ශ්‍රී ලංකාවේ ආර්ය ජනාවාස 1 කොටස
ශ්‍රී ලංකාවේ ආර්ය ජනාවාස 1 කොටස
ක්‍රි.පූ 6 වන සියවසේ දී සිංහල නම් මිනිස් කොට්ඨාශයක් ලංකාවේ පදිංචි වීම සමග ශ්‍රී ලංකාවේ වාර්ථා ගත ඉතිහාසයේ ආරම්භය සනිටුහන් වේ. මෙම සිංහල නම් ජන කොට්ඨාශය උතුරු ඉන්දියාවෙන් සංක්‍රමනය වූ ජන කොට්ඨාශයක් බවට ඉතිහාසඥයන් තුල මතයක් පවතී. එය ප්‍රත්‍යක්ශ කිරීමට ඔවුන් සාධක කිහිපයක්ම ඉදිරිපත් කරයි. ඉන් ප්‍රධාන සාධකයක් ලෙස ඔවුන් ඉදිරිපත් කරන්නේ සිංහල ජනතාවගේ භාෂාවයි. ඔවුන්ගේ භාෂාව උතුරු ඉන්දියාවේ ආර්ය භාෂාවට බොහෝ සෙයින් සමාන බව ඔවුන් පෙන්වා දෙයි, තවද අද පවතින සිංහල භාෂාවේ මුල් ස්වරූපය ක්‍රි.පූ 3 වන සියවසේ සිටම දිවයිනේ නොයෙක් ප්‍රදේශ වලින් ලැබී ඇති ශිලා ලේඛෙන වලින් පවා පැහැදිලි වන බව ඔවුන් පෙන්වා දෙයි.
ක්‍රි.පූ 3 වන සියවසේ පටන් ලංකාවේ සිවු දිශාවෙන්ම මෙම ශිලා ලිපි හමුවන්නට විය. එම නිසා ක්‍රි.පූ 3 වන සියවසේ සිට දිවයිනේ නොයෙක් ප්‍රදේශ වල ඔවුන් පදිංචි ස්ථාන පිහිටුවාගෙන තිබුනු බව ඉතිහාසඥයන් පෙන්වා දෙයි.
මෙසේ සිංහල භාෂාව බොහෝ දුරට ඉන්දීය ආර්ය භාෂාවට සමාන කමක් දක්වයි. බොහෝ ඉතිහාසඥයන්ගේ මතය ක්‍රි.පූ 1500 දී පමණ උතුරු ඉන්දියාව පුරා එනම් ආර්යවර්ථය පුරා ආර්ය ජනතාව පැතිර ගිය බවයි ඔවුන් වයඹ දිග ප්‍රදේශ වලින් පැමිණ ඉන්දියාව පුරා පැතිර යන්නට විය. ඔවුන් ඉන්දියාව පුරා පැතිරයාම සමග ඔවුන්ගේ විවිධ වූ අංගයන් විශේශයෙන්ම ආගමික, සංස්කෘතික අංගයන් ඉන්දියාව තුල විසූ ජනතාව වෙත බලපාන්නට විය. එසේම මේ කාලය වනවිට ඉන්දු නිම්නයේ ඉතාම දියුනු නාගරික ශිෂ්ඨාචාරයක් පැවතුනි. මෙම ශිෂ්ඨාචාරය පරිහානියට පත්ව යාමට ද ඉන්දියාව පුරා ආර්ය ජනතාව පැතිර යාම බොහෝ ලෙස බලපාන්නට ඇති බවට ඉතිහාසඥයන් පෙන්වා දෙයි.
ඉන්දු ආර්යයන්ට ලංකාව හමුවන කාලය වන විට ඔවුන් ආර්යාවර්ථය පුරා පමණක් නොව වින්ද්‍යා කදුවැටිය ආශ්‍රීත දකුනු ප්‍රදේශ වලත් තම රාජධානි පිහිටුවා ගෙන තිබුනි. මේ වන විට ඉතා සංකීර්න ආකාරයකින් ආර්ය සමාජය විකාශනය වී තිබුනි. එහි ප්‍රධාන ලක්ෂණය වී තිබුනේ කුල බේදයයි. එනම් වර්ණ බේදයයි. මේ කාලයේදි ආර්යයන් තමන්ගේ ප්‍රදේශවල කෘශිකාර්මික කටයුතුවල නිරතවු අතර ඔවුන්ගේ ප්‍රධාන වගාව වුයේ වී වගාවයි. ඇතැම් ප්‍රදේශ වල ඔවුන් අතින් තිරිගුද වගා කෙරෙනි. මේ කාලයේ ආර්යයන් කෘෂිකර්මාන්තයේ යෙදි යකඩ නගුල් පවා භාවිතා කිරීමට දැන සිටියේය. නොයෙක් කර්මාන්ත වල හා කලාවන් වල දියුනුවක් ලබා සිටි ආර්යයන් විවිධ ලෝහයන් පවා භාවිතා කිරීමට දැන සිටියේය. එහෙත් ඉන්දු නිම්න ශිෂ්ඨාචාරයේ විසු ජනයා භාවිතා කලේ තඹ පමණකි.
කි .පු. 6 වන සියවස පමණ වනවිට උතුරු ඉන්දියාවේ විසු ආර්යයන්ගෙන් බොහො දෙනෙක් ගැමියන් වුහ. ඹවුන් කෘෂි කර්මාන්තයේ යෙදෙමින් ගම් වල ජිවත් වුණි. එහෙත් මේ කාලයේදීම උතුරු ඉන්දියාවේ නාගරික ජීවිතය පුලුල් කරමින් විශාල නගර රාශියක් ද බිහි වී තිබුනි. මේ නිසා එම නගර වල වෙළෙද පංතියක් ද බිහි විය. ඔවුන් තවලම් හා ගැල් උපයෝගි කරගෙන ඉතා දුර බැහැර නගර කරා ගමන් කරමින් වෙළෙදාමේ නිරත වුහ. මේ කාලයේදිම ඔවුන් අතින් කාසි භාවිතය හදුන්වාදීම ද සිදුවිය.
පළමුව ගැල් වලින් ගමන් ගත් වෙළෙදුන් මේ කාලයේ ඇතිවු ජලය මත යාත්‍රා කිරීමේ දියුණුවත් සමග ගංගා භාවිතා කරමින් විවිධ නගර කරා වෙළදාමේද නිරත වුහ. එම දියුණුව නිසා වෙරළබඩ වරායන් ඇති විය. මෙම වරායන් කරා වෙනත් රටවල් වලින් පවා වෙළෙද ද්‍රව්‍යයන් රැගෙන එන ලදි .
මෙසේ ඉන්දියාවේ බටහිර හා නැගෙනහිර ප්‍රදේශවල සිටි ආර්යයෝ “ සිංදු“ හා “ ගංගා “ නම් ගංගා භාවිතා කරමින් ලංකාව කරා ද පැමිණියේය. නාගරිකයන් තම අවශ්‍යතා සපුරා ලීමට බටහිරින් සිංදු නදී මෝයටද නැගෙනහිරින් ගංගා නදී මෝයටද පැමිණියහ. ඉන්පසු නැගෙනහිර හා බටහිර වෙරළ දිගේ තම වෙළෙද යාත්‍රාවල නැගී ගමනේ යෙදුනහ. එලෙස ගමන් කිරීමේදි ඉන්දියානු අර්ධද්විපයේ දකුණු කෙළවරේ පිහිටි ලංකාව ඔවුනට හමුවිය.
