සිංහල ජන කවියේ කැඩපත සීගිරි කැටපත් පවුර
සිංහල ජන කවියේ කැඩපත සීගිරි කැටපත් පවුර
සිංහල භාෂාවෙන් රචිත ඉතාමත් පැරණි පද්‍ය වූ කලී බ්‍රාහ්මී ශිලා ලේඛනයන්හි එන පද්‍ය රචනා ලෙස මහාචාර්ය සෙනරත් පරණවිතාන මහතා විසින් ගෙනහැර දැක්‌වූ කොස්‌සගම කන්ද, කිරින්ද හා තිස්‌සමහාරාමයෙහි ඇති ගල් පුවරු සහ ගල් කණුවල ලියෑවුණු
පද්‍යයන්ය. ඒවායින් කොස්‌සගම කන්දෙහි පද්‍ය, සංස්‌කෘත වෘත්තයනට සමාන නොවූ යහගී විරිතට අයත්ය.
(සිංහලය හා සංස්‌කෘතය ආනන්ද පී ගුරුගේ පි. 41)
මීට අමතරව "සීගිරි ගී" අද වුවද අප රටේ ජනතාව අතර එතරම් ප්‍රචලිත වී නැත. සැබැවින්ම "සීගිරි ගී" අප රටේ සිංහල කවියන්ගේ ස්‌වාධීන නිර්මාණ ලෙසින් සැලකිය යුතුව ඇත. එය අද අප අතට පත් වී ඇති ඉතාම පුරාණ පද්‍ය හෙවත් කවි (ගී)වලට අයත් වන්නේය. සීගිරි "ගීත" ලෙසින් සමහර ජනමාධ්‍යවලින් පමණක්‌ නොව සිංහල සරල ගීතවල පවා "සීගිරියේ කුරුටු ගීත ලස්‌සනයි" යන යෙදුම්වලින් පවා පැහැදිලි වන්නේ "සීගිරි ගී" යනුවෙන් හැඳින්වීමට පවා ඒ පිළිබඳ අවබෝධයක්‌ අපගේ සමහර ගීත රචකයන්ට නැති බව නොවේද?
මේ නිසා සීගිරි ගී පිළිබඳ අධ්‍යයන පොදුසහතික පත්‍ර විභාගය සඳහා රජය විසින් ලියනු ලබන පාඨග්‍රන්ථවලට ඇතුළත් කළ යුතු යෑයි අපි යෝජනා කරන්නෙමු.
සීගිරි පද්‍ය (සීගිරි ගී) සැබැවින්ම අප රටේ ජනකවියන් විසින් ලියන ලද කවි ලෙසින් හැඳින්විය හැකි නිසාම ඒවා ලියන ලද ජන කවි ලෙසින් හඳුන්වා දිය හැකිය. සාමාන්‍යයෙන් අප අතරේ පවතින ලිත නොවූ කවි ජනකවි ලෙසින් හැඳින්වේ. ලිත ජනකවි ලෙසින් "සීගිරි ගී" හඳුන්වා දිය හැක්‌කේ ඒ නිසාය.
සීගිරි කවිවල එන ජනකවි ස්‌වරූපය මුවදෙව්දාවත, සසදාව, කව්සිළුමිණ ආදියෙහි දක්‌නට නොලැබෙන්නේ කුමක්‌ නිසා දැයි විද්වත්හු විවිධ අදහස්‌ දක්‌වති. එවන් අදහසක්‌ ආචාර්ය ආනන්ද ගුරුගේ මහතා මෙසේ පළ කරයි.
