සදාචාරය හා මිනිසා.

මිනිසා බාහිර පරිසරය සමග කටයුතු කිරීමේදි යහපත් ලෙස කටයුතු කල යුතුය.එසේ කටයුතු කිරීම සදාචාරයයි.සදාචාරයක් නොමැති විට පවුලක් සමාජයක් රටක් දියුණුව කරා ගමන් කිරීමේදි ගැටළු ඇති වේ.සදාචාරයෙන් පරිපූර්ණ වීම සෑම පුද්ගලයෙකුගේම හිත සුව පිණිස හේතු වේ.මිනී මැරීම් ස්ත්‍රි දූෂණ කොල්ලකෑම් වැනි දරුණු අපරාධ සිදු කරනු ලබන්නේ සදාචාරය පිරිහිනු විටය.අධ්‍යාපන දේශපාලන සමාජයීය ආගමික යන ක්‍ෂේත්‍රයන් තුළ ඇති වන සාවද්‍ය සාධක නිසා පුද්ගලයා වැරදි කිරීම සදහා පෙළඹේ.මනසෙහි ඇති වන ආශාව කැමත්ත අවශ්‍යතාවය වැනි හේතූන් නිසා පුද්ගලයන් සදාචාර බැම්මෙන් මිදී තම හැගීම් සන්තර්පණය කර ගැනීමට මාන බලයි.මිනිසා සදාචාරය නොසලකා හැරිම නිසා පුද්ගලයා වටා ගෙතුනු අන්තර් සබදාවලට හානි සිදු විම වැළක්විය නොහැකිය.

මිනිසා හා මිනිසා අතර ඇති අන්තර් සබදතා.
මිනිසා හා සතුන් අතර ඇති අන්තර් සබදතා.
මිනිසා හා පරිසරය අතර ඇති අන්තර් සබදතා.

මිනිසා මෙම අංශ තුන සමගම සබදතා පවත්වයි.මින් එක් අංශයක් සමග වුවද ගැටලු ඇති වීම මිනිසාට අවාසි දායක වේ.නමුත් සතෙකු අන්තර් සබදතා තුළදී ගැටලු ඇති කළද එය ප්‍රශ්නයක් නොවේ.පරිසරයෙන් එසේ වුවද එයද නොසලකා හරී.මිනිසා එම අංශ සමග ගැටලු ඇති කර ගැනීම සදාචාරය කඩ කිරීමක් ලෙස සළකනු ලබයි.මේ අනූව සදාචාරය කඩ නොකොට එය රැකීමේ වගකීම සෘජුවම මිනිසාට පැවරෙන බව පෙනේ.

පුද්ගලයාගේ චර්යාව හා එහි ස්වභාවය අනූව සදාචාරය හදුනාගනු ලැබේ.දර්ශන ක්‍ෂෙත්‍රයේ උප විෂයක් වන ආචාර විද්‍යාව මගින් සදාචාරය පිළිබදව හා සදාචාරමය ගැටලු පිළිබදව අධ්‍යනය කරනු ලබයි.එහිදි සදාචාරය යනුවෙන් අදහස් කරනුයේ එක් එක් පුද්ගලයන් සමාජයක් තුළ පිළිගෙන පෙන්නුම් කරනු ලබන චර්්‍යාව හා එහි ස්වභාවයයි. සදාචාරාත්මක(Moral)-පුද්ගලයාගේ හා සමාජයේ යහපත් ක්‍රියාවන්.දුරාචාරාත්මක(Imoral)-පුද්ගලයාගේ හා සමාජයේ අහිත පිණිස පවතින ක්‍රියාවන්. යනුවෙන් එය කොටස් දෙකකි.සරල ලෙස මෙය හොද හා නරක ලෙස දැක්විය හැක.මෙයින් හොද හා නිවැරදි බව සදාචාර අංශය ලෙස පිළිගැනීම යුක්ත වේ.පුද්ගලයා සිදු කරන ක්‍රියාව මත හා එහි ප්‍රතිඵලය මත එය සදාචාර සම්පන්නද නැද්ද යන්න තීරණය කරනු ලබයි.නිවැරදි ක්‍රියාවක් සිදු කිරීමෙන් කෙනෙකු හොද කරා යොමු වන බව පෙනේ.එසේම හොද යන්න තීරණය වන්නේද නිවැරදි ක්‍රියාව මත පදනම්ව බව මේ අනූව පැහැදිලි වේ.

ආගමික දේශපාලනික සමාජයීය සංස්කෘතික යන සෑම අංශයක් තුළම සදාචාරය දැකිය හැක.ඒ ඒ අංශයන් දියුණු කර ගැනීමට නම් යහපත් සදාචාරයක් ගොඩ නගා ගැනීම අවශ්‍යය.සදාචාරාත්මක බව හීන වන විට ඒවායෙහි පරිහාණියද ක්‍රමානුකූලව සිදු වේ.සමාජ සංස්ථාව ගත් විට සදාචාරාත්මක සමාජයක අවශ්‍යතාවය සියලු මිනිස් ප්‍රජාවටම තිබේ.නමුත් සදාචාරාත්මක අගය අඩු වන විට දුරාචාරාත්මක සමාජයන් බිහි වීම වැළක්විය නොහැකිය.සමාජයේ මුල්ම ඒකකය පවුලයි.පවුලෙහි මුල්ම පුරුක පුද්ගලයායි.පවුල තුළින් ඇති වන සදාචාර අංශය වර්ධනය වී මුලු මහත් සමාජ වපරිසරය පුරාම පැතිරේ.මේ නිසා සමාජය සදාචාරාත්මක හා දුරාචාරාත්මක කිරීමේ අයිතිය පුද්ගලයාට හිමි වේ.පුද්ගලයා සදාචාර සම්පන්න වීම මගින් සමාජය සදාචාරාත්මක කරගත හැකිය.ප්දගලයා අභ්‍යන්තරික වශයෙන් මෙන්ම බාහිර වශයෙන්ද හික්මිය යුතුය.මනසෙහි ඇති වන තරහව ක්‍රෝධය පලිගැනීම ආශාව ඊර්ෂ්‍යාව වැනි දරුණු සිතුවිලි ඇති වේ.එවිට ඇති වන දරුණු ප්‍රති ක්‍රියාවන් සමාජ විරෝධී මෙන්ම සදාචාර විරෝධී ඒවාද වේ.තමන්ට මෙන්ම තමන්ගෙන් යැපෙන්නන්හටද මුලු සමාජ පද්ධතියටද එවැනි ක්‍රියාවන්ගේ ප්‍රතිඵල භුක්ති විදීමට සිදු වේ.දූෂණ වංචා කඩාකප්පල්කාරි ක්‍රියාවන් දරුණු සිතුවිලි නිසා ඇති වන එවැනි ප්‍රතික්‍රියාවන්ය.සමාජය එයින් බේරා ගැනීමට නමි පුද්ගලයාගේ සදාචාර අංශය වර්ධනය කරගත යුත්තේ මේ නිසාය.

සදාචාරමය සමාජයක් යනු කුමක්ද?

