ප්‍රාග් ඓතිහාසික යුගය - 2
ජනාවාස වල මූලික ලක්ශණ
ශ්‍රී ලංකාවේ ප්‍රාග් ඓතිහාසික මානවයා රටේ පවතින එකිනෙකට වෙනස් පරිසර තත්ත්ව වලට අනුවර්තනය වෙමින් ව්‍යාප්ත විය. ආහාර සඳහා අවශ්‍ය කරන ස්වභාවික සම්පත් බහුල ප්‍රදේශවල වාසය කිරීමට ඔවුහු වැඩි කැමැත්තක් දැක්වූහ දැක්වුහ. පහතරට වැසි වනාන්තර ප්‍රදේශ වියළි කලාපීය වනාන්තර මුහුදු බඩ කලාප සහ බ්ලූ ආශ්‍රිත ප්‍රදේශ ප්‍රදේශය කඳුකර තණබිම් ආදී තැන්වල ඔවුන් වාසය කර ඇති බව සොයාගෙන තිබේ. ජලය පහසුවෙන් ලබාගත හැකි සහ ගල් මෙවලම් තනා ගැනීමට අවශ්‍ය පාෂාණ වර්ග බහුල ප්‍රදේශවල ජීවත් වීමට ඔවුහු රුචියක් දැක්වූහ. වියළි කාලගුණයක් පවත්නා කාලවලදී එළිමහන් තැන්වලත් වර්ෂ සහගත කාලවලදීත් ස්වභාවික ගල් ගුහා වල ඔව්හු ජීවත්වූහ.
දැනට හඳුනාගෙන තිබෙන එවැනි ප්‍රාග් ඓතිහාසික එළිමහන් වාසස්ථාන සහ ගල්ගුහා වාසස්ථාන කීපයක් පහතින් දක්වා තිබේ
මිනිහාගල්කන්ද, ගල් කන්ද, බූන්දල, පතිරාජවෙල (වෙරළාශ්‍රිත එළිමහන් වාසස්ථාන)
පාහියන්ගල, බටදොඹලෙන, කිතුල්ගල බෙලි ලෙන (පහත රට තෙත් කලාපීය ලෙන්)
සීගිරියේ පොතාන සහ අලිගල (පහත රට වියළි කලාපීය ලෙන්)
බෙල්ලන්බැඳිපැලැස්ස (තෙත් කලාපීය එළිමහන් වාසස්ථාන)
බණ්ඩාරවෙල, හෝර්ටන් තැන්න (කඳුකර එළිමහන් දඩයම් වාසස්ථාන)
ජීවන රටාව
මෙම යුගයේ ජනතාව දඩයම් කිරීමෙන් සහ තැන තැන ඇවිද ආහාරයට ගත හැකි ස්වභාවික දේ එකතු කර ගනිමින් සිය ජීවිකාව පවත්වාගෙන ගොස් ඇත එයින් ඔවුහු වර්ෂය වර්ෂයේ වැඩි කාලයක් සංචාරක ජීවිතයක් ගෙවූ හ වර්ෂාධික කාලවලදීත් ස්වාභාවික ගල් ගුහාවල ජීවත් වූහ ජනගහනය කුඩා කණ්ඩායම් ලෙස සංවිධානය වී තිබුණි. සාමාන්‍යයෙන් එක් කණ්ඩායමකට සාමාජිකයෝ 15ත් 25ත් අතර ප්‍රමාණයක් ඇතුළත් විය එවැනි කණ්ඩායමකට අයත් වූ උපරිම සංඛ්‍යාව 50ක් පමණ වෙතැයි විශ්වාස කෙරේ.
