ගිය අඹුසැමි සබඳතාවයකටත් එක සේ පොදු ය. කෙසේ වෙතත් ඇගේ ඉරියව් නිරීක්ෂණයේ දී දැනෙනුයේ ඈ ඊට අතිශය ආධුනික බව ය.
”සාලයෙන් කාමරයට” , ”කාමරයෙන් සාලයට” යන පද්‍ය පාද අපූර්ව ඉන්ද්‍රීය රූප මවන්නට සමත් වෙයි. එහි මතු වූ අනුප‍්‍රාසවත් රිත්මය හේතුවෙන් තරුණිය තැනකින් තැනකට වේගයෙන්, විළියෙන් නමුත් ඔහුට ඇසෙන සේ හ`ඩ උපදවමින් පියවර නගන අයුරු පිළිබඳ ජවනමය චිත්තරූප පෙළක් මතු වන්නේ නිරායාසයෙනි.
ඈ ඔහු වෙතට ද එන්නී ය. විවාහ සබඳතාවයක දී හෝ පේ‍්‍රම සබඳතාවයක දී හෝ සිය සහකාරිය දැකීමේ, විඳීමේ ආශාවෙන් පෙළෙන්නේ පුරුෂයා පමණක් ද? ගැහැනියට එවන් ආශා තහනම් ද? නැත; ගැහැනියකට ද එවන් ආශා වලංගු ය.
”එතත් ඈ මා වෙත
වුවමනාවක් කිසිත් නැතිවද
නො රැඳෙයි, පලා යෙයි”
ඔහු සමීපයෙහි සිටින්නට ඈ ප‍්‍රිය කරයි. ඔහු දකින්නට, ඔහු විඳින්නට ඈට ද වුවමනා වේ. එවන් හැඟීම් පිරිමියාට පමණක් ආවේණික නො වෙයි. එසේ නම් මේ අයුරින් ඈ ඔහු වෙතින් පලා යෑම ව්‍යාජයක් ද? මවාපෑමක් ද? ඔහු සමීපයේ සිටින්නට ඇයට ඕනෑ වෙයි. එහෙත් ඈ සහජයෙන් ලද ගැහැනුකමෙන්, ලජ්ජාශීලී පැවැත්මෙන් ඇයට කිසිඳු සහයක් නො ලැබෙයි. ඈ පලා යන්නේ එහෙයින් විය යුතු ය. නො එසේ නම් විවාපත් වී සතියක් ගෙවුණු තන්හි මනාලිය මනාලයා වෙතින් නො රැුඳී පලායාමට හේතුවක් පැවති යුතු ය. කවියා ඒ පිළිබඳ කිසිවක් සහෘදයාට නො පවසයි. සහෘදයාට තම තමන්ගේ වින්දන ශක්ති ප‍්‍රමාණයෙක් නොයෙක් උපකල්පනයන් උපදවා ගෙන විඳින්නට ඉඩ හැර මනා ආඛ්‍යාන විලාසයකින් අත්දැකීම රූපණය කිරීමේ කාර්යයෙහි පමණක් යෙදෙයි.
ගැහැනියකගේ මෙවන් හැසිරීම් පිරිමි සිත ආකර්ෂණය කරන්නට සමත් බව ඉහත දී ද පවසන ලදී. මෙහි දී ද එය සිහිපත් කරන්නට වන්නේ ඇගේ මෙම පෙනී නො පෙනී යෑම්, ඔහුට ඇසෙන සේ හඬ උපදවා පියවර නැගීම්, හේතුවක් නැති ව ඔහු දැක කෝළයෙන් පළා යෑම් තමන් වෙත ඔහුගේ ආකර්ශනය දිනන්නට ඈ දැනුවත් ව හෝ නො දැනුවත් ව කරන චර්යාවන් හේතුවෙනි; තමන් වෙත එන්නට ඔහුට කරන ඇරයුමක් වීම හේතුවෙනි.
මෙම පද්‍ය කණ්ඩයේ දී ද ”නො රැඳෙයි, පලා යෙයි” යන පද්‍ය පාදය කියැවීමෙන් ඉපදෙන රිත්මය පද්‍ය වෙත ගෙනෙනුයේ මනරම් ආලෝකයකි. තරුණිය ඔහු අසළ නො ඉඳ කෝළයෙන් පලා යන අයුරු දෘෂ්ටිගෝචර ඉන්ද්‍රීය රූපයක් බවට පෙරළන්නට එය කියවන විට පැනෙන කෙටි හා වේගවත් උච්චාරණ රිත්මයට හැකි වී තිබෙයි.