බුදු දහමට අනූව සමාජ සදාචාරයේ මුල්ම අඩිතාලම පංචශීල ප්‍රතිපදාවයි.බුදු දහම මගින් ඉදිරිපත් කළද මුලු ව්ශ්වීය සමාජ පද්ධතියටම එය පොදු වූවකි.සමාජයේ සදාචාරාත්මක අගය සුරැකීමට පංචශීල ප්‍රතිපදාව රැකීමෙන් හැකියාව ලැබේ.සමාජයේ සෑම පුද්ගලයෙකුටම ජීවත් වීමේ අයිතිය ඇත.එය අහිමි කිරීමට කිසිවෙකුට බලයක් නැත.මුල් සිල් පදයෙන් පරපණ නොනසමි යනුවෙන් පුද්ගලයා හික්මවනු ලබන්නේ ඒ නිසාය.මිනී මැරීම් ඇතුලු පුද්ගල හිංසාවන් වළකා ගැනීමට මෙමගින් හැකියාව ලැබේ.තවත් කෙනෙකුගේ දෙයක් සොරකම් කිරීමද සමාජයේ යහපැවැත්මට අහිතකර වූවක්ය.සියලු දෙනාම තමන් සතු දේවල් පරිහරණය කිරීමට කැමත්තක් දක්වති.එය කඩාකප්පල් කිරීමේ මග දෙවන සිල් පදයෙන් අහුරනු ලැබේ.මංකොල්ලකෑම් අල්ලස් ගැනීම් කප්පම් ගැනීම් වංචා කිරීම් ආදියද සිදු වීමේ ප්‍රවණතාවයද මෙයින් අඩු කරනු ලැබේ.ස්වාමි පුරුෂයා හා භාර්්‍යාව අතර මනා බැදියාවක් ඇති කර අනියම් සම්බන්ධතාවයන් නවතාලීමට තෙවැනි සිල් පදය මගපාදා දෙයි.එමගින් පවුල තුළ ඇති වන ගැටලු හා සමාජ රෝග වළකා ගැනීමේ පරමාර්ථයද ඉටු වේ.ස්ත්‍රි දූෂණ බාලාපචාර පවා ඇති වනුයේ මෙම සිල් පදය කඩ කිරීමෙනි.අසත්‍ය කතා කිරීම නිසා බරපතළ ගැටුම් පවා ඇති විය හැක.පුද්ගලයන් අතර විශ්වාසය පලුදු වී අඩදබර කලකෝලහාල හට ගැනීම අසත්‍ය වචන නිසා සිදු වේ.එය නවතා දමා විශ්වාසවන්ත පුද්ගලයන් බිහි කිරීම සිවිවැනි සිල් පදයෙන් අපේක්‍ෂා කර තිබේ.එකිනෙකා අතර ඇතිවන භේදභින්න දුරුකර අන්‍යොන්‍ය සුහදත්වය මෙම සිල් පදයෙන් තහවුරු කර දෙයි.අද වන විට අපරාධ බහුලව සිදු වීම සදහා හේතු වී ඇත්තේ මත් ද්‍රව්‍යන්ය.මත්ද්‍රව්‍යවලින් මනස විකෘති වූ විට පුද්ගලයා දරුණු ක්‍රියාවන් සිදු කිරිමට පෙළඹේ.මෙම තත්වය මගහැරීම පස් වන සිල් පදයෙන් සිදු කෙරේ.මෙලෙස යථෝක්ත වැරදි සිදු නොකොට පංච ශිලයේ අඩංගු කරුණු අනුගමනය කිරීමෙන් බිහි වන සමාජය සදාචාරාත්මක සමාජයක් ලෙස බුදු දහමට අනූව අර්ථ දැක්විය හැක.

පංච ශීල ප්‍රතිපදාවට අමතරව සිගාලෝවාද සූත්‍රයේ දැක්වෙන සදිසා නමස්කාරයද අන්තර් පුද්ගල සබදතාවයන් පැවතිය යුතු ආකාරය පෙන්නුම් කරයි.ගිහි විනය නමින් හදුන්වන මෙහි පුද්ගලයා මෙන්ම සමාජය පිරිහෙන කරුණු රාශියක් දක්වා ඇත.පංච ශීලය හැරුණු කොට නොකල්හි වීථි සංචාරය උත්සව දර්ශනාදියෙහි ලොල් වීම දූ කෙළිය පාපි මිතුරන් ආශ්‍රය අලසකම වැනි කරුණුද සදාචාරය පිරිහීමට හේතු ලෙස දක්වා තිබේ. එමෙන්ම මවිපියන් ගුරුවරු ස්වාමිභාර්්‍යාවන් මිතුරන් සේවකයන් මහණ බමුණන් සමග සම්බන්දතාවයන් පැවැත්විය යුතු ආකාරයද විස්තර කරනු ලබයි. සමාජය නිර්මාණය වී ඇත්තේ ඉහත සදහන් පුද්ගලයන්ගෙනි.ඔවුන් සමග නිවැරදි සබදතාවයක් පැවැත්වීම වැදගත් වේ. ඒ ඒ පුද්ගලයන් සමග අන්තර් සබදාතාවයන් පැවැත්වීමේදි පිළිපැදිය යුතු පිලිවෙත් 61 ක් එහි දක්වා ඇත. මේ නිසා ඒ සියල්ල සදාචාරමය සමාජයක ලක්‍ෂණ ලෙස පෙන්වා දිය හැක.

සමාජය සදාචාරයෙන් පිරිහීමට බලපාන සාධක.

සමාජයක් සදාචාරාත්මක හා දුරාචාරාත්මක කිරීමේ අයිතිය පුද්ගලයා සතු බව ඉහත දක්වන ලදි.මේ නිසා පුද්ගලයා සදාචාරයෙන් තොර වීම සමාජය දුරාචාරාත්මක වීමට ප්‍රධාන හේතුවයි.පුද්ගලයාට හොද හෝ නරක කිරීමේ අයිතිය ඇති බව කවුරුත් පිළිගනිති.එය ස්වඡන්දතාවය ලෙස හැදින්වේ.ස්වඡන්දතාවයට අනූව පුද්ගලයාට හොද දෙයක් හෝ නරක දෙයක් කිරීමට තීරණය කිරීමට පුලුවන.ඒ සදහා පූර්ණ නිදහසක් ඇති අතර බාහිර බලවේගවලට යටත් වීමට අවශ්‍ය නොවේ. තමන් කරනුයේ හොදද නරකද කියා පුද්ගලයා විමසිලිමත් විය යුතුය.විමර්ශනය තුළින්ම හොද නරක බේරාගෙන ක්‍රියා කිරීම පුද්ගලයා සතු වගකීමකි.එසේ නොකොට පුද්ගලයා අවිචාරවත්ව ක්‍රියා කිරීම සදාචාරය පිරිහීමේ මුල්ම පුද්ගල අභ්‍යන්තර සාධකය ලෙස පෙන්වා දිය හැක.

බුදුදහමට හා අපරාධ නීතියට අනූව පුද්ගල චේතනාවට මුල් තැනක් හිමි වේ.ක්‍රියාව හා චේතනාව අතර මනා බැදියාවක් පවති.යහපත් චේතනාවේන් කරන ක්‍රියාවෙන් යහපත් ප්‍රතිඵල අත්වන අතර අයහපත් චේතනාවෙන් කරන ක්‍රියාවෙන් අයහපත් ප්‍රතිඵල ලැබේ. මනෝවිද්‍යාත්මකව චේතනාව හා ක්‍රියාව අතර සම්බන්ධතාවය මෙසේය.

යහපත් චේතනා-යහපත් ක්‍රියා.
යහපත් වේතනා-අයහපත් ක්‍රියා.
අයහපත් චේතනා-යහපත් ක්‍රියා.
අයහපත් චේතනා-අයහපත් ක්‍රියා.