"සියබස්‌ලකර තමාගේ එකම ගුරුවරයා ලෙස පිළිගත් සිංහල කවියා තමාගේ පද්‍ය රචනා කළේ මෙහි පිළිබිඹු වුණු සංස්‌කෘත අලංකාරිකයන්ගේ මත අනුගමනය කරමිනි. තමාගේ පද්‍යවලට ආදර්ශ සැපයුනේ මෙහි ආ නිදර්ශන පද්‍යවලිනි. නිදැල්ලේ වැඩුණු කලාවක්‌ පණ්‌ඩිතයන්ගේ විවේචනයට භාජනය වූ විට එය ඉන්දියාවේ මෙන්ම ලක්‌දිවෙහිද එක්‌තරා අහිතකර ප්‍රතිඵලයක්‌ පහළවීමට බොහෝ විට තුඩුදුණි. පණ්‌ඩිතයන් විසින් විමසා බලා පළ කෙරුණු අදහස්‌ සියල්ල වැඩිකල් නොගොසින්ම ඒ ඒ කලාවන් පිළිබඳ නොකඩවා රැකියයුතු නීති රීති බවට පත් විය. ඊට පසුව ඒ ඒ කලාවන් වර්ධනය කිරීමට ඉදිරිපත් වූ රසිකයෝ තම තමන්ගේ ප්‍රතිභා ශක්‌තියට අනුකූලව සිත්හි පහළ වූ චමත්කාරජනක හැඟීම් ඒ කලාවන් මගින් හෙළිකරනු වෙනුවට පණ්‌ඩිතයන් ඉදිරිපත් කළ නීති රීති අනුවම ඒවා නිපද වූහ. ඉන්දියාවේ සෑම කලාවකටම සිදු වූයේ මෙයයි. ලක්‌දිව එසේම වූ බව කලාවන් කීපයකින්ම පැහැදිලි වේ. සියබස්‌ලකරින් සිංහලයට වූයේ මෙවැන්නකි. එහෙයින් සීගිරි පද්‍යවල එන ජනකවි ස්‌වරූපය මුවදෙව්දාවත, සසදාව හා කව්සිළුමිණ වැනි ගී කාව්‍ය ග්‍රන්ථවල දක්‌නට නොලැබෙන්නේ.
සිංහල කවිය මෙසේ වෙනස්‌ මුහුණුවරක්‌ ගැනීමට හේතුව සියබස්‌ලකර පමණක්‌ම නොවීය.
සංස්‌කෘත කාව්‍ය මෙරට බෙහෙවින්ම ප්‍රචලිතවීම ද ඊට හේතු විය. පුරාණ ලංකාවේ සංස්‌කෘත කාව්‍ය හැදෑරීම ඉතා ඈත කාලයක සිට පැවැති බවට සාක්‍ෂියක්‌ ලෙසින් සයවැනි සියවසේදී කුමාරදාස විසින් ලියන ලද ජානකීහරණය ද සාක්‍ෂියකි. කාලිදාස, මාඝ, භාරවී ආදී භාරතීය කවීන්ගේ කෘතීන්වල මෙන්ම ජානකීහරණය සිය ගුරුතන්හිලා සැලකූ සිංහල කවීහු ඒවායේ අදහස්‌ රැසක්‌ම උපුටාගෙන සිංහල පද්‍යවල බහාලූහ. මේ බව ඉතා ප්‍රකට කවියකු මෙන්ම ලේඛකයකු වන හෙළයේ මහ කිවිඳෙකු වන කුමාරතුංග මුනිදාස සූරීහු පහදා දී ඇත. මෙයින් අදහස්‌ කෙරෙන්නේ "සීගිරි ගී" සම්පූර්ණයෙන්ම සංස්‌කෘත කාව්‍යලංකාරවල බලපෑමෙන් නිදහස්‌ කවි පමණක්‌ ඇති බවක්‌ නොවේ. ඊට උදාහරණ ලෙසින් සංස්‌කෘත මේඝ දූත කාව්‍ය ග්‍රJථයේ ඡායානුවාදයක්‌ සීගිරි ගීයක දක්‌නට ලැබෙන්නේ මෙසේය.
"වන්දිම්හිම් - වලා - තොගොසින් ඇය නෙවෙස්‌නට
පිරිබුන් පගා මලයුන - දිවොව නො හදහව කිය කියය් (134 ගීය)
මේඝය නමැති හිමියනි තොප වඳිමි. ඇයගේ නිවසට ගොස්‌ ලිහිල් වූ ධෛයH_ය ඇති මැලවී ගිය තොල් ඇති ඇයව නැවත නැවතත් කියමින් විශ්වාසය තබව
මේ ගීය අනුව පෙනෙන්නේ මේඝ දූතය බඳු සංස්‌කෘත කාව්‍යයන් සිංහල ජනතාව අතර තදින්ම ප්‍රචලිතව තිබුණ ආකාරයකි. ක්‍රිස්‌තු වර්ෂ 12 වැනි සියවසේදී පමණ වජ්‍ර වර්මන් විසින් ලියන ලද දේවනාගරි අක්‍ෂරයෙන් ලියූ සංස්‌කෘත ශ්ලෝකයක්‌ සීගිරි ගී අතර ඇත.
පීන පයෝධර භාණ - ලලිත සාර සරවිනJද්‍ර මධ්‍යා නීලෙන්දීවර නයනා - කෙයං මනෝමරමා
සංස්‌කෘත සාහිත්‍යය පමණක්‌ නොව සීගිරි කවීන්ට පාලි සාහිත්‍ය ඇති අංගුත්තර නිකායේ කාව්‍යය පිළිබඳ අදහස සීගිරි කවීන්ට තිබූ බැව් මහාචාර්ය සෙනරත් පරණවිතාන මහතා සඳහන් කරයි. එහි චින්තා කවි, සුත කවි, අර්ථ කවි සහ පටිභාන කවි ලෙසින් සඳහන් වේ. ඒ කවිවලට උදාහරණ ද සීගිරි කවිවලින් පරණවිතාන මහතා සපයයි.