කථකයාට ඈගේ සුවඳ දැනෙයි. ඔහු පළමුවෙන් අනුමාන කරනුයේ ඒ ඈ ගැල් වූ විලවුන්හි සුවඳ වශයෙනි. නමුත් ඊළඟ තත්ත්පරයේ ඔහුගේ අදහස වෙනස් වෙයි.
”ගෑ විලවුනෙහි
නැත, රන්වන් සමෙහි,
හෙළන සුස්මෙහි සුවඳය ඒ.
ඈ බඳ සුවඳ
දැනෙන්නෙ මට විතර ද?”
ඇය වෙතින් නැගෙන සුවඳ පළමුවෙන් ඈ ගැල්වූ විලවුන්හි සුවඳ යැයි වරදවා වටහා ගත් කථකයා දෙවනුව තීරණය කරන්නේ ඒ සුවඳ ඇගේ රන්වන් සමෙහි සුවඳ බව ය. ඈ ඉතා රූමත් එකියකැයි නැවත වරක් සහෘදයාට ආවර්ජනය වන්නේ ඇගේ රන්වන් සම පිළිබඳ කළ ඉඟියෙනි. ඔහුට දැනෙන ඒ සුවඳ ඒ රන්වන් සමෙහි සුවඳ පමණක් ම නො වේ. ඇගේ හුස්මෙහි සුවඳ පවා එයට එක් වී ඇත. කථකයා ඈ කොතරම් විඳිනවා ද ඔහුට කෙතරම් ඈ දැනෙනවා ද යන්නට මෙම පද්‍ය කණ්ඩය මනා නිදසුනක් සපයයි. ඇගේ සිරුරෙන් නැගෙන සුවඳ ඔහු ගත සිතා වෙලා ගන්නේ ඔහුටත් නො දැනී ම ය. ඔහු වෙත නො ඉඳ පලා ගිය මෙම තරුණයගේ බඳ සුවඳ ඒ තරම් කෙටි කාලයක් තුළ හඳුනා ගන්නට නම් ඔහු ඒ සුවඳ කොතරම් උවමනාවෙන් සිය මතක ගබඩාවේ පරිස්සම් කරනවා විය යුතු ද? ඔවුන් අතර සිදු වූ සම්භෝගයන් පිළිබඳ, ඒ මතක ආවර්ජනය නිසා ඇති වන මිහිරි ආස්වාදය පිළිබඳ ව්‍යංගාර්ථයක් මෙහි සැඟ වී තිබේ. ඇගේ රන්වන් සමෙහි, හෙළන සුසුමෙහි, ඈ සිරුරෙහි සුවඳ ඒ තරම් සමීපයෙන්, ඒ තරම් ඉක්මනින් ඔහු ගත සිත වෙළා ගත්තේ, ඔහු ප‍්‍රබෝධමත් කළේ ඒ නිසා නො වේ ද?
කථකයා එතැනින් නො නවතියි. හේ ඇගේ සිරුරෙන් නැගෙන මේ සුවඳ දැනෙනුයේ තමන්ට පමණක් දැයි ප‍්‍රශ්න කරයි. මෙය සැබවින් ම ගේහසික පේ‍්‍රමයේ තවත් පැතිකඩකි. තමන්ට අයිති, තමන් දකින, තමන් විඳින සිය ලිංගික සහකරුගෙන් හෝ සහකාරියගෙන් ලැබෙන සුවය තමන්ට පමණක් හිමි විය යුතු ය යන චින්තනය ගැහැනු පිරිමි කාටත් පොදු වූවකි; එදාටත් අදටත් අනාගතයටත් පොදු වූවකි. කථකයා ද එය එලෙසින් ම දරයි. සිය ගැහැනියගෙන් තමන් ලබන පංචඉන්ද්‍රියයන් පිනවන වින්දනය තමන්ට පමණක් හිමි ද? තමන්ට ම පමණක් ම හිමි වී පවතී දැයි හේ කල්පනා කරනුයේ එහෙයිනි. වසර ගණනක් පෙම් කළ, පෙම් කරන පමණක් නොව විවාපත් යුවළක් අතරේ වුව ද මෙවන් ආදරයේ හිමිකාරීත්වය මත පදනම් ව උපදින ඊර්ශ්‍යා පරවශ සංකීර්ණ මනෝභාවයන් පහළ විය හැකි ය. මෙම සිතුවිල්ල මෑත කාලයේ පවා නිර්මාණකරණයට වස්තු බීජ ඉපැදූ අපූර්ව චින්තනයකි. නුවන් ලියනගේ නම් පද රචකයා අතින් ලියැවුණ දීපිකා ප‍්‍රියදර්ශනීගේ හඬින් ගීතවත් වූත් එක්තරා ගීතයක පෙම්වතිය සිය පෙම්වතාගෙන් කරන ප‍්‍රශ්නය වන්නේ ‘මට නුඹ විතරක් වුණාට නුඹට ඉන්නෙ මං විතරද’ යන්නයි. මහින්ද දිසානායක නම් පද රචකයා අතින් ලියැවුණ කරුණාරත්න දිවුල්ගනේ හා දීපිකා ප‍්‍රියදර්ශනීගේ හඬින් ගීතවත් වූ යුග ගීතයක දී ද මෙවන් ම සංවාදයක් ඇති වෙයි.