අයහපත් චේතනාවන් සහිත අයහපත් ක්‍රියා ඇති වීම සදහා මිනිසාගේ ජෛවීය ආවේග හා මානසික රෝගද බලපානු ලබයි.කැමැත්ත අරමුණු අභිප්‍රාය ආශාව අවශ්‍යතාවය වැනි ජෛවීය ආවේග නිසා පුද්ගලයාගේ චේතනාව වෙනස් වේ.උදාහරණයක් ලෙස යම් දෙයක් කෙරෙහි කැමැත්තක් ඇති වූ විට එය හොදින් හෝ නරකින් ලබා ගැනීමට පුද්ගලයා උත්සාහ දරනුයේ මේ නිසාය.එමෙන්ම අනිකුත් ජෛවීය ආවේගයන්ද අයහපත් ලෙස ඇති වූ විට පුද්ගලයා වැරදි ක්‍රියා සිදුකරයි.ඉච්ඡාභංගත්වය මානසික ආතතිය වැනි මානසික රෝග නිසාද පුද්ගයන් වැරදි කිරීමට පෙළඹේ.ඉචිඡාභංගත්වය ඇති වූ පුද්ගලයකු පලිගැනීමට නිරායාශයෙන්ම පෙළfඕ.ඔහුගේ අරමුණට බාධක වූ සියලු දේ ඔහු විනාශ කරයි.මානසික ආතතිය නිසා සියදිව් හානි කරගැනීමට මෙන්ම අන් අය ඝාතනය කිරීමට පුද්ගලයන් යොමු වේ.

බෙල්ජියානු ජාතික සංඛ්‍යා විද්‍යාඥයකු වූ ඇඩොල්ප් ක්වේට්ලෝ හා ඉතාලි ජාතික ඉංරිකෝපෙරි යන විද්‍යාඥයින් පුද්ගලයා වැරදි කිරීමට පෙළඹීම සදහා ඔහු වටා ඇති පරිසරය ප්‍රබල ලෙස බලපාන බව අවධාරනය කරති. ඕලන්ද ජාතික විලියම් ඒ බොන්ගර් මහතාද එම අදහස අනුමත කරයි.බුදුන් වහන්සේද “මහණෙනි මේ සිත ඉතා දීප්තිමත්ය.එය පිටතින් පැමිණෙන ක්ලේෂයන්ගෙන් කිලිටි වේ” යනුවෙන් පරිසරයේ බලපෑම පෙන්නුම් කරයි.බුදු දහමට අනූව උපතින්ම පුද්ගලයකු පව්කාරයකු හෝ අපරාධකාරයකු නොවේ.පුද්ගල සංවර්ධනය සදහා පරිසරය සෘජුව බලපාන අයුරු බුදුදහමේ මැනවින් සදහන් වේ.කෙනකු තුළ යහපත් පැත්ත මෙන්ම අයහපත් පැත්තක්ද තිබේ.එයින් විකසිත වන්නේ කුමන පැත්තක්ද කියා තීරණය කිරීමට පසුබිම් වන්නේ පරිසරයයි.එයට හොද නිදර්ශනයක් බෞද්ධ සාහිත්‍යයේ අංගුලිමාල කතා පුවතින් ලබා දේ.අහිංසක අංගුලිමාල කෙනෙකු වීමට හා රහතන් වහන්සේ නමක් වීමට බලපාන ලද්දේ ඔහු වටා පැවති පරිසරය බව ඉන් පැහැදිලි කරනු ලබයි.

පුද්ගලයා සදාචාරය ඉක්මවීම සදහා සමාජ ආර්ථික තත්වයන්ද අද වන විට හේතු වී ඇත.මුලු සමාජ පද්ධතියම කලහාකාරි බේදකාරි එකක් බවට පත්ව තිබේ.සෑම අංශයක් තුලම පසුබැසීම් නාස්තිය අකාර්්‍යක්‍ෂමතාවය දක්නට ලැබේ.මානව හා භෞතික සම්පත් නිසි ලෙස යොදා නොගැනීම නිසා මෙම තත්වයන් ඇතිව තිබේ.නිවැරදි ක්‍රම සම්පාදන පිළිවෙලක් සදාචාරාත්මක පාලන කළමනාකරණයක් නොමැති නිසා ශ්‍රම නිෂ්පාදනය බෙදාහැරීම හා පරිහරණය කිරීමෙන් ගැටලුකාරි අවස්ථා මතු වේ.දුසිරිත් සියල්ල ඇතිවනුයේද ඒ නිසාය.මිනිසුන් අතර තරහව ක්‍රෝධය ඊර්ෂ්‍යාව වෛරය පලිගැනීම වැනි අපරාධද සුරාව සූදූව මත්ද්‍රව්‍ය භාවිතය ස්ත්‍රී දූෂණ සොරකම් වංචා ඝාතන වැනි සදාචාර විරෝධි ක්‍රියාවන් ඇති වන්නේද මෙවැනි සමාජ පරිසරයන් නිසාවෙනි.දිළිදුකම ආර්ථික පීඩනය රැකියා විරහිත බව ආර්ථික අංශයේ ඇති ගැටලුය.මෙම තත්වයන් මගහරවා ගැනීමට පුද්ගලයන් විවිධ ක්‍රම උපායන් යොදාගනු ලබයි.දිළිදුකමෙන් පීඩිත මිනිසුන් සොරකම මංකොල්ලකෑම වැනි දරුණු අපරාධ සිදු කරනුයේ එහි ප්‍රතිඵලයක් වශයෙනි.විරැකියාව නිසා ඉච්ඡාභංගත්වයට පත්වන්නවුන් වෛරය මුල්කරගෙන ප්‍රචණ්ඩත්වයට පත්වේ.ආර්ථික රටාවේ ඇති අක්‍රමවත් බව නිසා බදු බර වැඩි වීම තම නිෂ්පාදනවලට හොද ඉල්ලුමක් නොලැබීම නිසා ඒ සදහා වෙනත් ආදේශක යොදාගැනිමට පුද්ගලයා පෙළඹේ.සමහරවිට ඒවා සදාචාර විරෝධි ආදේශකයන් වීම බහුලව සිදු වේ.

ජනගහන වර්ධනය හා නාගරීකරණය අපරාධ ඇති වීම කෙරෙහි ඉවහල් වන තවත් සාධක දෙකකි.ජනගහනය ඇති වීමත් සමගම අපරාධ කරන පුද්ගලයන් ප්‍රමාණය හා අපරාධ ප්‍රමාණයද වැඩි වේ.වැඩි වන ජනගහනයට ආහාර වාසස්ථාන ඇදුම්පැලදුම් බෙහෙත්හෙත් වැනි මූලික අවශ්‍යතාවයන් සපුරා ගැනීමේදි එකිනෙකා සමග ගැටීම් ඇති වේ.කෙසේ හෝ තම අවශ්‍යතාවය සපුරා ගැනීමට පුද්ගලයා අසම්මත දේ සිදුකරයි.රටෙහි ප්‍රධාන පෙළේ නගර වටා එක්රොක් වීමට ජනතාව කැමත්තක් දක්වති.ඊට හේතුව පහසුකම් අතින් නගර ශීඝ්‍රයෙන් සංවර්ධනය වීමයි.ගම්වල ජනයාද නගරවලට ඒකරාශි වීම නිසා සීමිත භූමි ප්‍රමාණයක වැඩි පිරිසකට ජීවත් වීමට සිදු වේ.එවිට ඇති වන තරගකාරිත්වය නිසා පුද්ගලයන් වැරදිවලට යොමු වේ.එකිනෙකා කෙරෙහි ඊර්ෂ්‍යාවෙන් කටයුතු කරන අතර අන් අයට වඩා ඉහළින් සිටීමට උත්සාහ කරනු ලබයි.ඒ සදහා ඕනෑම දෙයක් කිරීමට පුද්ගලයා පසුබට නොවේ.