සංස්‌කෘත අලංකාරිකයන් නොතකා සීගිරි කවින් සිය සීගිරි ගී කාව්‍යන් පවුරේ සටහන් කළ බැව් මහගත්කරු මාර්ටින් වික්‍රමසිංහ සූරීහු මෙසේ සඳහන් කරයි.
සීගිරි පද්‍යයෙන් හෙළිවන්නේ සකු කවි (සංස්‌කෘත කාව්‍ය) නොතකා සිංහල කවි රචනා කළවුන් අටවැනි සියවස තෙක්‌ ලංකාවේ සිටි බවය
(සාහිෙත්‍යාaදයකතා-මාර්ටින් වික්‍රමසිංහ පි.15)
නරනින්ද් ලයු මෙලෙයින් සෙවින් ළ නොවහන්නේ
වෙයන්ද් හි රන්වනු ගිරිහිස්‌නි හෙන්නයුන් වැන්නෝ (300 ගීය)
(රජතුමා සැබවින්ම මළ හෙයින් ශෝකයෙන් ළය නොවෑහෙන නිසා බෙයඳෙහි රන්වන් ස්‌ත්‍රිහු පර්වතය මුදුණෙන් පනින්නවුන් වැන්නෝය.)
විප්‍රලම්භ ශෘංගාරයෙන් යුත් මෙවැනි වූ ගී රැසෙකි.
අප රටේ ක්‍රිස්‌තුවර්ෂ අටවැනි සියවසේ සිට 13 වැනි සියවස තෙක්‌ මේ සීගිරිය නමැති මහා කලාගාරය නැරඹීමට යැමේ සිරිත පමණක්‌ නොව එහි කැටපත් පවුරේ අන්‍ය කවීන්ට ද ඉඩ ඉතිරි කරමින් සිය කුඩා කවක්‌ එහි සටහන් කිරීමට තරම් වූ කිවි බව පමණක්‌ නොව ඔවුන්ගේ තිබූ ශික්‍ෂණය ද (අනුන්ට ද ඉඩ සලසාලීම) මේ කවිවලින් මනාව පිළිබිඹු වේ. දේශීය උපමා උපමේයයන් රැගෙන සිය කාව්‍ය රචනා කිරීමට මේ කවීහු උත්සුක වූ බවට සාක්‍ෂි කීපයක්‌ මෙසේය.
නිල්කට්‌රොල් ඇවුණු වැට්‌කොල්මල් සෙයි
සැන්දැග සිහිවන්නෙයි මහනෙල් වන්හයි රන්වනහුන්" (334 ගීය)
මහනෙල් මල් පැහැය ඇති කාන්තාව සමග හුන් රන්වන් පැහැ ඇත්තිය නිල්කටරොලු මලක ඇවුණ වැටකොළු මලක්‌ මෙන් සන්ධ්‍යාව පැමිණෙන විට සිහිවෙයි.
බැම නිම්පතෙක්‌හි බඳු (394 ගීය)
(ඇස්‌ බැම කොසඹ පත්‍රයක්‌ බඳුය)
මින්මුත් ඇසෙල් කෙසුර් නො අසලෙහි ඇති මහනෙල (583 ගීය)
(මහනෙල් මල අසල පිපුණ ඇසළ මලක කෙසරු නොවේද)
වාර්තාකරණය හා නිර්මාණකරණය පිළිබඳ ද අපේ එදා මුතුන්මිත්තෝ පැහැදිලි ලෙසින්ම අවබෝධ කරගෙන සිටි බව ප්‍රකාශ කෙරෙන එමෙන්ම දේශීය ලෙසින්ම ලියෑවුණු මේ ගීය බලනු මැනවි.
මෙ ගෙත්තමට සිතුජු - කෙනෙක්‌ද එකවෙක්‌ හින්දලි
මෙ වෙලුව ලී නොගිස්‌ගි බලන දක්‌න සෙ ගෙනි (492 ගීය)
මේ කවිය (ගෙත්තම) රචනා කිරීමට (ඔහු) සිතුවද කෙනෙකු හිඳ ලියුවේ ඒ කවියක්‌ද? මෙය බැලූ කල්හි ඔහු ලියුවේ හිස්‌ කවි නොවේද? බලන කල්හි දකින්නට ලැබෙන දේ ඔහු ඒ අයුරින්ම රචනා කළේය.