සාමාජිකයන් පස් දෙනෙකුගෙන් යුත් පවුලකට ජීවත් වීම සඳහා වර්ග මීටර 50ක පමණ ප්‍රදේශයක් ප්‍රමාණවත් වූ බව පෙනේ. බණ්ඩාරවෙලන් සොයාගත් ගල් යුගයට අයත් ස්ථානයේ වපසරිය වර්ග මීටර් 150කි. එහි පුද්ගලයන් 25 දෙනෙකු ජීවත් වන්නට ඇතැයි අනුමාන කෙරේ. බෙල්ලන්බැදිපැලැස්ස ගල් යුගයට අයත් ප්‍රජාව ජීවත් වූ තැන වපසරිය වර්ග මීටර් 120කි. එම ස්ථානයෙන් මිනිස් ඇට සැකිලි තිහක් සොයා ගැනුණි.
මෙම යුගයට අයත් පුද්ගලයන්ගේ ආහාරය ස්වභාවය තීරණය වූයේ ඔවුන් ජීවත්වන ජීවත් වන පරිසරයෙන් ලබා ගත හැකිව තිබූ සම්පත්වල සම්පත් වල ස්වභාවය අනුවය. වියළි කාලවලදී කාල වලදී ඔවුහු විවෘත ස්ථානවල තාවකාලිකව අටවාගත් වාසස්ථානවල කල් ගෙවුහ. ආහාර සෙවීමේ කටයුතු සඳහා එම මානවයෝ දිනකට කිලෝමීටර 8ක පමණ දුරක් ඇවිද ගියහ. ගල්ගුහාවල ගත කරන ලද්දේ තාවකාලික ජීවිතය වූ හෙයින් ඇතැම් අවස්ථාවල තමන්ගේ මියගිය ඥාතීන්ගෙන් මළ සිරුරු ගුහා ඇතුළත වළ දැමූහ. ඇතැම් අවස්ථාවල ලී දඬුවක හෝ කැබැල්ලක ආධාරයෙන් ඒ සඳහා වළක් හාරා තිබේ. අනතුරුව මළසිරුරු ඒවායේ තැන්පත් කොට කසල රොඩු වලින් එය වසා දැමුණු ලැබී ඇත. කිතුල්ගල බෙලිලෙන ඇතුලත එලෙස මිහිදන් කළ පුද්ගලයන් දොළොස් දෙනෙකුගේ ඇටසැකිලි සොයා ගැනුණි. විවෘත ස්ථානයක් වූ බෙල්ලන්බැඳිපැලැස්ස ගල් යුගයට අයත් සොහොන් බිමෙහි ඇටසැකිලි 30 තිබිණි. පාහියන්ගල ගල් ගුහාවෙන් අවදි කීපයකට අයත් පුද්ගලයින් නව දෙනෙකුගේ ඇටසැකිලි කොටස් සොයාගෙන ඇත.
ගල් යුගයේ විසූ මිනිසුන්ගේ ආහාර කෙබඳු වී දැයි අවබෝධ කරගැන ගැනීමට ඉවහල් වන වැඩිමනක් සාධක ලැබෙන්නේ පහත රට වියළි කලාපය සහ තෙත් කලාපයේ පිහිටි ගල් ගුහාවලින් දැනට සොයාගෙන තිබෙන සාක්ෂි අනුව ආහාරය සඳහා දඩයම් කළ සතුන් අතර ගවයා, කුලු මී හරකා, වලහ, වඳුරා, ඌරා, ගෝනා, තිත් මුවා, මීමින්නා, ඉත්තෑවා, හාවා, දඩුලේනා, හම්බාවා, මුගටියා, උරුලෑවා, වඳුරා, වළි කුකුළා, කුකුළා, හබන් කුකුළා සහ තලගොයා ද වේ, මේවාට අමතරව මිරිදිය මාලුවර්ග ද අල්ලා ගෙන ආහාරයට ගෙන තිබේ. ආහාර වර්ග පුලුස්සා අනුභව කළ බවට සාක්ෂි පරීක්ෂාකළ තැන් කීපයකින් ම සොයා ගැනීමටද හැකිවී ඇත.