යුද්ධය බල අරගලය මානව හිමිකම් උල්ලංඝනය වැනි භීෂණය ප්‍රචණ්ඩත්වය වැඩි කාල පරිච්ඡෙදයන් තුළදීද පුද්ගලයන් සදාචාරය ඉක්මවනු ලැබේ.මෙම කාල වකවානුවලදී පුද්ගලයා මුහුණ දෙන ගැටලුකාරි තත්වයත් සමග ඔහු තුළ අසහනය ඉච්ඡාභංගත්වය අතෘප්තිය මානසික පීඩනය ඇති වන අතර එය අපරාධ සංඛ්‍යාව ඉහළ යෑමට හේතු වේ.

නිදර්ශනඃ 1984 වර්ෂවල ලංකාවේ සියලු අපරාධවල සංඛ්‍යාව 52053 කි.1988 දී එය 56003 ක් වූ අතර 1989 දී 59056 ක් දක්වා වැඩි වූ අතර යලිත් 1991 දී මුලු අපරාධ සංඛ්‍යාව 48356 දක්වා අඩු වී තිබේ.1988-1989 යන වර්ෂ ලංකාවේ භීෂණ වර්ෂ වශයෙන් හැදින්වෙන අතර එම කාලයේ සියලු අපරාධ වැඩි වී තිබේ.

ප්ලේටො නම් දාර්ශනිකයා ප්‍රකාශ කර ඇත්තේ මෙලොව සුරපුරයක් කරන්නේ විධිමත් අධ්‍යාපනය මගින් බවයි.නිවැරදි අධ්‍යාපන ක්‍රමයක් තුළින් පුද්ගලයා සදාචාරාමත් පුද්ගලයකු බවට පත් කළ හැක.එවිට සාමාජයද සදාචාර සම්පන්න වීම නිතැතින්ම සිදු වේ.නමුත් අද වන විට වාණිජත්වය මුල් කරගත් අධ්‍යාපන රටාවක් බිහි වී තිබේ.විභාග ඉලක්ක කරගත් අධ්‍යාපනයක් පමණක් පුදුගලයාට ලැබේ.එයින් උගතුන් බිහි වුනද බුද්ධිමතුන් බිහි වන්නේ නැත.මිනිස් ස්වභාවය ජීවන ගැටලු සමාජ ප්‍රශ්න වැනි අත්‍යවශ්‍ය කරුණු නූතන අධ්‍යාපනය තුළ අන්තර්ගත නොවේ.මේ නිසා පුද්ගලයා ගුණවත් බවින් පෝෂණය කිරීමට අධ්‍යාපනයට නොහැකි වීම සමාජ පරිහානියට බලපාන සාධකයක් බවට අද පත්ව තිබේ.

ජනමාධ්‍ය මගින් පුද්ගලයා අපරාධ කෙරෙහි යොමු වීමට අනුබල කරයි.රූපවාහිනි නාලිකා හා ගුවන් විදුලිය හරහා කාම චිත්‍රපට හා සදාචාරාත්මක නොවන වැඩසටහන් ඉදිරිපත් කරනු ලබයි.අපරාධයක් සිදු වූ විට ඉට අදාළ පුදගලයන්ගේ නම් ගම් ආද තොරතුරු ඉදිරිපත් කිරීම නිසා එම පුද්ගලයන් ඉච්ඡාභංගත්වයට පත් වේ.අපරාධ සදහා යොදාගනු ලැබූ උපක්‍රම හෙළි කිරීමෙන් තවත් එවැනිම අපරාධයකට මගපාදා දෙනු ලැබේ.සමහර පුවත්පත්වල ඉදිරිපත් කර ඇති කරුණු ආදර්ශයක් ලෙස යොදාගන්නා අවස්තාද ඇත.උදාහරණයක් ලෙස සියදිවි නසා ගැනීමක් ඉදිරිපත් කරන පුවත්පතක එය සාධාරණීකරණය කර තිබේ.එය කියවන්නන් තමන්ටද එවැනි අවස්ථාවක් ඇති වූ විට සියදිව් නසා ගැනීමට පෙලෙfඔන්නේ පුවත්පතේ එය යුක්තිසහගත ක්‍රියාවක් ලෙස දක්වා තිබූ නිසාය.මෙලෙස අපරාධයක් කිරීමට වැරදි ප්‍රේරණ ලබාදීමේ කර්තව්‍ය ජනමාධ්‍ය තුළින් සිදු කිරීම නිසා වැරදි කිරීමට පෙළෙඹෙන පුද්ගලයන්ගේ ප්‍රමාණයද ඉහළ යමින් පවති.

නීතිය.

යම්කිසි ආයතනයක හෝ සමාජ පද්ධතියක හෝ රටක ජීවත් වන්නවුන් නොයෙක් අදහස්වලින් හා සිතුම් පැතුම්වලින් පරිපූර්ණය.විවිධාකාර හැගීම්වලින් පරිපූර්ණ ඔවුන්ගේ ක්‍රියාවන්ද එකිනෙකට වෙනස්ය.යම්තැනක ජීවත් වීමේදි විවිධ අදහස් හා ක්‍රියා නිසා ගැටලු මතු වේ.එම තත්වය මගහරවා ගැනීම සදහා සැමට පොදු වූ රාමුවක් තුළ ක්‍රියා කළ යුතුය.එසේ පුද්ගලයා පොදු රාමුවක් තුළ ක්‍රියා කිරිමට යොමු කරවනු ලබන මාධ්‍ය නීතිය ලෙස අර්ථ දැක්විය හැක.නීතිය පිළිබදව නොයෙක් දාර්ශනිකයින් අදහස් පල කර තිබේ.ඔවුන්ගේ නිර්වචනද නීතිය පිළිබද අවබෝධයක් ලබා ගැනීමට ඉවහල් වේ.ආශාවන්ගෙන් බලපෑම් නොලත් තාර්කික බුද්ධිය නීතිය ලෙස ඇරිස්ටෝටල් හදුන්වනු ලබයි.හොබ්ස් සහ ඔස්ටින්ගේ අදහසට අනූව නීතිය යනු ස්වාධිපතිගේ ආඥාවයි.සල්මන්ඞ් නැමැත්තා පවසන පරිදි යුක්තිය පරිපාලනය කිරීම සදහා රාජ්‍ය මගින් පනවනු ලබන හා ක්‍රියාවට නංවනු ලබන රෙගුලාසි නීතියයි.ඉහත ප්‍රකාශයන්ට අනූව නීතිය යනු පුද්ගලයා හික්මවීම සදහා පනවන ලද්දක් බව පැහැදිලි වේ.

බුදුන් වහන්සේ දේශනා කර ඇති පරිදි “විනයෝ නාම සාසනස්ස ආයු” විනය සාසනයේ පැවැත්ම සදහා ඉවහල් වේ.සාසනයට මෙන්ම අනිකුත් සමාජ,ආයතන පද්ධතිවල පැවැත්ම සදහාද උපකාරි වන්නේ විනයයි.පුද්ගලයා තුළ විනය ඇති කිරීමට නම් නීතිය අත්‍යවශ්‍යය.යම්කිසි නීති පද්ධතියකට යටත් කිරීමෙන් වැරදි කරන කෙනෙකු ඉන් මුදවාගත හැකිය.පද්ගල සන්තානයේ ඇති වන හැගිම් පාලනය කිරීමට නීතියට නොහැකි වුවද බාහිර වශයෙන් කරනු ලබන ක්‍රියාවලට බලපෑමක් එල්ල කිරීමට පුලුවන.නීතිය විසින් සුරක්‍ෂිත කරනු ලබන්නේ යම් සංස්ථාවක පැවත්මයි.රටේ, සමාජයේ ජීවත් වන පුද්ගලයන්ගේ ආරක්‍ෂාවද රටේ හා සමාජයේ ආරක්‍ෂාවද නීති සම්පාදනයෙන් බලාපොරොත්තු වේ.පුද්ගලයන් සන්තක දේවල් මෙන්ම එකිනෙකාගේ මානව අයිතීන් රැකගැනීමට නීතියෙන් මහගු පිටුවහලක් ලැබේ.විශේෂයෙන්ම සදාචාරාත්මක බව හෙවත් ආචාර ධර්ම එලෙසම පවත්වාගැනීමට හැකි වන්නේ නීතියේ ආධාරයෙනි.නීතිය පිළිපදින්නවුන්ට හා නීතිය ක්‍රියාත්මක කරන්නවුන් යන දෙපක්‍ෂයටම නීතිය පොදු වූවකි.එය කඩ කළහොත් ඔවුන්ට හිමිවනුයේ දඩුවමයි.