"බලත දක්‌නසෙ ගෙතී" යනුවෙන් මේ කවියා කවියක්‌ යනු දකින්නට ඇති දේ වාර්තා කිරීම නොවන බව උපහාසාත්මකව සඳහන් කළ ආකාරය පැහැදිලි කරවන්නකි. මෙකල ගුවන් විදුලි හා රූපවාහිනි නාලිකාවලින් අසන්නට ලැබෙන සමහර ගායනාවල රචනා "බලත දක්‌න සෙගෙතී" යෑයි කිව හැකි නොවේද
සීගිරි ගී සමුච්චයෙහි සඳහන් තවත් ඉතා ප්‍රකට ගීයක්‌ මෙසේය.
කොටුල් අමඩ් ලෙඩ් ලිනසී
එබොන්ද මියුර් යහබැසී
ඒකපල් දලවත් දිගැසී
මන ජල්වයි සිත් නොටුසි (103 ගීය)
ඇය ලූ කෝමල සිනාව කොමඩු ගෙඩියක බීජ පෙළ දැක්‌වූවාක්‌ පමණි. ඇගේ ප්‍රිය තෙපුල් කොමඩු ගෙඩියෙහි පැණි මෙන් මිහිරිය. ඇගේ දිගු ඇස්‌ ඒ කොමඩු ගෙඩියේ තීරුවක්‌ මෙන් සිහින්ය. ඕ මා හද දල්වයි. මගේ සිත නොමුදයි
සීගිරි ගී සමස්‌තයක්‌ ලෙසින් විමසා බලන කල්හි (මහාචාර්ය සෙනරත් පරණවිතාන සූරීන් කියවන ලද ගී 685) සීගිරි ගී ලියන ලද කාලයේදී කාව්‍ය සම්ප්‍රදායයන් දෙකක්‌ තිබිණි. එයින් එකක්‌ නම් දේශීය කාව්‍ය සම්ප්‍රදාය වූ ජනකවි සම්ප්‍රදායයි. අනෙක නම් භාරත දේශයේ සංස්‌කෘත අලංකාරිකයන්ගේ ආභාසය මත ලියන ලද සීගිරි ගී සමුච්චයයි.
සීගිරි කැටපත් පවුරේ ලියූ මේ සීගිරි ගී අප රටේ තරුණ පරපුරට රසාස්‌වාදය කිරීම පිණිස නූතන ජනමාධ්‍ය මගින් මීට වඩා අවධානය යොමු කළ යුතු බැව් මෙහිදී අවධාරණය කළ යුතුව ඇත.
ජනකවියේ සරල බව ප්‍රකාශ කෙරෙන සීගිරි ගීයක්‌ මෙසේය.
"බුදල්මි - සියොවැ ආමි - සීගිරි බැලීමි
බැලු බැලූ බොහෝ ජනා ගී ලියෙන් නොළීමි."
කෙතරම් අව්‍යාජ හා සරල බවක්‌ එම කවියේ ගැබ්වී තිබේද එයින් ව්‍යංගාර්ථයක්‌ වහනය වේ. එනම් තමා ගීයක්‌ නොලිව්වේ අන්‍යයන් ලියා ඇති නිසාය. එහෙත් බුදල් විසින් එහි ගීයක්‌ ලියා ඇති බව ව්‍යංගයෙන් පවසන අයුරු චමත්කාරජනකය.
අපේ පුරාණ සිංහල ජනකවියන්ගේ අත්අකුරු බැලීමට අවශ්‍ය නම් ඒවා ප්‍රදර්ශනය කෙරෙන එකම ස්‌ථානය සීගිරි කැටපත් පවුර බවද මෙහිදී අවධාරණය කළ යුතුව ඇත. මහාචාර්ය සෙනරත් පරණවිතාන පඬිවරයා විසින් ඒ "සීගිරි ගී" ලෝක සාහිත්‍යයට එක්‌ කළේ මීට වසර පනස්‌ දෙකකට ඉහතදී Sigiri Graffiti නම් ග්‍රන්ථ දෙක ප්‍රකාශයට පත් කිරීමෙනි. අද ලංකාවට පැමිණෙන විදේශික සංචාරකයෝ සීගිරි ගී ගැන දන්නා දේ අප රටේ දේශීය සංචාරකයන් නොදන්නේ කාගේ වරදක්‌ නිසා ද? කැටපත් පවුර ජාතියේ පුරාණ සාක්‍ෂරතාව හා රසිකත්වය විදහාපාන කැඩපතකි.
- ලහිරු කළුතරගේ -