‘මුදු මුහුණේ සුව දැනුනේ - පිය ළඳුනේ මට විතරද?
ඉඟ නෙරියේ රැුළි බින්දේ - හිමි සඳුනේ මගෙ විතරද?’
එයින් පෙනී යන්නේ ජී. බී. වර්තමානයේ පවා නිර්මාණකරණයට හේතු වන ආකාරයේ පුද්ගල මනෝභාවයක් ඉතා සියුම් අයුරින් පද්‍යකරණය තුළ ජනනය කරවා ඇති බවයි. ඒ හේ නිසඳැස් කවියෙන් කළ හැකි තරම අනාගතයට පෙන්නූ සැටි ය.
කථකයා හා මේ අලූත ගෙනා මනාලිය අතර ඇති වී ඇත්තේ එකිනෙකා නො දැක සිටින්නට බැරි අන්දමේ දැඩි ආසක්තක බවකී. ඇයගෙන් තොර ව අන් කිසිවක් සිතන්නට නො හැකි තැනට හේ ක‍්‍රමයෙන් පැමිණෙයි.
”පෙනෙයි ඈ,
ඇසෙයි,
දැනෙයි
මට ගෙය හැම තැන.”
ඇය සම්බන්ධයෙන් ඔහුගේ (කථකයාගේ) මනෝභාවයන් තුළ හටගෙන ඇත්තේ ඉතා දැඩි සමීප බන්ධනයකි. ගෙයි හැම තැන ඔහුට ඈ පෙනෙයි; හැම තැන ඔහුට ඈ ඇසෙයි; හැම තැන ඔහුට ඈ දැනෙයි. ඈ සම්බන්ධයෙන් කොපමණ පේ‍්‍රමයක් හේ සිය මනස තුළ උපදවා ගෙන සිටී ද යන්න එයින් ම සහෘදයාට පැහැදිලි ය. පෙර පද්‍යයේ දී ඇගේ බඳ සුවඳ දැනෙනුයේ තමන්ට පමණක් දැයි ඇසූ ප‍්‍රශ්නය ඈ පිළිබඳ සැකයකින් නො ව ඈ පිළිබඳ චිත්තාභ්‍යන්තරයේ දළුලමින් පවතින ආලාන්විත පේ‍්‍රමයේ දෘඪ බව නිසා ඇසුණක් බව ද පැහැදිලි ය.
”පෙනෙයි ඈ, ඇසෙයි, දැනෙයි” යන පද්‍ය පාද වෙන් වෙන් ව තැබීමෙන් ඒවා කියවන විට මැනවින් විරාමය තබමින් කථකයාගේ සිතේ ඈ පිළිබඳ චින්තනයෙහි ගැඹුර දැනෙන්නට කියැවිය හැකි රිත්මයක් නිරායාසයෙන් ජනනය කෙරෙයි. එය වචන ගණනාවකින් කියූ සමස්ථ නිර්මාණයේ ම අදහස සම්පිණ්ඩනය කිරීමකී. අන් කිසිවක් සිතා ගත නො හැකි ව ඈ ගැන සිතුවිල්ලෙන් වශී වී සිටින කථකයා පිළිබඳ පහසු ඉන්ද්‍රීය රූපයක් ඇති කර ගන්නට සහෘදයාට පහසු කරවන්නකි. එය ද මෙම නිර්මාණයේ රස දියුණු කරයි.
ජී. බී. මෙම නිර්මාණයේ දී සහෘදයා හමුවට ගෙනාවේ සාම්ප‍්‍රදායික කවියන් නිතර කවියට වස්තු කරගත් නො ගැඹුරු කාව්‍ය චින්තාවලියක් නො වෙයි. සංකීර්ණ මානව මනෝභාවයකි. මිනිස් සිතේ ගැඹුරු තැන් සියුම් ලෙස ස්පර්ශ කිරීම ජී. බී. ගේ කවියේ ස්වාභාාවයයි. කවියෙකු ස්වාභාවික වර්ණනා හෝ සමාජ ප‍්‍රශ්න පමණක් ම කවියට නැගිය යුතු යැයි නියමයක් නැත. ජී.බී. තම කවියෙන් පෙන්නා සිටියේ කවියට හා කවියාට යා හැකි ඒ දුරයි.