නීතියේ ආධිපත්‍යය.

නීතියේ ආධිපත්‍ය පිළිබද සංකල්පය ගොඩ නැගීමේ පුරෝගාමියා වන්නේ බි්‍රතාන්‍ය දේහපාලන විද්‍යාඥයකු වූ ඒ.වී.ඩයිසි නැමැත්තාය.ඔහු එම සංකල්පය 1885 දී රචිත“ Low on the constitution”නම් ග්‍රන්ථයෙන් ඉදිරිපත් කරනු ලබයි.ඔහුගේ එම සංකල්පය පිළිබදව පසුකාලීන චින්තකයින් නොයෙක් විවේචන ඉදිරිපත් කළද මෑතක් වන තුරුම පිළිගනු ලැබුයේ ඩයිසිගේ නීතියේ ආධිපත්‍යය සංකල්පයයි.සෑම පුද්ගලයකුට,සෑම ආයතනයකට,සෑම දේකටම වඩා නීතිය උත්තරීතර බව නීතියේ ආධිපත්‍යයෙන් පැහැදිලි කරයි.පාලිතයින්ට මෙන්ම පාලකයින්ටද එක සමාන ආකාරයෙන් නීතිය බලපවත්වන බව ඩයිසි මෙමගින් පැහැදිලි කර දෙයි.ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදි පාලනයක් තුළ තිබිය යුතු මූලික අංගයක් ලෙස නීතියේ ආධිපත්‍යයට සුවිශේෂි ස්ථානයක් හිමි වේ.ජාති,ආගම්,කුල භේද,ස්ත්‍රී පුරුෂ,ධනවත් දිළිදු,තනතුරු,භාෂාව ආදි වෙනස්කම් නොසලකා සෑම කෙනෙකුටම එක හා සමානව නීතිය ක්‍රියාත්මක කළ යුතුය.රටේ පාලකයා වුවද නීතිය කඩ කළහොත් ඔහුටද නීතියට යටත්ව දඩුවම් විදීමට සිදු වේ.නීත්‍යානුකූලව සෑම පුරවැසියෙකුටම අයිතිවාසිකම් හිමි වන අතර ඒවා ලබාගැනීමට අයිතියක්ද ඇත.සියල්ලන්ම නීතියට අනූව කටයුතු කළ විට තමන්ගේ වරප්‍රසාදයන් ලබා ගනිමින් ජීවිතය ගත කිරීමට හැකියාව ලැබේ.මිනිස් නිදහස තහවුරු කර ගැනීමටද පුලුවන.ඩයිසි නීතියේ ආධිපත්‍යය සංකල්පය ඉදිරිපත් කර ඇත්තේ අංග තුනක් මුල් කරගෙනය.ඔහුගේ විග්‍රහයට අනූව එම අංග තුන මෙසේය.

සාමාන්‍ය නීතිය උත්තරීතර වන බැවින් රටවැසියන් අවනත විය යුත්තේ සාමාන්‍ය නීතියට පමණි’. එහෙත් පුද්ගලයින්ට දඩුවම් පැමිණ විය හැක්කේ සාමාන්‍ය නීතිය කඩකිරීම හේතුකොටගෙන සාමාන්‍ය උසාවි මගින් සිදුකරනු ලබන නඩු විභාගයකින් පසු නිකුත් කරන තීන්දු ප්‍රකාරව පමණි. පුරවැසියෙක් කරන වරදක් සම්බන්ධයෙන් දඩුවම් කිරිම සදහා විශේෂ අධිකරණ පිහිටුවීමට ද රාජ්‍යට බලයක් නොමැත.
නීතිය ඉදිරියේ සමානාත්මතාව,නීතිය සමාජයේ සෑම පුද්ගලයෙකුටම සමාන ආකාරයෙන් බලපැවැත්විමට හෙවත් සර්ව සාධාරණ වීම, නීතියමගින් කිසිවෙකුට විශේෂ වරප්‍රසාද හිමි නොවීම.
පුරවැසි අයිතිවාසිකම් ආරක්‍ෂා කිරීම හා තහවුරු කිරිම නීතියේ කාර්්‍යයක් වේ.

නීතියේ ප්‍රභේද.

නීතිය යනු එක් දෙයක් වුවද පාලනයේ පහසුව සදහා නීති විශාරදයින් විසින් එය ප්‍රභේද ගතකොට තිබේ.සෑම ක්‍ෂෙත්‍රයකටම අදාළ නීති හා ඒවා ක්‍රියාත්මක විය යුතු ආකාරයද ඊට අදාළ දඩුවම්ද නීති ප්‍රභේද තූළ අන්තර්ගත කොට ඇත ඒ අනූව රටක බලපවත්වන නීතිය මෙසේ වර්ගීකරණය කල හැක.

ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථා නීතිය.

රාජ්‍ය පාලනය පිලිබද මූලධර්ම ඇතුලත් විධිවිධන ඇතුලත් ලියවිල්ල අණ්ඩක්‍රම ව්‍යවස්ථා නීතිය ලෙස හැදින්වේ’. මෙය රටෙ මූලික නීතිය වන අතර රාජ්‍ය පාලනයේ ව්‍යාකරණය ලෙසටද අර්ථ දක්වයි.ව්‍යවස්ථා නීතිය සකස්කරණ අයුරු,සංසොධනය කරන අයුරු හා වෙනස් කරණ අයුරු කෙසේද යන්න එහිම ඇතුලත්ව තිබීම මෙහි ඇති විශේෂත්වයයි.ව්‍යවස්ථා නීතිය ලිඛිත නිර්ලිඛිත යන මාධ්‍ය දෙකෙන්ම පවතී.රාජ්‍යයේ ප්‍රධාන ආයතන විහිදෙන රටාව,ඒවා සතු බලතල ඒවාට සාමාජිකයින් පත්කරගන්නා ආකාරය හා ඒවාගේ කාලය පිලිබද විධිවිධන එහි ඇතුලත්ය. එසේම මිනිසාගේ මූලික අයිතිවාසිකම් හා නිදහස යන කරුණුද ඇතුලත්ය.අනෙකුත් නීති ප්‍රභේද සියල්ල පනවනු ලබන්නේද අණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථා නීතීට අනුවය.

සාමාන්‍ය නීතිය.

ව්‍යවස්ථානුකුල පාලනයක් තුල නීති සකසනු ලබන්නේ ව්‍යවස්ථාදායකයායි.එසේ ව්‍යවස්ථාදායකය විසින් පනවනු ලබන නීති අනපනත් සාමාන්‍ය නීති ගණයට ගැනේ.කාලින සමාජ,ආර්ථික,දේශපාලනික කරුණු සම්බන්ධව ව්‍යවස්ාථාදායකය විසින් නීති පණවනු ලැබේ.එහිදි සුලුතර, බහුතර අනුමැතියද සලකා බලයි. සාමාන්‍ය නීති පැනවීමේදි එය ව්‍යවස්ථා නීතියට පටහැණි නොවිය යුතුය.

පුද්ගල නීතිය.

දේපල නීතිය,වාණිජ නීතිය,බුද්ධිමය දේපල නීතිය,ගිවිසුම් නීතිය,දිලික්ත නීතිය වැනි නීති මේ ගණයට අයත්ය.පුරවැසි සබදතා පාලනය කරන එම නීතියේදි රාජ්‍යය අපක්‍ෂපාති බේරුම් කරුවෙක් ලෙසද පුරවැසියන් පාර්ශව කරුවන් ලෙසද කටයුතු කරයි.

පොදු නීතිය.

මෙහිදීද රාජ්‍යය බේරුම්කරුවෙක් ලෙසද පාර්ශවකරුවෙක් ලෙසද මැදිහත් වී පුරවැසි සබදතා පාලනය කරයි. චාරිත්‍රවිධි, සිරිත් විරිත්, සම්ප්‍රදායන් භාවිතය පිලිබද රෙගුලාසි මෙහි අඩංගුය. කම්කරු නීති, බාලාපරාධකරුවන් පිලිබද නීති, අපරධ නීති, බදු නීති, සිවිල් නීති පොදු නීතිය යටතේ ක්‍රියාත්මක වේ.

පරිපාලන නීතිය.

පාරිපාලන නිලධාරින් පිළිබද නීති මෙහි ඇතුළත් වේ.ඔවුන්ගේ වගකීම්,කාර්්‍යාල සංවිධාන පිළිබද නීති,රාජ්‍ය සේවකයින් පිළිබද නීති හා ඔවුන්ගේ හැසිරීම පිළිබද රෙගුලාසි මෙයින් ඉදිරිපත් කර තිබේ.අස්කිරීම්,මාරු කිරීම්,උසස් කිරීම් හා විනය පිළිබද නීතිද,මූල්‍ය කළමනාකරණය පිළිබද නීතිද,සේවක වැටුප් පිළිබද නීතිද,මෙයට අදාළය.පාර්ලිමේන්තුවට සෑම ක්‍ෂේත්‍රයකටම නීති සම්පාදනය කිරීමට නොහැකි වූ විට ඒ ඒ ආයතන හා පුද්ගලයින් වෙත බලය පවරා දීමක් පරිපාලන නීතිය තුළ දැකිය හැක.

ජාත්‍යන්තර නීතිය.

රාජ්‍යයන් අතර අන්‍යොන්‍ය සුහදත්වය ඇතිකරන නීති පද්ධතිය ජාත්‍යන්තර නීතියයි. මෙය නිර්මාණය වී ඇත්තේ සම්මුතීන්,චාරිත්‍ර හා සම්ප්‍රදායන්වලිනි.ජාත්‍යන්තර ගුවන් නීති, ජාත්‍යන්තර සාගර නීති ,ජාත්‍යන්තර මානව අයිතිවාසිකම් පිලිබද නීති,දේශසීමා පිලිබද නීති මීට අයත්ය.මෙම නීතිය ක්‍රයාත්මක වන්නේ ජාත්‍යන්තර සදාචාරය,ජාත්‍යන්තර ජනමතය අනුව එ ඒ රාජ්‍යන්වල ස්වකීය කැමැත්තට අනුකූලවය.

නීතිය හා සදාචාරය අතර ඇති සම්බන්ධතාවය.

නූතන සමාජයන්හි ක්‍රියාත්මක වන නීති මාලාවන් නිර්මාණය වි ඇත්තේ සදාචාරාත්මක මූල බිජයන්ගෙනි.මැක් අයිවර් දක්වන අන්දමට පුරවැසියාට සදාචාර සමාජ ජීවිතයක් ගතකිරිමට රාජ්‍යයෙ පැවැත්ම අවශ්‍යවන අතර රාජ්‍යයක් විසින් පනවන නීති මගින් සමාජ ආශාවන් හා අවශ්‍යතාවයන් නියොජනය විය යුතුය. හෙන්රි මින් ප්‍රකාශ කරන්නේ ජනතාවගේ සදාචාරාත්මක සිතුම් පැතුම් රාජ්‍යය පනවන නීතිවලට පදනම් වන බවයි.ජෙලිනෙක් දක්වන අන්දමට මිනිසුන්ගේ සමාජ පැවැත්ම හා බැදුනු ආචාර ධර්ම නීතිවලට මූලාශ්‍ර වේ.සමාජගත චාරිත්‍ර වාරිත්‍ර හා පුරවැසියන්ගෙ සිතුම් පැතුම්වල අනිවාර්ය කොටසක් නීතිය වන බව වුඞ්රො විල්සන් දක්වයි. ඇරිස්ටෝටල් පෙන්වා දෙන පරිදි පැරණි ග්‍රීක රාජ්‍යය ජනතාවගේ සදාචාරාත්මක අපේක්‍ෂාවන් ඉටු කරන සංවිධානයක් ලෙස පත්ව තිබු බව පෙනේ.වර්තමානය වන විට එම තත්වය එලෙසම නොපැවතියද යම් තරමකට පවතියි.රාජ්‍යයක අරමුණ වන්නේ ජනතාවට සදාචාර සම්පන්න ජීවිතයක් ගත කිරීමට මගපාදා දීමයි.ඒ සදහා රජය විසින් නීති උපයෝගි කරගනු ලබයි.මේ නිසා නීතිය හා සදාචාරය අතර සමීප සම්බන්ධතාවයක් පවති.

සදාචාරය පුද්ගලයාගේ අභ්‍යන්තර හා බාහිර හැසිරීම් කෙරෙහිද බලපාන්නකි.නමුත් නීතිය බාහිර හැසිරීම් කෙරෙහි පමණක් බලපානු ලබයි.සදාචාරයක් කඩ කළ පුද්ගලයාට දඩුවමක් හිමි නොවේ.ඔහු හෘද සාක්‍ෂියට අනූව පසුව පසුතැවිිලි වේ.ශිෂ්ඨ සමාජය විසින් සදාචාර විරෝධි පුද්ගලයන් කොන් කරනු ලැබේ.එමගින් ඔහු හුදකලා කෙනෙකු බවට පත්වීමටද ඉඩ ඇත.පසුව තම වරද නිවැරදි කරගෙන සමාජගත වීමට ඔහුට අවස්ථාව තිබේ.රාජ්‍යය විසින් පනවන ලද නීතියක් යම් කෙනෙකු කඩ කළහොත් ඔහුට ඒ සදහා යම් දඩුවමක් හිමි වේ.එය කායික දඩුවමක් පමණි.වර්තමානයේ නම් බොහෝ විට සිරගත කිරීම සිදු කරනු ලබයි.ඒ හැර බරපතළ වරදක් නම් කායික දඩුවමට අමතරව තමන්ම කණගාටුවට පත්වන අවස්ථාද ඇත.නමුත් නීතියෙන් කළ හැක්කේ කායික දඩුවමක් දීම පමණි.උදාහරණයක් ලෙස පුද්ගලයකු මිනීමැරුමක් සිදු කළ විට ඒ සදහා ඔහුට නීතියෙන් සිර දඩුවම් හෝ මරණ දඩුවම් ලබා දීමට පුලුවන.යම් ලෙසකින් එම පුද්ගලයා නැවත නිදහස්ව පැම්ණ වැරදි කිරීමට පෙළඹෙන අවස්ථාද ඇත.නිවැරදි පුද්ගලයකු වන අවස්ථාද ඇත.එසේ වන්නේද දඩුවමට ඇති බිය නිසා පමණි.දෙමාපියන්ට නොසලකා හැරීමේ සාදාචාර විරෝධි ක්‍රියාව යමෙකු සිදු කළ විට ඔහු ඒ පිළිබදව සෑම විටම දුක් වේ.සමහරවිට ජීවිත කාලය පුරාවට පසුතැවිලි වන අවස්ථාද එමටය.හෘද සාක්‍ෂිය විසින් වරදක් කළා යන හැගීමෙන් ඔහුව පීඩාවට පත්කරනු ලබයි.

පුද්ගලයන් විසින් සිදු කරන අපරාධ සමහර අවස්ථාවලදී නීතිවිරෝධි මෙන්ම සදාචාරවිරෝධි ද වේ.උදාහරණයක් ලෙස සොරකම් කරිම නීතියෙන්ද තහනම් වුවකි.සදාචාරවිරෝධි ක්‍රියාවක්ද වේ.මෙ අනූව සදාචාරයෙන් තහනම් වු ක්‍රියාවන්ම නීතියෙන්ද තහනම් කර ඇති අයුරක් පෙනේ.සදාචාරවිරෝධී ක්‍රියාවන්ගෙන්ම කොටසක් නීතිවිරෝධි වන බව මේ අනුව පැහැදිලි වේ.සමහර විට නීතිවිරේාධි වන ක්‍රියා සදාචාරවිරෝධී නොවන අවස්ථාද ඇත.වාහනයක් වේගයෙන් පැදවිම,රියදුරු බලපත්‍රයක් නොමැතිව රථයක් ධාවනය කිරීම,හිස්වැසුමක් නොමැතිව යතුරුපැදියක් ධාවනය කිරිම වැනි නීතිවිරෝධි ක්‍රියා සදාචාරවිරෝධි ක්‍රියාවන් නොවේ.මත්පැන් පානය කිරිම,දුම්වැටි පානය ,මිත්‍රයන්ට ද්‍රේාහි වීම ,යුතුකම් පැහැර හැරිම සදාචාරවිරෝධි වුවද ඒවා නීතිවිරෝධි නොවේ. මෙලෙස විටෙක නීතිවිරෝධි වන ක්‍රයාවක් සදාචරවිරෝධි නොවේ.සදාචාරවිරෝධි ක්‍රියාවක් නීතිවිරෝධී නොවේ. එ ඒ අවස්ථානුකූලව ඒවා වෙනස් වේ.රටෙන් රටට,සමාජයෙන් සමාජයට,පරිසරයෙන් පරිසරයට වෙනස්වන නීති හා අචාර ධර්ම ද ඇත.ලංකාවේ ගිනි අවි භාවිතය නීිතිවිරෝධි ක්‍රියාවකි. එහෙත් ඇමරිකාවේ ගිනි අවි දරා සිටිම සාමාන්‍ය ක්‍රියාවක් වන අතර නීතිවිරෝධී නොවේ.ගබ්සා කීරීම බටහිර රටවල්වල සදාචාරවිරෝධි වුවක් ලෙස නොසලකයි.නමුත් පෙරදිග රටවල්වල විශේෂයෙන්ම ලංකාවේ එය සදාචාරවිරෝධි ගණයේ ලා සලකනු ලබයි. සදාචාර සම්පන්න යැයි සලකනු ලබන සෑම ක්‍රියාවක්ම නීත්‍යානුකූල භාවයෙන්ද යුක්තය.ඒත් නීත්‍යානුකූලයැයි සලකන සමහර ක්‍රියා සාදාචාරයට පටහැනි වන අවස්ථාද එමටය.යම් පුද්ගලයකු මිනී මැරීමක් සිදු කළ විට ඔහුට මරණ දඩුවම ලබාදීම නීත්‍යානුකූල කාර්්‍යයකි.නමුත් එය සදාචාර සම්පන්න නොවේ.ඔහු නැවත එම වරද නොකරන තත්වයට පත් කිරීම සදාචාරයට ගැළපේ.මෙලෙස නීතිය හා ආචාරධර්ම අතර සමානතා මෙන්ම අසමානතාද දක්නට ලැබෙන අතර විවිධ පරස්පර විරෝධතාද බොහෝමයක් තිබේ.

සදාචාරාත්මක බව රැකීමට නීතියෙන් ලැබෙන පිටුවහල.

සදාචාරය හා නීතය අතර ඇති සම්බන්ධතාවය ඉහත සාකච්ඡා කරන ලදි.පුද්ගලයා නීතියට අනූව කටයුතු කරනු ලබන්නේ මෙම සම්බන්ධතාවය නිසාය.දඩුවමට ඇති බිය සේම නීතියේ ඇති සදාචාරාත්මක බවද පුද්ගලයා නීතියට අවනත කරගැනීමට ඉවහල් වී ඇත.රාජ්‍යය විසින්ද සදාචාරාත්මක ලක්‍ෂණ නීති සම්පාදනයේදි යොදාගන්නට ඇත්තේද මේ නිසාය.කලක් තිස්සේ පැවත ආ සිරිත් විරිත් පුද්ගලයා විසින් සාරධර්ම ලෙස අනුගමනය කරයි.ඒවාට ගරු කරයි.සමාජයේ සදාචාරය කඩ කරන පුද්ගයන්ද සිටියි.ඔවුන් තම හෘද සාක්‍ෂියට එකග නොවුනද සදාචාරය ඉක්මවා යාමට උත්සාහ දරති.එවැනි පුද්ගලයන් නීතියක් මගින් පාලනය කිරීමට හැකියාව ලැබේ.

නීතිවලට ඒ ඒ සමාජ වකවානුවලට අනූව වෙනස් විය හැක.කාන්තාවන්ට සමාජයෙන් අසාධාරණකම් ඇති වන විට,අපරාද රැල්ලක් වර්ධනය වන විට ඒ සදහා නීති සැකසීමට හැකියාවක් ඇත.නීති ක්‍ෂේත්‍රය පුලුල් කිරීමට පුලුවන.ඒ ඒ නීති ඇති කිරීමෙන් වර්ධනය වූ අපරාධ මෙන්ම ඇති වීමට ඉඩ ඇති අපරාධද යම් තරමකට වළකා ගැනීමට අවස්ථාව ලැබේ.මිනිසුන් වැඩිහිටියන්ට නොසලකා හරින විට,යුතුකම් පැහැර හරින විට නීතියක් සකස් කොට ඒ සදහා පුද්ගලයා යොමු කළ හැක.නීතියක් කඩ කළ විට ඒ සදහා හිමි වන දඩුවමක්ද තිබේ.දඩුවමට ඇති බිය නිසා මිනිසුන් වැරදි නොකර සිටී.සොරකමක් කර කෙනෙකු බන්ධනාගාර ගත වූ විට එය දෙස බලා සිටින අන් අය එය ආදර්ශයක් කොට ගෙන සොරකම් නොකර සිටීමට වගබලා ගනී.දඩුවම් විදීමට බිය වෙති.එවැනි වරදක් කළ විට පොලිසිය,අධිකරණය වැනි ස්ථානවල පෙනී සිටීමට සිදු වන නිසා තමන්ට මෙන්ම පවුලේ අයද ඉන් ලැජ්ජාවට පත්වේ යැයි පුද්ගලයන් වැරදි කිරීමෙන් වැළකි සිටී.නීතිය සියල්ලන්ටම සර්ව සාධාරණය.ධනය,බලය මේ කිසිවකට නීතිය යටත් නොවේ.සමාජයේ ඇති වන ගැටලු සියල්ලටම නීතියෙන් විසදුමක් ලැබේ.යමෙකුට සමාජයෙන් අසාධාරණයක් වූ විට මානව හිමිකම් උල්ලංඝණය වූ විට සාධාරණය ඉටු කිරීම නීතිය මගින් සිදු වේ.නීතියක් නොමැතිව සදාචාරය පමණක් තිබුණි නම් සමාජයේ යම් කොටසකට පීඩා වීදිමට සිදු වේ.ඔවුන්ගේ සදාචාරමය අයිතිවාසිකම්වත් ලබා ගැනිමට නොහැකි වන්නට ඉඩ තිබුණි.

නීතිය කෙදිනකවත් පුද්ගලයින්ගේ සාමාන්‍යය ජීවිතයට බාධාවක් නොවේ.එය පුද්ගල ජීවිතය සමග බද්ධ වූවකි.මිනිසාගේ සියලු ක්‍රියාකාරකම් පාලනය කිරීමත්, ක්‍රමානුකූල කිරීිමත් හැර නීතියෙන් ජන ජීවිතයට හානියක් නොවේ.නීතියක් නොපැනවීමෙන් සමාජ ජීවිතය කඩාකප්පල් වේ.නිදහස භුක්ති විදිමින් මිනිසුන් සදාචාරය උල්ලංඝණය කරමින් හැසිරීමේ වැඩි ප්‍රවණතාවයක් ඇත.නමුත් රටක නීතියක් ඇති විට මිනිසුන්ට අවශ්‍ය්‍ය පරිදි කටයුතු කිරීමට නොහැකිය.නීතියට යටත් දේ පමණක් සිදු කිරීමට ඔවුන්ට සිදු වේ.එමගින් සදාචාරයට වන හානිය අවම කරගත හැකිය.නීතිය සෑම ක්‍ෂේත්‍රයක් තුළම පැතිර ඇති නිසා ඒ ඒ අංශවල සිදුවන අකටයුතුකම් සියල්ලක්ම වැළකී යයි.දූෂණය,වංචාව,මිනිමැරීම්,මංකොල්ලකෑම් ආදි දරුණු අපරාධ යම් තරමකට හෝ අඩු කර ගැනිමට හැකියාව ලැබී ඇත්තේ නීතිය නිසාය.හෘද සාක්‍ෂියට එකගව වැරදි නොකරන මිනිසුන් පමණක් සිටී නම් නීතියක් අවශ්‍ය නොවේ.එවැනි පුද්ගලයන් දුර්ලභ හෙයින් නීතියක අවශ්‍යතාවය සමාජයට තදින්ම දැනේ.බහුතර ජන කැමැත්ත අනූව නීති සම්පාදනය වන නිසා මිනිසුන්ට නීත්‍යානූකූල වීම හැර වෙනත් විකල්පයක් නැත.මේ නිසා නීතිය මිනිසුන් වැරදි ක්‍රියාවලින් වළකා ගැනීමට මහගු පිටුවහලක් ලබා දේ.

ඉහත දක්වන ලද කරුණුවලට අනූව නීතිය සදාචාරාත්මක සමාජයක් ඇති කිරීම සදහා අතිශයින් උපකාරි වන බව පෙනේ.නමුත් සදාචාරාත්මක සමාජයක් බිහි විම සදහා නීතිය පමණක්ම හේතු නොවේ.ඒ සදහා විවිධ සාධක බලපායි.නීතිය ඒ අතර එක් සාධකයක් පමණි.සමාජයක් දුරාචාර වීමට හේතු රාශියක් ඉවහල් වේ.ඉන් කිහිපයක් වලකා ගැනිමට හා යම්තරමකට පාලනය කරගැනීමට පමණක් නීතියෙන් හැකියාව ලැබේ.නිදසුනක් ලෙස මිනිසුන් අතර ඇති දිලිදුකම තුරන් නොකොට සොරකම වළාකාලීමට කෙතරම් නීති සම්පාදනය කළද ඉන් පලක් නොවේ.නීතියට මිනිසුන් බිය වුවද ඊට වඩා දිළිදුකමින් විදින පිඩාව දරුණු විය හැක.ඒ නිසා රජයක් ලෙස නීති පනවන අතරම දිළිදුකම මැඩලීමට වැඩපිළිවෙලක් සකස් කළ යුතුය.

පුද්ගලයන් දරුණු අපරාධ සිදු කිරීම සදහා පොළඹවන හේතු සාධක රාශියක් ඇති බව ඉහත පෙන්වා දී ඇත.එම හේතු අවම කිරීම මුලින්ම කළ යුතුය.රජයක් ලෙස සමාජ සුභසාධන වැඩසටහන්,නීතිය පිළිබද දැනුවත් කිරීම්.අපරාධ කිරීමෙන් තමන්ට අත්වන ඉරණම හා මානසික රෝග අවම කිරීමට උපදෙස්,ජනතාවට ලබාදිය හැක.ජනතාවගේ ගැටලු හා අපරාධ කිරීමට ඉවහල් වන සාධක හදුනාගෙන ඒවාට පිළියම් යෙදීම අපරාධ මැඩලීමේ හොදම ක්‍රමය ලෙස දැක්විය හැක.ඒ හා සමානවම නීතිය ක්‍රියාත්මක කළ යුතුය.එසේ නොමැතිව නීතිය පමණක් ක්‍රියාත්මක කිරීම තුළින්ම සමාජය සදාචාරාත්මක කළ නොහැක.

දූෂිත පාලන ක්‍රමයක් ඇති රටක කෙතරම් නීති සකස් කළද ඒවායෙන් ප්‍රතිඵල අත්කරගත නොහැකිය.යහපත් පාලනය ක්‍රමයක් තුළ යොදවන නීතියෙන් පමණක් අපේක්‍ෂිත ප්‍රතිඵල ලගා වේ.කුඩා කල පටන්ම මිනිසුන්ට ගුණධර්ම පිළිබද අධ්‍යාපනයක් ලබා දීමට පුලුවන.අවශ්‍ය නම් ඒ සදහා ආගමික කරුණුද යොදාගත හැක.යහපත් අධ්‍යාපනය තුළින් යහපත් පුද්ගලයකු සමාජයට දායද කිරීමට පාලකයන් කටයුතු කළ යුතුය,හොද නරක ගැන වැටහීමක් ඇති කෙනෙකු කෙදිනකවත් වැරදි සිදු නොකරයි.කුඩා කල පටන්ම අයහපත් ප්‍රේරණවලට ග්‍රහණය වූ මිනිසුන් පමණක් වැරදි සිදු කරයි.ඒ නිසා මිනිසා අයහපතට යොමු කරවන මාධ්‍ය වැනි අංශවල ඇති දුර්වලතා ඉවත්කොට සදාචාරාත්මක දෑ පමණක් පුද්ගලයාට සන්නිවේදනය කළ යුතුය.

ඉහත ආකාරයට මුලින්ම පුද්ගලයා යහපත් කෙනෙකු බවට පත් කරන පරිසරයක් සමාජ පද්ධතිය තුළ ඇති කළ යුතුය.ඉන් අනතුරුව සදාචාරය නොඉක්මවන ලෙස නීති සකස් කොට ඒවා ක්‍රියාවට නැංවිය හැක.එවිට පුද්ගලයා සදාචාරය නොඉක්මවා නීතියට අනුකූලව හැඩගැසීම නිතැතින්ම සිදු වේ.මේ නිසා නීතියට පමණක් තනිව සමාජය සදාචාරාත්මක කළ නොහැකි අතර තවත් බොහෝ අංශ සමග එක හා සමානව ක්‍රියාත්මක වීමෙන් එය සිදු කල හැකි බව මේ අනූව පැහැදිලි වේ.